Εκεί που οι άνθρωποι ζουν ελεύθεροι, το πετυχαίνουν με το να έχουν κάνει συμφωνία ότι κανένας δεν θα κάνει, ό,τι δεν θέλει να του κάνει ο άλλος. Έχουν συμφωνήσει, ακόμη, το τι πρέπει να κάνουν οι άρχοντες και το τι πρέπει να κάνει ο κάθε απλός άνθρωπος,
Ήταν ένα φθινοπωρινό απόβραδο, στο καφενείο της Πολυξένης, στο Ηλιόφωτο, το ξακουστό χωριό της Χώρας του Ήλιου και της Θάλασσας. Ένας άρχοντας, της περιοχής, με μια μεγάλη παρέα, έπιναν τις ρακές τους και συζητούσαν. Ήταν καθισμένος στο κεφάλι του τραπεζιού τους και επειδή, νόμιζε ότι οι ντόπιοι
Το απογευματινό της Κυριακής ήταν μουντό στο Ηλιόφωτο. Άκεφη ήταν και η φιλική παρέα, που έπινε καφέ στο καφενείο της Πολυξένης. Είχαν καταλάβει ότι την δυστυχία τους την έτρεφε η ασυνεννοησία, ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους και στους άρχοντες, μα ένιωθαν ότι πολύ δύσκολα μπορούσε να αλλάξουν τα
Στη ευλογημένη χώρα του Ήλιου και της Θάλασσας, οι άνθρωποι ήταν έξυπνοι και εργατικοί, τα χωράφια τους ήταν καρπερά, μα δεν είχαν καταφέρει να ζούνε ευτυχισμένοι. Η φτώχεια και η μιζέρια ήταν κάθε μέρα στην ζωή τους. Έψαχναν, λοιπόν, να βρουν το τι έφταιγε, που ζούσαν κακομοίρικα.
Στη Χώρα του Ήλιου και της Θάλασσας, που οι άνθρωποι ζούσαν ξέγνοιαστοι και ευτυχισμένοι, ήρθε ξαφνικά δυστυχία και κατατρεγμός. Παρουσιάστηκαν κάποιοι ξένοι, με πολύ μεγάλη δύναμη και τους είπαν ότι θέλουν πίσω τα λεφτά, που τους είχαν δανείσει. Αγανάκτησαν οι απλοί άνθρωποι και έβριζαν τους άρχοντες ότι
Ήταν ένα από εκείνα τα φθινοπωρινά δειλινά, που στον ουρανό παιχνιδίζουν τα σύννεφα με το φως του Ήλιου, την ώρα που βασιλεύει, και η ψυχή του ανθρώπου γεμίζει με ωμορφιά, μα και μελαγχολία. Ωμορφιά, με τα παράξενα σχήματα και γλυκά χρώματα στον ουρανό και θλίψη, με τα
Ο Γιάννης, ο παληός μηχανικός, που μετά το Πολυτεχνείο είχε ψιλοασχοληθεί με την πολιτική, διαπιστώνοντας την δυσκολία των συγχωριανών του να καταλάβουν ότι αν υπήρχε, πράγματι, Λαϊκή Κυριαρχία, τότε θα μπορούσαν να αλλάζουν ό,τι δεν τους άρεσε στην πολιτική, αποφάσισε να εξηγήσει μερικά πράγματα: «Καμαρώνουμε εμείς και
Στη Χώρα Του Ήλιου και της Θάλασσας, οι άνθρωποι διάλεγαν, κάθε 4 χρόνια σαν άρχοντες, αυτούς που νόμιζαν ότι θα είναι οι καλύτεροι στο κουμάντο της Πολιτείας τους. Tους έλεγαν, με το χέρι στην καρδιά, ότι εμείς σας ψηφίζουμε και από εδώ και πέρα μπορείτε να κάνετε
η ΕΞΟΥΣΙΑ… η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ… το ΣΥΝΤΑΓΜΑ… Ιερόσυλες ματιές ενός πολίτη Πολίτης, ο Ι.Γ. Δημητροκάλλης Σύνταγμα, ε… λοιπόν, φτάνει πιά! Δεν είναι έτσι όπως νομίζετε… Από την εξουσία της προστασίας στη δημοκρατία της συμμετοχής Από το κράτος των υπηκόων στην πολιτεία των πολιτών
Η γνωστή κινέζικη παροιμία, που λέει ότι «Αν είσαι φίλος, μην μου δίνεις ψάρια να τρώω, μάθε με να ψαρεύω», είναι πολύ επίκαιρη στις σχέσεις μας με τους εταίρους μας. Για μας έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Επί δεκαετίες αντί να μας βοηθούν στην δόμηση μιας αποτελεσματικής Πολιτείας,
είναι υποβαθμισμένη σε αυτήν τού στιγμιαίου ψηφοφόρου μιας χρήσεως και απαιτείται να ενδυναμωθεί με νέους συμμετοχικούς θεσμούς. . Ο Λαός μας έζησε επί 22 αιώνες ως υπήκοος αυτοκρατοριών. Με τούς αγώνες του, απελευθερώθηκε και ίδρυσε Πολιτεία με Σύνταγμα, αλλά επεφύλαξε ένα απογυμνωμένο πολιτικό ρόλο για τον εαυτό
Το παράδοξο της εποχής μας μέσα στην ιστορία είναι ότι έχουμε ψηλότερα κτήρια, αλλά κοντύτερο ψυχισμό. Φαρδύτερες λεωφόρους, αλλά στενότερες οπτικές γωνίες. Σπαταλούμε περισσότερο, αλλά έχουμε λιγότερα. Αγοράζουμε περισσότερα, αλλά απολαμβάνουμε λιγότερο. Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια και μικρότερες οικογένειες. Περισσότερες ανέσεις, αλλά λιγότερο χρόνο. Έχουμε περισσότερα πτυχία, αλλά
