Ανεξάρτητες Διοικητικές Αρχές και τρέχα γύρευε
Στην ώμορφη Χώρα του Ήλιου και της Θάλασσας, οι άνθρωποι ήταν έξυπνοι και προκομμένοι. Οι άρχοντες, όμως, δεν είχαν καταφέρει να κάνουν μια Πολιτεία, που να τους βοηθά να πηγαίνουν μπροστά. Για να τους καλοπιάνουν να τους ψηφίζουν, διόριζαν πολλούς στο Δημόσιο, ώστε να παίρνουν σίγουρο μισθό, μα σε θέσεις, που αντί να βοηθούν τους άλλους ανθρώπους, τους έφερναν εμπόδια και καθυστερήσεις στη δουλειά τους. Ήταν σαν να, πρόσθεταν στην παληωμένη μηχανή της Πολιτείας γρανάζια σκουριασμένα, αντί να βάζουν ρουλεμάν γρασαρισμένα. Έτσι, όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Η φτώχεια και η απελπισία της αναδουλειάς, βασάνιζαν τους απλούς ανθρώπους.
Στο χωριό Ηλιόφωτο, ο Βαγγέλης, που ήθελε να τα μαθαίνει όλα, αν και δεν είχε πάει πολλά χρόνια στο σχολείο, άκουσε στην τηλεόραση ότι υπήρχε ο θεσμός των Ανεξάρτητων Διοικητικών Αρχών, που λύνουν, γρήγορα, όλα τα προβλήματα. Κάτι το ανεξάρτητες, κάτι το διοικητικές, το μυαλό του πήγε στις στρατιές που έδωσαν την ανεξαρτησία σε μια παλαιά μεγάλη χώρα, όπως είχε δει σε ένα έργο, στην τηλεόραση. Δεν του πολυταίριαζαν, όμως αυτά με την δική τους κατάσταση και πάνω σε μια κουβέντα, στο καφενείο της Πολυξένης, ρώτησε τον συνομήλικό του Μιχάλη, που είχε σπουδάσει δικηγόρος, τι σόι πράγμα ήταν αυτές οι Αρχές.
Εκείνος, αν και είπε μέσα του πως μια τέτοια συζήτηση, ήταν τραβηγμένη για το χωριό, αποφάσισε να λύσει την απορία του και του είπε :
«Ξέρεις πως όποιος βρεθεί στην ανάγκη να γυρέψει κάτι από την Πολιτεία, οι υπάλληλοί της, βρίσκουν χίλιες δυσκολίες, με την βαρεσιά τους και από τους μπερδεμένους νόμους, για να του φέρουν εμπόδια. Αναγκάστηκαν, λοιπόν, οι άρχοντες να ψάξουν να βρουν με τι τρόπο η Πολιτεία θα μπορούσε να διορθώσει αυτή την κακή κατάσταση Μάταιος κόπος. Σκουριά, σκοτεινιά, λαμογιά, ήταν απλωμένες παντού, στη μηχανή της Πολιτείας, από την οποία εξαρτιόταν το να πάει μπροστά, ή όχι, η Χώρα και οι άνθρωποί της. Κάποιοι τους είπαν ότι στο εξωτερικό έχουν φτιάξει μερικές καινούργιες επιτροπές, που η κάθε μία κάνει μια, μόνο, δουλειά της Πολιτείας. Δουλεύουν μόνες τους, χωρίς να έχουν καμμιά σχέση με την παληά μηχανή της.
Ενθουσιάστηκαν, με την ιδέα, και οι άρχοντές, από όλα τα κόμματα, και ξεκίνησαν να την εφαρμόσουν. Είπαν, δηλαδή ότι θα φτιάξουν Επιτροπές, που τους ανθρώπους τους, θα τους διαλέγουν, έναν κι έναν, σε συμφωνία, όλα μαζί τα κόμματα. Θα τους αναθέτουν μια δουλειά, που θα την κάνουν όπως νομίζουν αυτές καλύτερα, χωρίς να μπορεί κανένας να τους κάνει κουμάντο και να τις ελέγχει, ώστε να αποφεύγονται τα ρουσφέτια. Για να τις ξεχωρίσουν ότι θα κουμαντάρουν μόνες τους τη δουλειά τους, τις ονόμασαν Ανεξάρτητες Διοικητικές Αρχές. Και επειδή είναι μακρύ το όνομα τις πιο πολλές φορές τις λένε μόνο ΑΔΑ.
Με αυτή την απόφασή τους, βέβαια, οι άρχοντες παραδεχόντουσαν, ξάστερα, ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια, είχαν φτιάξει μια άχρηστη Πολιτεία, που δεν μπορούσαν να την κάνουν να δουλέψει σωστά. Όμως, στον κοσμάκη, δεν μίλησαν γι’ αυτό το φταίξιμό τους, αλλά είπαν ότι θέλανε να προστατέψουν τα ατομικά του δικαιώματα, που απειλούνταν, όπως είπαν, από την τεχνολογική εξέλιξη. Τι σόι εγγύηση, όμως, μπορεί να προσφέρει μια επιτροπή, διορισμένων ανθρώπων, σε συνταγματικές ελευθερίες; Είναι σαν να χρειάζεσαι μαλλί και πιάνεις αυγό να το κουρέψεις.
Είπαν, ακόμη, ότι δεν φταίνε αυτοί, που τώρα, πια, οι υπάλληλοί της Πολιτείας δεν μπορούσαν να φέρουν βόλτα τα καινούρια, που έφερνε η επιστήμη. Δεν είπαν, όμως, γιατί στις ΑΔΑ, με τους μεγάλους μισθούς, θα τα κατάφερναν οι ίδιοι άνθρωποι. Δεν εξήγησαν γιατί στις ΑΔΑ, που δεν θα υπήρχε έλεγχος, όλα θα ήταν στο φως, ενώ στο Δημόσιο, γινόντουσαν στο σκοτάδι, όπως είπαν ξεδιάντροπα, λες και δεν είχαν αυτοί την ευθύνη. .
Η πραγματικότητα, όμως, είναι αλλιώτικη από όλα αυτά που λένε. Τα κόμματα με τους άρχοντες, έχοντας καταλάβει ότι δεν τα πιστεύει, πια, ο κοσμάκης, ήθελαν να φορτώσουν σε άλλους τις δικές τους ευθύνες, έστω κι αν έχαναν λίγο από το κουμάντο. Αυτό τους βοήθησε στο να συνεχίσουν να αρμέγουν τις παχειές αγελάδες του κράτους, χωρίς να ξεπέφτουν στα μάτια των απλών ανθρώπων.
Εδώ, όμως, έχουν κάνει χοντρό λάθος. Τους δώσαμε την ψήφο μας, για να μας αντιπροσωπεύουν και να δουλεύουν για μας. Το κουμάντο που τους δίνουμε και το βάρος που παίρνουν πάνω τους, δεν έχουν το δικαίωμα να τα βάλουν σε χέρια και σε ώμους άλλων. Είναι σαν να τους νοικιάσαμε ένα μαγαζί, χωρίς δικαίωμα υπενοικίασης και αυτοί το νοίκιασαν σε άλλον. Καθαρή παρανομία, αλλά και κομπίνα.»
Δηλαδή αναρωτήθηκε, φωναχτά, ο κυρ Θάνος, που ενώ ήξερε, συνήθως, τα πράγματα, έστω στο περίπου, μα για αυτά δεν είχε ιδέα, οι άρχοντές μας πάλι πατσαβούριασαν μια περίπτωση, που κάτι καλύτερο μπορούσε να γίνει. Ξεφουσκώνοντας, πρόσθεσε πως δεν έχουν το Θεό τους πια. Ο Γιάννης συμφώνησε μαζί του και πήρε τον λόγο για να πει, πως όχι μόνο τα κάνουν όλα πρόχειρα, αλλά προσπαθούν, ακόμη πιο πολύ, να τους κοροϊδεύουν.
