Χαρτονένιος Πρόεδρος
Η μικρή παρέα, που καθόταν στο μικρό καφενεδάκι του προβλήτα του λιμανιού, στην σκάλα όπως την έλεγαν οι ντόπιοι, συζητούσε για τον καινούργιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αναρωτιόντουσαν αν ήταν ό κατάλληλος γι αυτήν την θέση. Ο νεώτερος της παρέας, ο Βαγγέλης, που πάντα του άρεσε να ρωτά για να μαθαίνει, ρώτησε έναν παληό βουλευτή, που έπινε το ουζάκι του μαζί τους, ποιος ήταν ο λόγος που χρειαζόταν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφού για όλα αποφάσιζε ο Πρωθυπουργός. Γίνεται τόση κουβέντα, μα αν δεν ξέρουμε γιατί τον χρειαζόμαστε, πώς να πούμε αν είναι ο κατάλληλος ή όχι ;
Ο παληός βουλευτής, ήξερε, βέβαια, καλά τον ρόλο του Προέδρου, μα πώς να τον εξηγήσει σωστά στον μεροκαματιάρη Βαγγέλη, που είχε μάθει λιγοστά γράμματα. Δεν ήθελε να τον εντυπωσιάσει με επιστημονικά λόγια, αλλά με την απάντησή του να τον βοηθήσει να καταλάβει, καλά, αυτό που τον ρώτησε. Αποφάσισε, λοιπόν, να ξεκινήσει από παληά και του είπε με τα πιο απλά λόγια που μπορούσε :
«Στα κράτη, που οι άνθρωποι είχαν αποφασίσει να κυβερνιώνται δημοκρατικά, είχαν κατασταλάξει στο ό,τι για να μην υπάρχει κίνδυνος, να γίνει ένας άρχοντας παντοδύναμος και να τους τυραννάει σαν κακός Βασιληάς, να ξεχωρίσουν το κουμάντο της Πολιτείας στα τρία. Έτσι, πίστευαν ότι δεν θα μπορούσε κανένας να τα πάρει όλα επάνω του και παίρνοντας τα μυαλά του αέρα, να τους κάνει ό,τι ήθελε.
Έβαλαν, όμως, και έναν από πάνω τους, που να μην μπορεί να κάνει κουμάντο ο ίδιος, αλλά να παρακολουθεί και τα τρία κομμάτια του, αν δουλεύουν σύμφωνα με τους Νόμους του Κράτους. Να είναι σαν ελεγκτής, με κάποια δικαιώματα, και γι αυτό τον είπαν Ρυθμιστή. Να μπορεί να διατάζει να ξαναγίνουν εκλογές, όταν βλέπει ότι οι άνθρωποι, που ψήφισαν την κυβέρνηση, το έχουν μετανοιώσει, ώστε η Πολιτεία να έχει πάντα την κυβέρνηση που θέλει ο πιο πολύς κόσμος. Να εμποδίζει την Κυβέρνηση να κάνει κακές συμφωνίες με εχθρούς της Χώρας, ή να πάρει δάνεια που καταχρέωναν τον κόσμο, ή να υπογράφει συμμαχίες που ζήμιωναν το κράτος. Να μην αποφασίζει, όμως, αυτός το ναι ή το όχι, αλλά να δίνει την ευκαιρία στους απλούς ανθρώπους, με τις εκλογές, να αποφασίζουν οι ίδιοι.
Ήθελαν, ακόμη, να έχουν πολύ ψηλά ένα πρόσωπο να το τιμούν, όπως είχαν σύμβολο την σημαία τους, για την οποία όλοι αγωνιζόντουσαν να μπορεί να κυματίζει ελεύθερη, που να μην είναι παντοδύναμο, αλλά να το σέβονται, και να το αγαπούν όλοι και να τους εκπροσωπεί στις ξένες χώρες.
Αυτός είναι ο πραγματικός ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας, Βαγγέλη, που για να του δώσουν αξία, υποχρέωσαν αυτούς που κάνουν κουμάντο να του στέλνουν να υπογράφει όλους τους καινούργιους Νόμους που ψηφίζονται.»
