Επικουρικότητα, το εργαλείο για σίγουρη ανάπτυξη
Η συζήτηση, στον κυριακάτικο απογευματινό καφέ, στην Πλατεία του Ηλιόφωτου, είχε ξεκινήσει με το θυμό του Κωσταντή, για το ό,τι η Πολιτεία δεν είχε εγκρίνει την απόφαση της Κοινότητας, να στρώσει με ντόπιες πλάκες την πλατεία του χωριού τους. Από την στιγμή, όμως, που ο κυρ Βασίλης τους είχε πει ότι αυτές οι απαγορεύσεις, στις χώρες του εξωτερικού, ισχύουν αντίστροφα, δηλαδή οι κάτω δεν επιτρέπουν στους παραπάνω να ανακατεύονται στα δικά τους, όλοι ενδιαφέρθηκαν να μάθουν πως γίνεται αυτό. Όταν μάλιστα ο Γιάννης τους είπε ότι αυτή ήταν μια απαράβατη Αρχή στην Διακήρυξη της Ένωσής τους, με τις γειτονικές χώρες, άνοιξαν τα αυτιά τους για να ακούσουν τον Μενέλαο, τον παληό άρχοντα, που θέλησε να προσθέσει στην συζήτηση την δική του άποψη και είπε:
«Η Επικουρικότητα ταιριάζει, εξαιρετικά, στο χαρακτήρα και στην πολιτική συμπεριφορά του Έλληνα. Δυστυχώς, όμως, στην Ελλάδα, που ο κάθε πρωθυπουργός κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να ρωτά κανέναν, όχι μόνο δεν εφαρμόζεται καθόλου, μα δεν την ξέρει και κανένας.
Την ιδέα της Επικουρικότητας, αντί να την έχουν στη καρδιά τους, οι απλοί άνθρωποι και να απολαμβάνουν τα ευεργετικά αποτελέσματά της, οι πολλοί δεν την ξέρουν καθόλου. Κάποιοι άρχοντες, που κάτι ξέρουν, κάνουν πως την περιφρονούν, μα στην ουσία την φοβούνται. Λένε ότι η Πολιτεία θα αποδυναμωθεί, άμα στο κάθε χωριό οι απλοί άνθρωποι, αποφασίζουν για τα δικά τους πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που νοιάζει και πονάει, τους άρχοντες, είναι μήπως και χάσουν την ευκαιρία να αποφασίζουν αυτοί για όλα. Θέλουν να είναι παντοδύναμοι, έχοντας το μονοπώλιο του κουμάντου, ώστε να μπορούν να κάνουν κάθε κατεργαριά, που θα ωφελήσει τους ίδιους. Θέλουν και τα εμά, εμά και τα εσά, εμά.
Φοβούνται σαν το διάολο το λιβάνι, την όποια μοιρασιά του κουμάντου τους, με τους απλούς ανθρώπους. Γι’ αυτό αποφεύγουν, με πείσμα, κάθε τρόπο και θεσμό, που θα μας έδινε την ευκαιρία και τη δύναμη, να αποφασίζουμε για τα δικά μας, στον τόπο μας. Δεν θέλουν, να μας δουν να προοδεύουμε μόνοι μας, αλλά να μας κρατούν υποταχτικούς τους, κι ας πηγαίνουν κατά διαόλου όλα..
Και δεν το κάνουν τυχαία και απονήρευτα αυτό. Τα συμφέροντα και την τσέπη τους προστατεύουν. Αρνούνται την Επικουρικότητα, διότι με αυτήν κάθε τόπος αποφασίζει για τα δικά του. Έτσι, όμως, δημιουργούνται πολλά μικρά κέντρα που αποφασίζουν μόνα τους τι έργα θα κάνουν, τι προμήθειες χρειάζονται και με ποιους θα συνεργαστούν. Αυτό δυσκολεύει τους μεγαλοεργολάβους να ξεζουμίζουν τον κοσμάκη και επομένως να χάνουν και οι άρχοντες τα χοντρά μπαξίσια τους. Τους είναι δύσκολο να κουμαντάρουν τους πολλούς που αποφασίζουν και έτσι δεν μπορούν , πια, να απολαμβάνουν τα μεγάλα φαγοπότια.
Είπαν, λοιπόν, ότι η Επικουρικότητα είναι επικίνδυνη για τη δημοκρατία και με την ψεύτικη αυτή δικαιολογία δεν την έβαλαν στο Σύνταγμα. Πάντα οι άρχοντες αποφεύγουν, με κάθε δυνατό τρόπο, κάθε τι που δυναμώνει το μερδικό του απλού ανθρώπου, στο κουμάντο της χώρας.
Μια ακόμη αντιδημοκρατική τους αντίληψη, που περιφρονεί τη δημοκρατική ευαισθησία του Λαού μας, προσβάλλει την πολιτική του ιστορία και ντροπιάζει την Χώρα μας σε όλο τον Κόσμο.»
Με την τελευταία κουβέντα του Μενέλαου, για το ντρόπιασμα της Χώρας του Ήλιου και της Θάλασσας, ο συνήθως φιλήσυχος Δάσκαλος ανασηκώθηκε, από την καρέκλα του και άστραψε και βρόντησε :
«Μα είναι δυνατόν οι άρχοντες της ίδιας της Χώρας μας, να κάνουν ότι δεν ξέρουν πως το να αποφασίζουν για κάθε ζήτημα, μόνο αυτοί που τους αφορά το θέμα, ήταν η βασική Αρχή της δημοκρατικής κοινωνίας της «Πόλης» των προγόνων μας και αυτήν εκφράζει αυτό που λένε τώρα Επικουρικότητα. ;
Αυτή η έννοια γέννησε την άμεση δημοκρατία, που ακόμη και σήμερα την θαυμάζουν και όσο πιο πολύ την εφαρμόζουν στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία των αρχόντων, τόσο πιο καλό είναι για τους απλούς ανθρώπους. Η ιδέα της Επικουρικότητας είναι μια πολύτιμη κληροδοσία των προγόνων μας στις ανθρώπινες κοινωνίες και είναι πράγματι ντροπή μας που δεν εφαρμόζεται στη Χώρα μας.
Απέναντι στη μελλοντική πορεία του Έθνους μας, οι πνευματικοί και οι πολιτικοί άρχοντες του τόπου έχουν αναλάβει, θέλουν και δεν θέλουν, μεγάλη ιστορική ευθύνη. Η Επικουρικότητα, ήταν ένα ζωντανό στοιχείο πολιτικής συμπεριφοράς στην ψυχή των Ελλήνων και διεφύλαξε, μαζί με κάποιες άλλες εθνικές επιλογές, όπως την αγάπη για τα χωριά μας, τον Κοινοτισμό, αλλά και για τις ενορίες της γειτονιάς μας, τον Ενοριτισμό, την ιστορική πορεία του Έθνους μας. Ένας παλαιός σοφός της Πατρίδας μας έχει γράψει ότι :
«Είμαστε ένας Λαός έξυπνος. Από τ’ αρχαία χρόνια η ‘’εξυπνάδα’’, μας έχει δώσει λαμπρές εξετάσεις. Αυτό που ονομάζεται ‘’Ηλιοθαλασσινό θαύμα’’ είναι το κατόρθωμα του λαού μας, που το κατάφερε με κοφτερή ματιά, μ’ ευκίνητο πνεύμα, με αντιληπτική και αφομοιωτική ικανότητα»
Τώρα, που η κρίση έδειξε πόσο κακό έκανε, στον Λαό μας, το με το ζόρι μονοπώλιο του κουμάντου της Χώρας μας από τους άρχοντες, θα έπρεπε να προωθούν κάθε θεσμό και Αρχή, που δίνει τη δυνατότητα στον απλό άνθρωπο να παίρνει πρωτοβουλίες και να λύνει, σε μικρές ή μεγάλες παρέες, τα προβλήματά του. Το Σύνταγμά μας, να μην δίνει μόνο στην πλειοψηφία το δικαίωμα να αποφασίζει για το Λαό, αλλά και σε τοπικά κομμάτια, του ίδιου του Λαού, να αποφασίζουν για τον εαυτό τους.
Αυτό θα ήταν ένα καλό αντίβαρο και μια αντιστάθμιση, στο ζοριλίκι των αρχόντων, που θα άνοιγε έναν πολύτιμο δρόμο συμφιλίωσης των απλών ανθρώπων με την Πολιτεία. Έτσι, θα απελευθερώνονταν για να δουλέψουν αποτελεσματικά και πολλοί προκομμένοι άνθρωποι, που τώρα κάθονται, με σκυμμένο κεφάλι, μπροστά σε νόμους και προφήτες.
Η Επικουρικότητα θα έπρεπε να έχει θεσμοθετηθεί, όχι μόνο σαν καινούρια ιδέα, αλλά και να την παρουσιάζουμε, εμείς, σαν κληρονομιά της Χώρας μας σε όλες τις άλλες χώρες . Να ξεκινά από εδώ και όχι να μας έρχεται από εκείνες.
Να μάθουν και να ξέρουν οι καινούργιες γενεές, πως αντί να τα περιμένουν όλα από τους άρχοντες, να απαιτούν να λύνουν, όλο και περισσότερα προβλήματά τους, μόνοι τους. Να ξεκινήσουν αγώνες, για να βάλουν μέσα στο Σύνταγμα το σκεπτικό της Επικουρικότητας, ώστε κάθε μικρό δημοκρατικό σύνολο, να αποφασίζει τα δικά του και είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρνει πολύ καλύτερα.
Έτσι, θα λάμψει, χωρίς καμμιά αμφιβολία το δαιμόνιο της φυλής μας, με την «αστραφτερή ικανότητα πρόσληψης, αφομοίωσης και επεξεργασίας» που διαθέτει και θα βοηθήσει και τους άλλους λαούς να ζουν ειρηνικά και να προοδεύουν οικονομικά, με τα μικρά τους κομμάτια, απέναντι στις μεγάλες συμμαχίες των κρατών, που τους θέλουν πειθαρχημένους και στερημένους υποταχτικούς.»
Η όλη συζήτηση, μάκρυνε πολύ, μα σε όλους άρεσε, διότι όλοι έβλεπαν ότι μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα, μόνοι τους στο χωριό, αν δεν τους εμπόδιζαν οι νόμοι του κράτους. Σταμάτησαν, λοιπόν, μετά τις κουβέντες του δασκάλου, και τσούγκρισαν τα ποτήρια της ρακής με την ευχή γρήγορα να γίνουν όλα αυτά και στη Χώρα τους.