Όλοι στην Κυβέρνηση, μα το πάνω χέρι ο Λαός

Κόντευε να τελειώσει το διάλειμμα της εκδήλωσης του πολιτιστικού συλλόγου του Ηλιόφωτου, μα αντί κάποιοι να φεύγουν, όπως συνήθως, έρχονταν όλο και καινούριοι. Ήθελαν να ακούσουν τις ομιλίες για τους άλλους άγνωστους τρόπους κουμάντου που υπήρχαν σε προοδευμένες χώρες.

Τους παραξένευε πολύ το άκουσμα, ότι άλλοι λαοί, μπορούσαν, όποτε το θεωρούσαν αναγκαίο για την Πολιτεία τους, να βάζουν στην μπάντα την γνώμη των αρχόντων. Αυτή η ιδέα είχε γεμίσει το χωριό από κουβέντες και ερωτηματικά, για το πώς μπορούσε να γίνει καλό κουμάντο σε ένα τόπο, που δεν είχαν το πάνω χέρι οι άρχοντες, όπως γινόταν στον δικό τους . Περίμεναν, λοιπόν, να ακούσουν τους επόμενους ομιλητές, να τους το ξεκαθαρίσουν

Επόμενος ομιλητής ήταν ο καπετάν Ηλίας, ο παληός καπετάνιος, που όλοι αγαπούσαν τον ήρεμο και σοφό του λόγο και περίμεναν να τους πει μερικά από όσα είχε μάθει στο εξωτερικό. Τους είπε, λοιπόν :
«Στις άλλες χώρες, που οι κάτοικοί τους θέλουν, αλλά και πιστεύουν στη δημοκρατία, η θέληση των απλών ανθρώπων δεν έχει το πάνω χέρι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη, αφού έχουν τρόπο όχι μόνο να την πουν, μα και να την επιβάλουν, όπως ακούσατε.

Σε μια κοντινή μας χώρα, μάλιστα, όποιον σπουδαίο νόμο και να ψηφίσουν οι βουλευτές στη Βουλή, δεν τον αναγνωρίζουν οι απλοί άνθρωποι, αν δεν τον ψηφίσουν και οι ίδιοι σε δημοψήφισμα.
Μόλις ψηφιστεί ο Νόμος από τους άρχοντες, βγαίνει ένα φυλλάδιο, που γράφει με απλά λόγια τα καλά και τα κακά του Νόμου. Και τα γράφει όλα διότι δεν είναι άλλα κόμματα στην Κυβέρνηση και άλλα στην Αντιπολίτευση, ώστε να τσακώνονται και να βγάζει το ένα το άλλο σκάρτο. Όχι κάποιοι να δουλεύουν και άλλοι να μουρμουρίζουν και να κριτικάρουν. Όλοι στο μαγγανοπήγαδο

Μετά τις εκλογές, όλα τα κόμματα μοιράζονται τα υπουργεία, ανάλογα με τις ψήφους που πήρε το καθένα. Στη συνέχεια, συναγωνίζονται ποιο θα κάνει περισσότερα για τον κοσμάκη, ώστε στις επόμενες εκλογές να πάρει περισσότερες ψήφους και άρα περισσότερα υπουργεία. Έτσι, όλοι οι άρχοντες κάνουν τα καλύτερά τους και το σημαντικό είναι ότι ο πρωθυπουργός τους αλλάζει κάθε τόσο. Δεν έχουν, δηλαδή, ούτε αυτοί αφεντικό, που να τους τραβά από τη μύτη. Πότε προεδρεύει ο ένας και πότε ο άλλος.

Οι άνθρωποι διαβάζουν το φυλλάδιο πριν το δημοψήφισμα και αποφασίζουν μόνοι τους τι θέλουν, χωρίς να ακολουθούν αυτό που τους λένε τα κόμματα να ψηφίσουν. Αν πλειοψηφήσουν τα Όχι, τότε ο Νόμος δεν εφαρμόζεται. Πάει περίπατο και ψάχνουν για άλλον, καλύτερο, που να πει Ναι ο Λαός.

Και αυτά δεν γίνονται μόνο για τους νόμους της χώρας τους, αλλά και για τα χωριά της ξεχωριστά. Δεν αποφασίζουν οι υπουργοί, το τι πρέπει να γίνει σε κάθε περιοχή ή χωριό, αλλά οι ντόπιοι. Και αν συνεννοούνται τα τοπικά συμβούλια έχει καλώς, άμα τσακώνονται, τον λόγο τον παίρνουν οι απλοί άνθρωποι, της περιοχής ή του χωριού, ανάλογα σε ποιους αφορά. Ψηφίζουν σε τοπικό δημοψήφισμα και γίνεται αυτό που θέλουν εκείνοι που μένουν επί τόπου και όχι τα κόμματα, ή υπουργοί, που είναι μακρυά.