«Οι ΑΔΑ, στο εξωτερικό ξεκίνησαν ως κάτι σπουδαίο και καινούριο και γι αυτό το είπαν διοικητική καινοτομία,. Οι δικοί μας, όμως, το είδαν σαν ένα πονηρό κόλπο και γι αυτό το αγάπησαν όλα τα κόμματα. Η κυβέρνηση για να μπορεί να κερδίζει, χωρίς κόστος και η αντιπολίτευση, από εκεί που δεν είχε τίποτα, να παίρνει μια καλή μερίδα κουμάντου, αφού μαζί διορίζουν τα μέλη τους. Έτσι, ενώ σε όλα τρώγονται σαν τα σκυλιά, σ’ αυτό τα βρήκαν μια χαρά. Ούτε που τσακώθηκαν, καθόλου, στην αρχή. Στην μοιρασιά βγήκαν οι γκρίνιες και ψιλοκοντραρίστηκαν, για το ποιοί θα διορίζονται στις ΑΔΑ. Όλοι έλεγαν και ξαναέλεγαν πώς πρέπει να μπαίνουν οι πιο άξιοι, μα στην ουσία όλοι νοιαζόντουσαν για το πώς θα βάλουν πιο πολλούς δικούς τους. Συμφώνησαν, για τα μάτια του κόσμου, στο να διαλέγουν ανθρώπους, από εκείνους που είχαν καλή φήμη στην Επιστήμη, στις Τέχνες και στην Τεχνολογία, ώστε να είναι αντικειμενικοί και αποτελεσματικοί. Έτσι, είπαν. Μα αυτά, στον τόπο μας που όλα είναι «καλωδιωμένα» και «λαδωμένα», είναι έξω από την πραγματικότητα. Ήταν μόνο, για να λένε μεγάλα λόγια.
Το πώς θα νοιώθει την ανεξαρτησία μέσα του, ένα μέλος ΑΔΑ, που δεν εκλέχτηκε από τον κόσμο, ούτε διαλέχτηκε από κάποιους που πιστεύουν στους άξιους, αλλά διορίστηκε από ένα κόμμα, μετά από παζάρι με τα άλλα, μπορεί ο καθένας να το φανταστεί εύκολα. Ξέρει καλά πως με το να αποδεχτεί τον διορισμό του, και μάλιστα με πολύ μεγάλο μισθό, έχει υπογράψει, όχι στα χαρτιά αλλά στην ουσία, ένα συμφωνητικό υποταγής στο κόμμα που τον πρότεινε
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να δεχτούν να διαλέξουν, τα κόμματα, προσωπικότητες, που θα έχουν τη δύναμη να τους πουν όχι, σε κάτι που θα τους ζητήσουν, πλάγια ή στα ίσια. Τα ίδια, τα άξια πρόσωπα, με πραγματικό σέβας, προφυλάγονται από το να πέσουν στην παγίδα της τιμητικής προσφοράς απ’ έξω, αλλά απαίτησης υποταγής από μέσα. Συνήθως, όσοι τσιμπούν το δόλωμα για το αξίωμα, με τις περασάδες στα μεγάλα σαλόνια, τις μερσεντές με τους οδηγούς, τα χοντρά μηνιάτικα και κάθε άλλη καλοπέραση, απλά έχουν βάλει, βαθειά μέσα τους, τη γλύκα της απόλαυσης, πάνω από την υπερηφάνεια του τίμιου ανθρώπου.»
Ο φωνακλάς και επιθετικός, Κωσταντής διαμαρτυρήθηκε πως τι καλό έχουν, λοιπόν, αυτές οι Ανεξάρτητες Αρχές που τόσο τις παινεύουν όλοι. Του απάντησαν πως έχουν πολλά, αν ιδρυθούν σωστά, μα το Πώς είναι ένα άλλο ιστοριάκι, που θα πούμε την Τετάρτη, που μας έρχεται.