Ανατροπή των αποφάσεων των αρχόντων από τον Λαό

Οι περισσότεροι άνθρωποι, που ζούσαν στο Ηλιόφωτο, ήταν απασχολημένοι με τις δουλειές και την έγνοια τους να λύσουν τα καθημερινά τους προβλήματα. Έτσι, δεν είχαν καιρό να σκοτίζονται με τις ατομικές ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα, που άκουγαν στην τηλεόραση. Όταν, όμως, τους τα εξήγησαν οι γραμματισμένοι του χωριού στην σχετική εκδήλωση, που έγινε, ήταν έτοιμοι να παρακολουθήσουν κι άλλες ομιλίες. Κατάλαβαν, ότι όλα αυτά δεν ήταν θεωρητικά, αλλά είχαν και παραείχαν, σχέση με το μέλλον τους και επηρέαζαν την καθημερινότητά τους, χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Είχαν καταλάβει ότι για να περάσουν οι δύσκολες μέρες και να έρθουν καλύτερες, έπρεπε να μην τα περιμένουν όλα από τους άρχοντες, αλλά να ανακατεύονται και οι ίδιοι, με προσωπική υπεύθυνη ψήφο, στα δύσκολα του κουμάντου της Χώρας τους

Δεν τους είχε πει, όμως, κανένας ποιος ήταν ο τρόπος που θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό. Ο Δάσκαλος του χωριού, ανάλαβε να συνεννοηθεί με τον κυρ Βασίλη, που είχε ζήσει στο εξωτερικό, τον Μιχάλη που ήταν δικηγόρος και τον καπετάν Ηλία, που μάθαινε το κάθε τι, στα ξένα λιμάνια που πήγαινε, για να βρουν πως γινόταν το κουμάντο στις άλλες χώρες που προόδευαν. Μετά από λίγο καιρό, ο καθένας τους είχε πάρει πληροφορίες για δυο-τρεις ξεχωριστές χώρες. Έκαναν αρκετές συναντήσεις μεταξύ τους και συμφώνησαν στο ποιούς τρόπους, θα πουν στους συγχωριανούς τους, ότι χρησιμοποιούν οι άλλοι λαοί, για να έχουν το πάνω χέρι στο κουμάντο της χώρας τους.

Συνεννοήθηκαν, ακόμη, για το ποιό κομμάτι θα παρουσιάσει ο καθένας τους και κάλεσαν όσους ήθελαν από το χωριό, να έρθουν στην αίθουσα του Συλλόγου να τους ακούσουν.

Ο πρώτος που μίλησε ήταν ο Μιχάλης, για να καλωσορίσει τον κόσμο, μια και ήταν Πρόεδρος του Συλλόγου. Μετά τα τυπικά λόγια, είπε με ήρεμη, αλλά σταθερή, φωνή :
«Παραπονιόμαστε, συνέχεια, ότι οι άρχοντες δεν ρωτούν την γνώμη μας, αλλά κάνουν του κεφαλιού τους, μα δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε, μέχρι τις άλλες εκλογές. Σε άλλα κράτη, όμως, άμα κάποιος άρχοντας δεν βγει σόι, ή τα τσεπώνει, ή κάνει του κεφαλιού του κόντρα στο τι συμφέρει τον κοσμάκη, ή αλλάξει κόμμα, τότε μαζεύουν υπογραφές, αυτοί που τον ψήφισαν και τον στέλνουν στο σπίτι του, πριν τελειώσει η θητεία του. Δεν γίνεται συχνά αυτό. μα και μόνο που υπάρχει αυτός ο φόβος, οι άρχοντες φροντίζουν να κάνουν τα καλά τους. Στα χαρτιά αυτό το λένε «ανάκληση αιρετού αξιώματος».

Παραπονιόμαστε, ακόμη, για τα κόμματα ότι όποιος θέλει να κάνει κάτι για τον τόπο του επίσημα, μόνο αν γραφτεί σε ένα κόμμα, μπορεί να αγωνιστεί γι αυτό.

Όμως, αλλού, εκτός από τα κόμματα, υπάρχουν και τα «Ενδιάμεσα Σώματα», που είναι σαν κόμματα, μα δεν νοιάζονται, όπως αυτά, για όλα. Καταπιάνονται μόνο με ένα θέμα. Είναι σαν να λέμε μικρά ειδικά κόμματα. Οι άνθρωποι που είναι γραμμένοι, σ αυτά, μπορεί να ψηφίζουν διαφορετικά κόμματα, μα όταν συζητιέται το θέμα που τους ενδιαφέρει γίνονται μια γροθιά και υποστηρίζουν την ιδέα που έχουν. Τα Ενδιάμεσα Σώματα, ή Τάσεις, ή Ρεύματα, ή Λόμπυ, όπως τα λένε στις διάφορες χώρες, δεν προσπαθούν να αλλάξουν την Κυβέρνηση, αλλά την πιέζουν να κάνει το καλύτερο για το θέμα που τους ενδιαφέρει. Οι Υπουργοί είναι υποχρεωμένοι, από το Σύνταγμα, να τους ακούσουν, πριν αποφασίσουν για κάτι που έχει σχέση με το σκοπό τους. Και όταν συζητιέται στην Βουλή παίρνει μέρος και εκπρόσωπός τους.

Με ένα λόγο, είναι ανάμεσα στην κοινωνία και την κυβέρνηση, παράλληλα με τα κόμματα, μα ξέχωρα από αυτά.

