Η Διάκριση τών Λειτουργιών

Η Διάκριση τών Λειτουργιών Ο βαθμός δημοκρατικότητος ενός Πολιτεύματος είναι ταυτισμένος με το μέτρο διάκρισης τών λειτουργιών τής εξουσίας, της Νομοθετικής, της Εκτελεστικής και τη Δικαοσύνης. Η διάκριση επιτυγχάνεται με την ανάθεση σε τρία διαφορετικά Σώματα , αναδεικνυόμενα απ ευθείας απο το Λαό, ώστε να αποκλείεται η συγκέντρωσή τους σε ένα μόνο πρόσωπο. Η ανάγκη εκδήλωσης τής κρατικής εξουσίας προς τρείς κατευθύνσεις έχει επισημανθεί απο την αρχή τής επινόησης τής Δημοκρατίας. Ο Αριστοτέλης έχει γράψει : Εστι δη τρία μόρια τών πολιτειών πασών… έν μεν τι το βουλευόμενον περι τών κοινών, δέυτερον δε περί τας αρχάς …..τρίτον δε τι το δικάζον Ο Δημοσθένης αποδέχεται την αρχή τής πλειοψηφίας, μόνο εφόσον τηρείται η διάκριση αυτών τών διαδικασιών.

Η διακήρυξη τών δικαιωμάτων τού ανθρώπου και τού πολίτη το 1789, αναγράφει στο άρθρο 16 οτι : πάσα κοινωνία εις την οποία δεν περιορίζεται η διάκριση τών εξουσιών δεν έχει Σύνταγμα. Ο Μοντεσκιέ τονίζει οτι για να υπάρχει πολιτική ελευθερία πρέπει η εξουσία να συγκρατεί την εξουσία μέσα στο κράτος. Οι λειτουργίες να ασκούνται ως εξουσίες απο διακεκριμένα όργανα, εξισορροπούμενες, ώστε ουδέποτε να συγκεντρώνονται στο ίδιο πρόσωπο οπότε εγκαθίσταται ο δεσποτισμός. Στο σημερινό Ελληνικό Πολίτευμα έχουν επισυμβεί όλα τα απευκταία, έτσι που αν ενας αρχαίος Αθηναίος ζούσε στη χωλή και κωφή Δημοκρατία μας, θα αισθάνονταν όχι ως ελέυθερος πολίτης, αλλά ως υπήκοος πρωθυπουργικής σατραπείας. Ο Πρωθυπουργός καταλαμβάνει το αξίωμά του ως πρόεδρος, δηθεν, τής κομματικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Στην ουσία, ομως, ως μονάρχης ενός απο τα αυστηρώς αρχηγικά ελληνικά κόμματα, και κυβερνά με την ίδια δικτατορική νοοτροπία όπως και το κόμμα του. Είναι μια αντιδημοκρατική, αλλά νόμιμη, πραγματικότητα, που ξεκινά απο το ίδιο το Σύνταγμα, το οποίο επιτρέπει τη συγκέντρωση τής εξουσίας σε ένα μόνο σώμα, τη Βουλή, και την ανάθεσή της σε αρχηγικά κόμματα, μη θεσμοθετημένης εσωκομματικής δημοκρατίας.Για τούς συντάκτες τού Συντάγματός μας και τούς Αντιπροσώπους μας, οι οποίοι το ψήφισαν, δυστυχώς, θεωρήθηκαν δημοκρατικές διαδικασίες τα εξής, Να μην υπάρχει δεύτερο εκλεγμένο Σώμα για να νομοθετεί. Ο Πρόεδρος τής Δημοκρατίας να μην έχει ρυθμιστικές αρμοδιότητες Στη λειτουργία τής Δικαιοσύνης να εμπλέκεται η Κυβέρνηση Να μην είναι θεσμοθετημένη η εσωκομματική δημοκρατία Οι αρχηγοί τών κομμάτων να επιλέγουν τούς υποψήφιους βουλευτές Ο εκλογικός νόμος να είναι μεταβαλλόμενος κατα το δοκούν τών κομμάτων. Η νομιμότητα τών πράξεων τής Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να ελέγχεται απο διοικητικούς παράγοντες και όχι απο τη Δικαιοσύνη. Τα συνδικάτα να μην έχουν συνταγματική υπόσταση Να μην υπάρχουν θεσμοί συμμετοχής και πρωτοβουλιών πολιτών. Να μην υφίσταται θεσμικά η κοινωνία πολιτών. Αυτή είναι η αντιδημοκρατική ελληνική πολιτειακή πραγματικότητα, που με τις συνεπιγιγνόμενες δυσσάρεστες πολιτικές επιπτώσεις, θα έπρεπε να γεννά θλίψη, ντροπή και αγανάκτηση σε όλους μας, μα που κανένας δεν ζητά την αλλαγή και βελτίωσή της. Ολες οι