Ας μην ψάχνουμε, λοιπόν, για τρόπους που θα μπορούμε να έχουμε τον πάνω λόγο. Αυτό είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να πιστέψουμε, μέσα μας, ότι το θέλουμε, πραγματικά και δεν φοβόμαστε πια τις ευθύνες, όπως μέχρι τώρα.»

Όλοι μέσα στην αίθουσα αλληλοκοιτάχτηκαν και αναρωτιόντουσαν, γιατί αφού όλα αυτά είναι τόσο απλές διαδικασίες, δεν υπήρχαν στην Χώρα του Ήλιου και της Θάλασσας, αλλά ζούσαν σαν υποταχτικοί των βουλευτών.

Ο Γιώργης, μάλιστα, που ήταν γεννημένος να κοντράρει και να αμφισβητεί τα πάντα, μονολόγησε, ενοχλημένος, ότι όλα αυτά μπορεί να είναι καλά, μα μένουν στα χαρτιά και σχεδόν ποτέ δεν γίνονται πράξη. Ο Βασίλης, όμως, που ήταν κοντά του τον άκουσε και του είπε :
«Κάνεις λάθος Γιώργη. Δεν είναι μόνο που γίνονται συχνά, αν και ίσως κάπου αλλού σπάνια, μα το πολύ σπουδαίο είναι ότι και μόνο που υπάρχουν, επηρεάζουν τα μυαλά και τις ψυχές των αρχόντων και στήνουν αυτί να καταλάβουν τι θέλουμε, ώστε να το κάνουν από μόνοι τους, ενώ τώρα γράφουν την γνώμη μας στα παληά τους παπούτσια.

Σκέψου ότι και ο Νόμος που υπάρχει, για τους κλέφτες, δεν εφαρμόζεται κάθε μέρα, μα κάποιοι που θα ήθελαν να κλέψουν δεν το κάνουν, διότι υπάρχει και ξέρουν πως θα πάνε φυλακή

Είναι σίγουρο ότι τα δημοψηφίσματα, οι λαϊκές νομοθετικές πρωτοβουλίες, η παύση του βουλευτή πριν τις εκλογές, θα είναι όπλα στα χέρια μας, με τα οποία θα πιέζουμε τους άρχοντες, να κάνουν αυτό που θέλουμε εμείς, ανεξάρτητα από το κάθε πότε θα τα χρησιμοποιούμε.

Τώρα, ακόμη και απλές δημοσκοπήσεις, προκαλούν συναγερμό, στα κόμματα. Σκέψου πόσο καλά θα συμπεριφέρονται άμα ξέρουν ότι μπορούμε να τους κάνουμε στην μπάντα.»

Η ώρα πια είχε περάσει και όλοι είχαν κουραστεί από τόσο διαφορετικά πράγματα που είχαν ακούσει, μα μέσα τους άρχισε να γεννιέται μια ελπίδα, πώς ναι, υπάρχει φως στο τούνελ, όπως είχε πει ένας παληός άρχοντας.

Για τον Βαγγέλη, όμως, υπήρχε η απορία, γι αυτά που είχαν πει ο Μιχάλης και ο Δάσκαλος για τα Δημοψηφίσματα. Πως και ποιος είναι αρμόδιος, άμα μια παρέα αρχίσει να μαζεύει υπογραφές και σε μια στιγμή λέει πως έχει χαρτιά, στα χέρια της, με 10,000 ή 50.000 υπογραφές, που θα τις ελέγξει αν είναι αληθινές ή ψεύτικες. Ο Δάσκαλος του είπε ότι είχε δίκηο, μα του θύμισε ότι είχαν κουβεντιάσει παληότερα ότι αυτό το έκανε η Πρυτανεία, που είχε πιο πλατειές αρμοδιότητες από το Συνταγματικό Δικαστήριο.

Εξ άλλου, κι εκείνοι που ήθελαν να ελέγχουν τους άρχοντες με τα δημοψηφίσματα, είχαν βαρεθεί τα ψέματα και τα κόλπα και ήθελαν να ζουν με αλήθειες. Με τον καιρό είχαν συνηθίσει να μην ξεγελά ο ένας τον άλλο.

Εξ άλλου, όπου υπάρχουν αυτά, τα ρυθμίζει το Σύνταγμα. Πως; Θα το δούμε στα επόμενα ιστοριάκια.