Ενδιάμεσα Σώματα, που σπάνε το κομματικό μονοπώλιο
Στη Χώρα του Ήλιου και της Θάλασσας, η δυστυχία συνέχιζε να τυραννά τους απλούς ανθρώπους. Όλοι κατηγορούσαν τα κόμματα και τους άρχοντες και αναρωτιούνταν τι επί τέλους έπρεπε να κάνουν για να δουν μια άσπρη μέρα.
Στο Ηλιόφωτο, ήταν καθισμένοι, ένα απογευματινό, στο καφενείο της Πολυξένης, πεντέξι φίλοι και κουβέντιαζαν για την αναβροχιά, που τους είχε δυσκολέψει τις καλλιέργειες. Είχαν τον πόνο, πως η κατάσταση σ όλη την Χώρα τους ήταν χάλια, τώρα η αναβροχιά εμπόδιζε και την σπορά τους και τα έβλεπαν όλα μαύρα.
Ο κυρ Γιώργης, που είχε πολλά χωράφια, ήταν όλο θυμό με την κατάσταση, μα ενώ συνήθως τα έβαζε με το γκουβέρνο, εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα έλεγε διαφορετικές κουβέντες. Τα έβαζε με τον εαυτό του και τους άλλους απλούς ανθρώπους:
«Κατηγορούμε όλοι μας τα κόμματα, για την κατάντια μας, μα ποιος τους έδωσε τη δύναμη να κάνουν ότι θέλουν; Εμείς, οι ίδιοι, παθιαστήκαμε, μαζί τους, για πολλά χρόνια. Τρέξαμε ξοπίσω στους άρχοντες, τους σηκώσαμε στα χέρια , σπάσαμε τα χέρια μας να τους χτυπούμε παλαμάκια, ξενυχτήσαμε να κολλάμε αφίσες, χαλάσαμε φιλίες, τσακωθήκαμε μέσα στις οικογένειες. Σε κάθε εκλογική διαδικασία, από το να βγάλουμε τον Πρόεδρο του Συλλόγου μέχρι τον Δήμαρχο και τον Βουλευτή, αντί να ψάχνουμε να βρούμε τον καλύτερο, ψηφίζαμε όποιον μας έλεγε το κόμμα μας. Φτιάξαμε χιλιάδες συλλόγους, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, επιμελητήρια, για να καλυτερέψουμε τη ζωή μας, μα τα υποτάξαμε όλα στα κόμματα. Βγάλαμε μόνοι μας τα μάτια μας, με το να σκύβουμε το κεφάλι στους αρχηγούς τους και να τους κάνουμε αφεντικά μας. Και όλα αυτά, τι αποτέλεσμα είχαν ; Κάποιοι να είναι βολεμένοι, μα η Πολιτεία μας να είναι διαλυμένη και να δυστυχούμε οι απλοί άνθρωποι. Δεν μπορεί, κάποιος τρόπος θα υπάρχει να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση.»
Σε τέτοιες συζητήσεις, ο Μιχάλης είχε πάντα ένα λόγο να πει, μα εκείνη τη φορά αποφάσισε να ανοίξει ένα ζήτημα που ήταν σίγουρος πως κανένας δεν το ήξερε. Του έδιναν, όμως, ευκαιρία να το κάνει κουβέντα, αυτά που είχε πει ο κυρ Γιώργης. Να τους εξηγήσει πως άμα ήθελαν μπορούσαν να απαιτήσουν κι αυτοί, να γίνουν στη Χώρα τους ό,τι γίνεται και στις άλλες χώρες και οι άνθρωποι δεν δυστυχούν αλλά προοδεύουν. Είπε λοιπόν:
«Σε όλες τις δημοκρατικές πολιτείες, που οι άρχοντες αντιπροσώπευαν τους απλούς ανθρώπους στο κουμάντο, τα κόμματα είχαν όλη τη δύναμη.
Τα πράγματα, όμως, έδειξαν ότι ήταν λάθος να έχουν το μονοπώλιο της αντιπροσώπευσης του Λαού. Κι ακόμη, πιο λάθος ότι δεν υπήρχε τίποτα που να τα ελέγχει.
Σοφοί άνθρωποι, που είδαν αυτά τα λάθη, έψαξαν να βρουν πως μπορεί να διορθωθεί η κατάσταση. Σκέφτηκαν-σκέφτηκαν και είπαν ότι, αντί να βρούμε κάτι καινούριο, που μπορεί να μπερδέψει την κατάσταση, να αφήσουμε τα κόμματα όπως είναι, αλλά να δώσουμε δικαιώματα συνταγματικής αντιπροσώπευσης και σε μερικές από τις πολλές ενώσεις και τους συλλόγους των απλών ανθρώπων. Κάποιες από αυτές, που γίνονται για ένα σκοπό συγκεκριμένο, να μπορούν να αντιπροσωπεύουν τα μέλη τους στο κουμάντο της Χώρας, σε ό,τι αφορά στο σκοπό τους. Έτσι, δεν θα έχουν το μονοπώλιο του κουμάντου τα κόμματα και θα υπάρχει και ένας έλεγχος στα καμώματά τους. Επειδή, αυτές οι ενώσεις δεν ήταν κόμματα, αλλά στην ουσία ήταν ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους και στο γκοβέρνο, τις είπαν Ενδιάμεσα Σώματα. Στη συνέχεια, όπου φτιάχτηκαν τέτοιες ενώσεις, είπαν πως έχουν Κοινωνία Πολιτών.