Μα και τα ίδια τα κόμματα, λειτουργούν διαφορετικά εκεί. Δεν κάνουν οι αρχηγοί τους ό,τι τους καπνίσει, αλλά το Σύνταγμα ορίζει ότι το πάνω χέρι σε όλα τα κομματικά, το έχουν τα απλά μέλη τους. Αυτά καθορίζουν στα συνέδρια το τι πιστεύουν, το τι θα κάνουν σαν κυβέρνηση, αλλά και άμα είναι κυβέρνηση, το ποιοι υπουργοί τα πάνε καλά και ποιοι είναι για τα μπάζα και πρέπει να αλλάξουν.
Είναι βολικό και σωστό να ψηφίζουμε τα κόμματα και τους βουλευτές, για αντιπροσώπους μας, ώστε να γίνεται πιο εύκολα το κουμάντο της χώρας μας. Πραγματική δημοκρατία, όμως, θα έχουμε όταν οι πολλοί θα μπορούν, όποτε θέλουν, να αποφασίζουν μόνοι τους το τι θέλουν και να υποχρεώνονται οι βουλευτές και οι κυβερνήσεις να το ακολουθούν. Και αυτό πρέπει να ξεκινά μέσα από τα κόμματα. Να αποφασίζουν τα μέλη την ρότα την οποία θα πρέπει να τραβούν οι Πρόεδροί τους.

Και οι τρείς τρόποι που σας είπα, η παύση των βουλευτών, τα ενδιάμεσα Σώματα και η εσωκομματική δημοκρατία, είναι σκαλοπάτια, που βοηθάνε πολύ στο να παίρνουμε μέρος, οι ίδιοι, στο κουμάντο της Χώρας μας.»

Μετά τον Μιχάλη, μίλησε ο παληός Δάσκαλος:
«Αυτό που έχουν οι άλλες χώρες και φαίνεται όλη η δύναμη των απλών ανθρώπων, είναι τα δημοψηφίσματα. Όχι, εκείνα που κάνουν οι κυβερνήσεις και είναι, τις πιο πολλές φορές, στημένα, αλλά εκείνα που γίνονται με το μάζεμα υπογραφών απλών ανθρώπων, οι οποίοι και βάζουν το σωστό ερώτημα, γι αυτό που θέλουν. Το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος δεν παζαρεύεται με το γκουβέρνο και δεν αλλάζει από τους βουλευτές, αλλά εφαρμόζεται από όλους υποχρεωτικά. Είναι ο τρόπος που γίνεται πράξη, όχι αυτό που λένε οι γραφειοκράτες και οι τεχνοκράτες στους άρχοντες, αλλά αυτό που θέλει πραγματικά ο ίδιος ο Λαός. Και όπως λένε, φωνή Λαού, οργή Θεού.

Με δυο λόγια, οι απλοί άνθρωποι, μπορούν να ανατρέψουν και να αλλάξουν ό,τι ψηφίζουν οι άρχοντες, που δεν το θεωρούν σωστό. Γι αυτό και μερικά συντάγματα ξεκαθαρίζουν ότι το κουμάντο, στις χώρες τους, καθορίζεται, από τους απλούς ανθρώπους, όχι μόνο με τις εκλογές, αλλά και με τα … Δημοψηφίσματα!!

Το πότε γίνονται οι εκλογές, αν δεν το ορίζει το Σύνταγμα, το αποφασίζουν οι άρχοντες, ενώ δημοψήφισμα γίνεται όποτε το ζητήσουν, οι απλοί άνθρωποι.

Στον τόπο μας μόνο οι άρχοντες, όταν σκεφθούν έναν καινούργιο νόμο, μπορούν να τον βάζουν σε ψηφοφορία στην Βουλή. Οι απλοί άνθρωποι, όμως, δεν έχουν δικαίωμα ούτε γράμμα να στείλουν στην Βουλή. Σε άλλες χώρες, όταν κάποιοι σκεφθούν κάτι που θαρρούν ότι πρέπει να γίνει Νόμος, μπορούν να μαζέψουν ορισμένο αριθμό υπογραφών και να το στείλουν στην Βουλή για να μπει σε ψηφοφορία.
Αν δεν εγκρίνουν οι άρχοντες τον Νόμο στη Βουλή, μπορούν, αυτοί που το ξεκίνησαν, να μαζέψουν δεκαπλάσιες υπογραφές και να γίνει Δημοψήφισμα. Τότε η γνώμη των βουλευτών και της κυβέρνησης πάει περίπατο και όλοι οι απλοί άνθρωποι αποφασίζουν, με τα Ναι και Όχι, αν θα ισχύσει Νόμος ή όχι.

Και αυτά δεν γίνονται μόνο για να ψηφιστεί ένας νέος νόμος, αλλά και για να καταργηθεί ένας που υπάρχει και αποδείχτηκε άδικος, για τους απλούς ανθρώπους, ολόκληρος ή κομμάτια του. Άμα μαζευτούν πάλι οι ανάλογες υπογραφές, γίνεται δημοψήφισμα, στο οποίο πρέπει να πάρουν μέρος τουλάχιστον οι μισοί κάτοικοι, και αν το αποφασίσει η πλειοψηφία τους, ο Νόμος εξαφανίζεται.»

Για να κουβεντιαστούν, από όσους ήταν εκεί, όσα ακούστηκαν και να λαμπικάρει το μυαλό τους, έκαναν ένα διάλειμμα είκοσι λεπτών, στην διάρκεια του οποίου φούντωσαν οι κουβέντες για όλα αυτά τα καινούρια που άκουσαν και τους φαίνονταν πολύ παράξενα. Μα ακόμη πιο πολύ, παραξενεύτηκαν, με όσα είπε ο παληός Καπετάνιος και ο κυρ Βασίλης στη συνέχεια.

Το τι είπαν αυτοί, όμως, θα το διαβάσετε την επόμενη Τετάρτη, σε ένα ακόμη Ιστοριάκι…