άλλες,όμως, ευρωπα:ικές κοινωνίες έχουν φροντίσει να συμπεριλάβουν θεσμούς στα Συντάγματά τους που να κατοχυρώνουν τη διάκριση τών λειτουργιών. Ως παραδείγματα αναφέρονται, Αυστρία, δύο Σώματα, Πρόεδρος εκλεγόμενος με άμεση ψηφοφορία και 9 Περιφέρειες με δική της Βουλή η καθε μία. Βέλγιο, δύο Σώματα , Συνταγματικός Βασιληάς – Πρωθυπουργός, και 9 ημιαυτόνομες Επαρχίες. Γαλλία, δύο Σώματα, Πρόεδρος άμεσα εκλεγόμενο Γερμανία, δύο Σώματα, Πρόεδρος, Καγκελάριος, δέκα κρατίδια με τοπικές Βουλές Ιταλια, δύο Σώματα, Πρόεδρος-Πρωθυπουργός και 20 Περιφέρειες με τοπικές Βουλές. Επισημαίνεται οτι, στις υπόλοιπες Δυτικοευρωπαϊκές χώρες, υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη διασπορά τής εξουσίας., αλλά με περισσότερο σύνθετες διαδικασίες. Στήν Ελλάδα τής εκμηδενισμένης Λαϊκής Κυριαρχίας, τής μιας Βουλής, τής πλειοψηφίας που εκλέγει τον Ανώτατο Αρχοντα, που νομοθετεί, που κυβερνά, που ορίζει την ηγεσία τής Δικαοσύνης και καθιστά τον Πρωθυπουργό παντοδύναμο διαχειριστή τής εξουσίας, κατά τη διάρκεια τών 4 χρόνων τής κυβερνητικής του θητείας, έχει έρθει ο καιρός για βασιικές πολιτειακές αλλαγές. Υπάρχει ένα χρέος προς τον Ελληνικό Λαό, τον πολιτικά αναβαθμισμένο, για ένα αντάξιό του, δημοκρατικότερο Πολίτευμα. Θα ήταν μάταιο να συμπεριλάβουμε και τούς πολιτικούς στούς χρεώστες. Ως ιδιαίτερη φυλή διαχειριστών τής εξουσίας, φρόντισαν στις Αναθεωρήσεις, που πραγματοποίησαν, να αφήσουν άθικτο το υπάρχον καθεστώς τής συγκέντρωσης τής εξουσίας, το οποίο εκμηδενίζει την εταιρικότητα τού πολίτη με την εξουσία. Καμιά προσπάθεια διάκρισης, σκιώδους έστω, τών λειτουργιών της, που να προστατεύει τούς πολίτες απο την παντοδυναμία τής κυβερνώσης πλειοψηφίας. Ισχύει, όμως, το χρέος, για τούς πνευματικούς ανθρώπους, τούς δημοσιογράφους τών Μ.Μ.Ε., τα στελέχη τών κομμάτων και όλους εκείνους τούς ενεργούς πολίτες, που ενοχλούνται απο την παραχαραγμένη δημοκρατία που βιώνουμε. Η παράδοση και η πίστη τού Ελληνικού λαού στη Δημοκρατία, επιτρέπει να αντλήθεί όποιος δημοκρατικός θεσμός υπάρχει στα δυτικά πολιτεύματα και να γεννηθεί μια νέα αμεσώτερη Δημοκρατία. Ενα νέο Πολίτευμα δομημένο πάνω στις στέρεες βάσεις τών σύγχρονων δημοκρατιών, τη δυαδική αντιπροσώπευση και τη σαφή διάκριση τών λειτουργιών. Σε μια πρώτη προσέγγιση θα μπορούσε η Αναθεώρηση να περιλαμβάνει Εκλογή 70 Γερουσιαστών οι οποίοι μόνο να νομοθετούν. Εκλογή 250 Βουλευτών, απο την πλειοψηφία τών οποίων θα σχηματίζεται η Κυβέρνηση. Πρόεδρο τής Δημοκρατίας με άμεση εκλογή και με ουσιαστικές ρυθμιστικές αρμοδιότητες, Θεσμοθέτηση Πρυτανείας τής Δημοκρατίας, η οποία θα επιλαμβάνεται μόνον θεμάτων εύρυθμης λειτουργίας τού Πολιτεύματος. Ο ορισμός τών Προέδρων τών Ανωτάτων Δικαστηρίων και η όλη λειτουργία τής Δικαιοσύνης να ειναι μέριμνα τής Γερουσίας. Είναι καιρός να μην αρκούμεθα στην επίκριση και στην απόρριψη τών πολιτικών, αλλά και να προχωρήσουμε στην απόφαση θέσπισης μιας ποιοτικής Δημοκρατίας, αντάξιας τού Λαού μας.

(Visited 1,509 times, 1 visits today)

Σχόλια(2)
  1. gvam44
  2. George Vikos

Προσθήκη νέου σχολίου

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *