Η Αμεση Δημοκρατία έιναι πρακτικά…

Η κύρια έκφανση της κρίσης, τής πολιτικής μας ζωής, είναι η θλιβερή εικόνα που έχει σχηματοποιήσει ο πολίτης για τούς πολιτικούς, και η εμμονή τών πολιτικών να μην τον αντιμετωπίζουν ως χειραγωγημένο άτομο, αλλά ως χειραγωγούμενο. Σε άλλες εποχές θα έλεγαν κάτι σαν υποτακτικό.

Αιτία τής κρίσης, κατά την γνώμη μας, η αμιγής Αντιπροσωπευτική μας Δημοκρατία, η οποία έχει διχοτομήσει το ομοούσιο πολίτη-πολιτικής. Αποκόπτει τον πολίτη απο συστατικό στοιχείο τής πολιτικής, με το να τον υποχρεώνει να εκχωρεί στούς βουλευτές το σύνολο τών εξουσιαστικών δικαιωμάτων που τού ανήκουν ως μονάδα τής Λαϊκής Κυριαρχίας. Κι όμως, ο Ελληνας διψά, απο τη φύση του, για δράση στα κοινά, για ανάμειξη στην πολιτική, για συμμετοχή στην Εξουσία.

Οι Δυτικοευρωπαϊκές Δημοκρατίες έχουν αμφισβητήσει προ πολλών δεκαετιών το αμιγές τής Αντιπροσώπευσης. Θεσμοθέτησαν νέες πρόσθετες μορφές αντιπροσώπευσης, σε σώματα περιορισμένου εύρους και ήπιας έντασης, στα οποία ο πολίτης λειτουργεί και αισθάνεται εγγύτερα στην Εξουσία.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη επινόησης και καθιέρωσης μιάς συμμετοχικής Δημοκρατίας, αντάξιας τού ώριμου, πολιτικά, Ελληνα πολίτη, η οποία θα τού δίνει ευκαιρίες και θα τον συναρπάζει για δράση, θα τον διαπερνά ως συναίσθημα και θα ριζώσει βαθειά μέσα του ως ιδέα και τρόπος ζωής.

Ενα Πολίτευμα, στο οποίο η Εξουσία δεν θα ασκείται μόνο απο τούς αντιπροσώπους του επ ονόματί του, αλλά θα έχει και ο ίδιος ο πολίτης το δικαίωμα να παρεμβαίνει και να ελέγχει άμεσα. Πολίτευμα που η Λαϊκή Κυριαρχία δεν θα είναι μια αχνή εικόνα, αλλά μια υπαρκτή Εξουσία άμεσα και διαρκώς εκδηλούμενη.

Οι βουλευτές, σε όλες τις Αναθεωρήσεις τού Συντάγματος, παρέμειναν απαθείς , και θα παραμένουν, μπροστά σ αυτή την Εθνική αναγκαιότητα, διότι η επικρατούσα, μεταξύ τους, αντίληψη είναι οτι είμαστε ένα σύνολο υπηκόων, που μάς επιτρέπουν να τούς ψηφίζουμε ανα τετραετία εθιμοτυπικά.

Είναι ανάγκη, λοιπόν, να διαφωτισθεί και ο τελευταίος Ελληνας πολίτης, και να εγερθεί η λαϊκή συνείδηση για διεκδικητικούς αγώνες εξουσιαστικών δικαιωμάτων. Να ξεφύγουμε απο την ρουτίνα τής ανοχής και να περάσουμε στη φάση τής απαίτησης, όχι πια ωφελημάτων απο την εξουσία, αλλά συμμετοχής στην ίδια την εξουσία.

Να αντικαταστήσουμε την παραίτηση και την απογοήτευση τού «δε βαριέσαι, όλοι ίδιοι είναι», με τον ενθουσιασμό τής ανατροπής μιας υποτιμιτικής, για την πολιτική μας ωριμότητα, κατάστασης. Να επαναστοχαστούμε τη Δημοκρατία μας, με ατομική πολιτική αυτοπεποίθηση και διάθεση άμεσης συμμετοχής, σε όλο το φάσμα άσκησης τής Εξουσίας.

Τώρα, μας παρέχεται η δυνατότητα να ασκούμε ελεύθερα κριτική και να σχολιάζουμε ποιο είναι το σωστο και το δίκαιο, αλλά ήρθε η ώρα να έχουμε την ευκαιρία και να ενεργούμε για την πραγμάτωσή του. Οχι, βέβαια, στερώντας απο τούς Αντιπροσώπους μας τη διαχείρηση τής Εξουσίας, αλλά αποκτώντας το θεσμικό δικαίωμα τής συνδιαχείρησης, όπου και όταν θα το κρίνουμε ως αναγκαίο.

Οι πρόγονοί μας επινόησαν και χάρισαν το Δημοκρατικό Πολίτευμα σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο. Εχουμε, λοιπόν, ελάχιστη υποχρέωση να ξεφύγουμε απο τη δημοκρατική μας φτώχεια, εμπλουτίζοντας το Πολίτευμά μας, με θεσμούς άμεσης Δημοκρατίας πού έχουν δοκιμαστεί, ήδη, στη Δύση. Στις δυνατότητες μας είναι να ενισχύσουμε, περαιτέρω, τη δημοκρατική του ουσία, με νέους πρότυπους θεσμούς, που θα απορρέουν απο πνεύμα εμπιστοσύνης στην υπευθυνότητα τών πολιτών, πρωτοπορούντες και πάλι σε ποιότητα Δημοκρατίας