Μην μου δίνεις ψάρια να τρώω, μάθε με να ψαρεύω
Η γνωστή κινέζικη παροιμία, που λέει ότι «Αν είσαι φίλος, μην μου δίνεις ψάρια να τρώω, μάθε με να ψαρεύω», είναι πολύ επίκαιρη στις σχέσεις μας με τους εταίρους μας. Για μας έκαναν ακριβώς το αντίθετο.
Επί δεκαετίες αντί να μας βοηθούν στην δόμηση μιας αποτελεσματικής Πολιτείας, μια και ήταν δομημένα τα κράτη τους αιώνες πριν, μας έδιναν δάνεια για κατανάλωση, από τα οποία πλούτιζαν οι πλούσιοι και καταχρεώνονταν το κράτος μας.
Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχουν συναισθήματα, μεταξύ κρατών, παρά μόνο εξυπηρέτηση συμφερόντων, αλλά τώρα το παρακάνουν. Η Τρόικα για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι το πώς θα γίνουν γρήγορα και φθηνά οι εκχωρήσεις του εθνικού μας πλούτου στα δικά τους χέρια.
Από παλαιότερα, έβλεπαν ότι οι Πολιτικοί μας ήταν ανίκανοι να αξιοποιήσουν παραγωγικά τα δανεικά, αλλά αντί να ανησυχούν, έτριβαν τα χέρια τους από χαρά, διότι με τον δικό μας υπερδανεισμό κέρδιζαν αυτοί διπλά. Και τα προϊόντα τους μας πουλούσαν και με τόκους μας χρέωναν.
Εμείς οι πολίτες βολευόμαστε, αμέριμνοι, με τις όλο και πιο έντονες πιέσεις της Αριστεράς, για μεγαλύτερες παροχές, μέχρι επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης ή πλυσίματος των χεριών παίρναμε, και αδιαφορούσαμε αν προήρχοντο από δάνεια και μόνιμα ελλειμματικούς τους ετήσιους προϋπολογισμούς μας. Κανένα κόμμα δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ γι αυτό.
Έτσι, υποταγμένοι στην φοβερή κατάρα των δανεικών, υποθηκεύαμε την εθνική μας κυριαρχία, για να αγοράζουμε ξένα προϊόντα, ακόμη και αυτά τα οποία θα μπορούσαμε εμείς να παράγουμε πολύ καλλίτερα.
Δυστυχώς, η ταυτότητα του δημιουργικού αρχαίου έλληνα πολίτη, είχε μεταλλαχθεί, από τους χρόνους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, σε αυτήν του υπηκόου, συνεχίστηκε κατά την Βυζαντινή και Οθωμανική Αυτοκρατορία και παρέμεινε ακόμη και μετά την ίδρυση του Κράτους μας, με επιταγές του ίδιου του Συντάγματός μας.
Είναι αξιοπερίεργο, για τον σημερινό Έλληνα, το πόσο, το μεν φυσικό περιβάλλον εξακολουθεί να τον γεννά φιλελεύθερο και δραστήριο, και πόσο το πολιτικό μας σύστημα, τον απαξιώνει σε αδρανή υπήκοο.
Έτσι, ενώ καταφέραμε, με την γονιδιακή συνέχεια της έννοιας της Πόλης, να ιδρύουμε κοινότητες με εθνική συνοχή και αποτελεσματικότητα σε όλη την οικουμένη, στην ίδια μας την Χώρα, το Σύνταγμα μας αντιμετωπίζει σαν πονηρά όντα με κακές προθέσεις και ιδιοτελείς ενέργειες, από τις οποίες θα πρέπει να προστατευθεί το Κράτος.
Η Πολιτεία μας, με ατέλειωτα νομικά και διοικητικά δεσμά, καθιστά δυσχερή, μέχρι ακυρώσεως, κάθε παραγωγική πρωτοβουλία των πολιτών, στην δραστηριότητα των οποίων και μόνο θα έπρεπε να στηρίζεται.
Όμως δεν είναι οι Έλληνες που είναι πονηροί, αλλά οι εταίροι μας, που στηριζόμενοι στις αδυναμίες μας, μας εκμεταλλεύονται.
Δεν έχουμε εχθρούς ως Λαός και αν θέλουμε, πραγματικά, να γλυτώσουμε από την οικονομική υποδούλωσή μας δεν έχουμε παρά να αξιοποιήσουμε οι ίδιοι τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μας, που εποφθαλμιούν ως δανειστές οι ίδιοι οι εταίροι μας.
Οι θάλασσες, οι παραλίες, οι κάμποι, τα βουνά, τα ορυκτά, ο ήλιος, ο ουρανός μας, είναι σεντούκια γεμάτα χρυσάφι, που περιμένουν εμάς και όχι εκείνους, να καταπιαστούμε με το άνοιγμά τους, με την αξιοποίησή τους.
Το ικανό και έμπειρο ανθρώπινο δυναμικό του 1.000.000 ανέργων και των 500.000 πλεοναζόντων στην δημόσια διοίκηση υπαλλήλων, θα μπορούσε, με την κατάλληλη κρατική ενημέρωση και διευκόλυνση, να στραφεί και να ενταχθεί σε παραγωγικές διαδικασίες αξιοποίησης των αγνοημένων θησαυρών μας.
Είναι εντελώς απαξιωτικό για τον Λαό μας, κι εδώ έχουν δίκηο οι άλλοι λαοί που μας σχολιάζουν δυσμενώς, να έχουμε πηγές πλούτου, να έχουμε ανθρώπινο δυναμικό, και να μην έχουμε ιδέες και τρόπους για το πώς θα φέρουμε τα κάτω πάνω στην οικονομία μας.
Οι ηγέτες μας χάνουν τον χρόνο τους εκλιπαρώντας τους δανειστές μας και θεσμοθετώντας εισπρακτικά μέτρα, αντί να ασχολούνται με το πώς θα δώσουν ευκαιρίες στους Έλληνες για ανταγωνιστικές παραγωγές.
Πως θα βοηθήσουν εκείνους που εξάγουν προϊόντα και υπηρεσίες και φέρνουν χρήματα από το εξωτερικό να διευρύνουν τις εργασίες τους.
Πως θα διευκολύνουν όλους αυτούς που τολμούν καινοτόμες παραγωγικές δράσεις να κατακτήσουν τις ξένες αγορές.
Πως θα καταργήσουν όλες αυτές τις άδειες που χωρίς να προστατεύουν κανέναν, εμποδίζουν με ατέλειωτη άχρηστη γραφειοκρατία, κάθε παραγωγική προσπάθεια, ακόμη και για ένα απλό εργαστήρι ή μια μικρή βιοτεχνία.
Αν αυξήσουμε την παραγωγή μας και αρκεστούμε στα δικά μας, στερούμενοι για κάποιο διάστημα τις εισαγόμενες πολυτέλειες, που στέλνουν τα λεφτά μας στο εξωτερικό, είναι βέβαιον ότι γρήγορα θα γλυτώσουμε από τα χρέη κι εμείς και τα παιδιά μας και θα εξασφαλίσουμε μια καλλίτερη ζωή με δικά μας λεφτά.