Είναι πολύ σημαντικό ότι δεν τα φτιάχνουν άνθρωποι τυχαία, ο ένας με τον άλλο, αλλά όσοι ενδιαφέρονται για το ίδιο ζήτημα και ξέρουν, καλά, πως να το υποστηρίζουν. Ξεψαχνίζουν το κάθε τι σχετικό και έτσι δεν είναι αφελείς και άσχετοι με το θέμα, που να μπορούν οι άρχοντες να τους μπερδεύουν και να τους κοροϊδεύουν. Έχουν πείρα και γνώση τέτοια, που σε κολλούν στον τοίχο, στο άψε-σβήσε, άμα πας να τους παραμυθιάσεις.
Είναι και κάτι άλλο. Στους απλούς συλλόγους, ναι μεν τα μέλη προσπαθούν πολλά και διάφορα να κάνουν, όμως, όταν χρειαστούν μια δημόσια υπηρεσία, ξέρουν ότι θα τα βρουν μπαστούνια. Δεν τους δίνουν σημασία και αυτοί δεν έχουν δικαίωμα να την πιέσουν. Έτσι μικραίνουν τους στόχους τους, και χαλαρώνουν την δράση τους, αφού νοιώθουν ότι τίποτα σπουδαίο δεν μπορούν να καταφέρουν.
Αντίθετα, τα μέλη των Ενδιάμεσων Σωμάτων νοιώθουν καλά, πως έχουν δικαίωμα να υποχρεώσουν τις Υπηρεσίες, να συνεργαστούν μαζί τους, για την επιτυχία του σκοπού τους. Νοιώθουν δυνατές, στο να σταματήσουν τα πονηρά παιχνιδάκια του κουμάντου και να καταφέρουν σημαντικά πράγματα, για το σκοπό τους.
Ο σκοπός της κάθε Ένωσης είναι ξεκάθαρος, βέβαια, και δεν τον κρύβουν, διότι αυτόν και μόνον θέλουν να πετύχουν. Δεν τον μασκαρεύουν, όπως τα κόμματα, που μιλάνε γενικά και αόριστα και άλλα λένε και άλλα θέλουν να κάνουν.
Η πιο χτυπητή διαφορά τους, από τα κόμματα, είναι ότι αυτά θέλουν σώνει κα καλά να πάρουν το κουμάντο της Χώρας στα χέρια τους και μετά βλέπουν τι θα κάνουν. Αντιθέτως, οι Ενώσεις προσπαθούν να πετύχουν το σκοπό τους, επηρεάζοντας το κουμάντο, αλλά μένοντας έξω απ’ αυτό. Δεν το θέλουν δικό τους. Τους είναι αρκετό να μπορούν να το χρησιμοποιούν, για να πετύχουν το σκοπό τους και έτσι αφιερώνουν όλες τις δυνάμεις τους σ’ αυτό.
Αυτό που κουμαντάρει κάθε Ενδιάμεσο Σώμα, είναι μικρό μπροστά στο κουμάντο των κομμάτων. Αν σκεφτούμε όμως, ότι τα κόμματα είναι λίγα, ενώ τέτοιες Ενώσεις μπορεί να γίνουν εκατοντάδες, καταλαβαίνουμε ότι, όλες μαζί είναι μια πολύ μεγάλη δύναμη, των απλών ανθρώπων, έξω από τα κόμματα.
Τα Ενδιάμεσα Σώματα, όμως, για να υπάρξουν, με αυτή την δύναμη, πρέπει τους να τα προβλέψει το Σύνταγμα.»
Ο Μιχάλης ένοιωσε ότι είχε μονοπωλήσει την κουβέντα πολλή ώρα και σταμάτησε. Είπαν διάφορες γνώμες μεταξύ τους γι αυτά τα πράγματα, που δεν τα είχαν ξανακούσει, μα ο πιο περίεργος πάντα, ο νεαρός Βαγγέλης, αναρωτήθηκε πως βρίσκονται οι άνθρωποι συναμεταξύ τους, που νοιάζονται για τον ίδιο σκοπό και πως τα φτιάχνουν. Κοιταζόντουσαν, μα ο κυρ Βασίλης, που είχε γίνει μέλος σε ένα όταν ήταν στην ξενιτειά, πήρε το λόγο και τους εξήγησε, μα τι τους είπε είναι ένα άλλο ιστοριάκι. Θα το διαβάσουμε την Κυριακή, που μας έρχεται.