Ο Γιάννης, ο παληός μηχανικός, που λόγω επαγγέλματος, να χτίζει σπίτια είχε πρακτική σκέψη, αφού άκουσε τον παληό βουλευτή, που ήταν φίλος του, χαμογέλασε και του είπε :
«Αχ, φίλε μου, η ζωή τελειώνει, μα το κακό συνήθειο δεν βγαίνει. Σωστά μας τα είπες, αλλά γιατί εσείς οι πολιτικοί δεν λέτε ποτέ όλη την αλήθεια ; Αυτά που είπες είναι όσα θέλετε να πιστεύει ο κόσμος και αυτά που γράφουν τα βιβλία, μα ποτέ δεν εφαρμόζονται στην πράξη; Θα σας πω εγώ τι συμβαίνει στην δική μας Χώρα του Ήλιου και της Θάλασσας.
Στα χαρτιά έχουμε χωριστά τα τρία κομμάτια της εξουσίας, μα αφού εσείς οι βουλευτές κάνετε κουμάντο σε όλα, στην ουσία την κάνετε ένα που λειτουργεί απολυταρχικά, όπως θέλει ο αρχηγός σας.
Και δεν σας έφτανε που εσείς κάνατε τους νόμους, τους εφαρμόζατε οι ίδιοι και επηρεάζατε και τα δικαστήρια, αλλά απαγορέψατε και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μπορεί να κάνει εκλογές, άμα εσείς τα κάνετε κουλουβάχατα. Και είπατε και από πάνω, χωρίς ντροπή, ότι το κάνατε για να προστατέψετε τη θέληση των απλών ανθρώπων.
Το ξέρεις καλέ μου φίλε, πως ένας δυνατός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι αντίβαρο στα δεσποτικά καμώματα κάθε πρωθυπουργού και προστατεύει, από τον τσαμπουκά του, τον Λαό. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν χρειάζεται την δύναμη για να κυβερνά, αλλά για να κάνει τον δυνατό μεσολαβητή ανάμεσα στην κυβέρνηση και στον Λαό.. Η δική του δυναμική επιρροή, δυναμώνει την δική μας φωνή, την δική μας θέληση.
Μα αυτό ακριβώς δεν αρέσει σε σας που έχετε το κουμάντο. Να έχουμε εμείς, οι απλοί άνθρωποι, δύναμη να σας σταματάμε, άμα το παρατραβάτε. Έχετε κανονίσει, λοιπόν, ο Πρόεδρος να είναι μόνο για φιγούρα. Θέλετε τον πρωθυπουργό κηδεμόνα του και γι αυτό τον εκλέγετε στην Βουλή, και δεν τον έχετε παρά για υπογραφές, που δεν μπορεί να αρνηθεί και για δημόσιες πανηγυριώτικες εκδηλώσεις. Αυτά κάνετε και μας φέρατε στα χείλια του γκρεμνού.»
Σταμάτησε φουρκισμένος ο Γιάννης, αν και είχε βγάλει χύμα από μέσα του, όσα τον έπνιγαν, όλες αυτές τις μέρες, που άκουγε να μιλούν ολοένα, για τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, λες και κάτι θα άλλαζε στην μίζερη ζωή τους.
Ο παληός βουλευτής είπε πως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, μα δεν είπε σε τι διαφωνούσε. Οι υπόλοιποι της παρέας κατάλαβαν, με την απλή τους σκέψη, ποιος θα έπρεπε να είναι και ποιος ήταν στην χώρα τους ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Βαγγέλης, που είχε κάνει την ερώτηση, σήκωσε, λίγο πιο ψηλά στο μέτωπό του τον σκούφο του και είπε:
«Για την κακιά την ώρα, δηλαδή, τον έχουμε. Άμα κάνει καμμιά χοντρή στραβή η κυβέρνηση να την βάζει στην θέση της ή να την αλλάζουμε. Έ, δεν είναι και τόσο συχνό αυτό, μα είναι πολύ σημαντικό»
Ήταν φανερό, ότι όλοι μπορούσαν, πια, να εκτιμήσουν ότι ένας χαρτονένιος Πρόεδρος τους ήταν άχρηστος και χρειαζόντουσαν έναν δυνατό, για να τους προστατεύει από τα «έτσι θέλω» αυτών που ψήφιζαν για να τους κυβερνούν.
Πως θα το πετύχαιναν ; Έ, αυτό είναι μια ιστορία για αργότερα.