Το ξεδιάλεγμα των υποψήφιων
Ένα απόβραδο, στο καφενείο της Πολυξένης, στην πλατείας του χωριού Ηλιόφωτο, ήταν μαζεμένοι πολλοί, που άλλοι έπιναν καφέ και άλλοι ρακή, μα στην πιο μεγάλη παρέα έκοβαν και έραβαν για το πώς σκέπτονται και πόσο εγωιστικά συμπεριφέρονταν οι άρχοντες. Τους πείραζε πολύ ότι δεν διάλεγαν οι ίδιοι, αυτούς που έμπαιναν στα ψηφοδέλτια. Ήταν μια συνέχεια της μεγάλης συζήτησης, που είχε φουντώσει, πριν λίγο καιρό, από τους γραμματισμένους, για το ότι έπρεπε να γίνεται ένα κοσκίνισμα των ανθρώπων, που θέλουν να γίνουν άρχοντες, από τους ίδιους τους ψηφοφόρους.
Οι πιο πολλοί έλεγαν ότι δεν αντέχουν τους άρχοντες, όταν ρητορεύουν στο χωριό και παριστάνουν τους παντογνώστες, νομίζοντας ότι μιλούν σε κουτορνίθια. Δεν έχουν καταλάβει, έλεγαν, ότι όλοι πια βλέπουν τηλεόραση και ακούν ραδιόφωνα και δεν είναι με κλειστά μάτια όπως οι παππούδες τους.
Ο Κωσταντής, βρήκε ευκαιρία να βγάλει το άχτι του, κατηγορώντας τους άρχοντες με θυμό.
«Μόνο το συμφέρον τους κοιτάζουν και δεν αγαπούν, παρά μόνο τον εαυτούλη τους. Μόλις κάτσουν στην τρανή καρέκλα, γίνονται εγωιστές, διότι το Σύνταγμα τους δίνει το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να λογαριάζουν την γνώμη μας. Τρελαίνομαι όταν τους ακούω να λένε ότι ο Λαός δεν θέλει ετούτο, αλλά εκείνο, που δεν είναι άλλο από αυτό που βολεύει τους ίδιους. Τους ακούς να μιλούν σαν να ξέρουν αυτοί, πιο πολύ από εμάς, τι χρειαζόμαστε. Λένε και ξαναλένε ότι μας προστατεύουν, αλλά η έγνοια τους είναι πως να σωθούν οι ίδιοι, από το σαπισμένο βάλτο που οδήγησαν τη Χώρα μας. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να κάνουμε άρχοντες αυτούς που πραγματικά έχουν μέσα τους το αρχοντιλίκι. Αυτούς που θέλουν να νοιάζονται για τους άλλους και όχι μόνο για τον εαυτό τους.»
Όλοι συμφώνησαν με τα λόγια του Κωσταντή ότι αυτή είναι μια απαράδεκτη κατάσταση και πως οι άρχοντές τους, αντί να αφουγκράζονται τον κόσμο, προσπαθούν να τον ξεγελούν. Ότι λένε πολλά και κάνουν λίγα και αντί να μετρούν τα λόγια τους, για το τι μπορούν να κάνουν, παραμυθιάζουν τον κόσμο, με ό,τι φέρνει στο μυαλό τους η φαντασία τους. Δεν καταλάβαιναν γιατί οι άρχοντες να τους λένε τόσα ψέματα, αντί να τους λένε την αλήθεια και να προσπαθούν όλοι μαζί να φέρνουν βόλτα όποια δυσκολία παρουσιαζόταν.
Ο Γιώργος, που ταχτοποιούσε τα πράγματα στο μυαλό του πιο ξεκάθαρα, πήρε τον λόγο και τους είπε.:
«Ο καθένας μας λογαριάζει πιο πολύ αυτόν που τον βοηθάει. Αφού, λοιπόν, οι αρχηγοί των κομμάτων αποφασίζουν ποιοι θα είναι υποψήφιοι για άρχοντες, όσους ψηφίσουμε, νοιάζονται πρώτα πως θα ευχαριστούν τους αρχηγούς τους και μετά εμάς. Κάνουν, λοιπόν, ό,τι τους λένε οι αρχηγοί. Αυτοί πάλι δεν διαλέγουν τους σωστούς, που θα νοιαστούν πραγματικά για μας, αλλά αυτούς που μπορούν να μας ξεγελούν και να παίρνουν την ψήφο μας με φανταχτερά λόγια.
Τσιμπάμε, οι πολλοί, το δόλωμα, αν και όλοι ξέρουμε πως αυτοί που έχουν πολλά και ωραία λόγια, πολύ σπάνια μπορούν να είναι και αποτελεσματικοί στη δουλειά τους. Ο τρόπος που διαλέγονται οι άρχοντες, λοιπόν, είναι που φταίει και όχι ότι δεν υπάρχουν, ανάμεσά μας, άτομα άξια να γίνουν καλοί άρχοντες. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος, ώστε να μην διαλέγουν οι αρχηγοί αυτούς που τους είναι υποτακτικοί, αλλά να ορίζουμε εμείς εκείνους που θα μένουν πιστοί στο καθήκον τους απέναντί μας. Στο κάτω-κάτω δικοί μας αντιπρόσωποι είναι.»
Μακάρι να γίνει έτσι, είπαν οι υπόλοιποι της παρέας. Ήταν φανερό ότι όλοι ένοιωθαν την ανάγκη να λυτρωθούν από αυτήν την κατάσταση και ότι ήταν εύκολο, αφού υπήρχαν τόσοι άξιοι άνθρωποι. Δεν ήξεραν, όμως, το πώς.
Ο Βασίλης, έχοντας ζήσει πολλά χρόνια σε άλλες χώρες με πραγματική δημοκρατία, εκεί που οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να αποφασίζουν, από μόνοι τους, το τι θέλουν, και οι αποφάσεις τους να είναι πάνω από αυτές των αρχόντων, τους είπε, χωρίς κανένα δισταγμό:
«Μα αυτό είναι το πιο εύκολο πράγμα και δεν χρειάζεται να ψάχνετε για το πώς, αφού το κάνουν, από πολλά χρόνια πριν, άλλες φιλικές μας χώρες. Εκεί, δεν ορίζει ο αρχηγός του κάθε κόμματος, ποιοι θα είναι υποψήφιοι, αλλά οι άνθρωποι που είναι γραμμένοι στο κόμμα. Ψηφίζουν ποιοι θα είναι υποψήφιοι σε κάθε περιοχή, με κανονικές εκλογές και όχι με κρυφοκουβεντιάσματα και ταξίματα. Τις εκλογές αυτές τις λένε προκριματικές και είναι ο πιο καλός τρόπος για να διαλεχτούν, από τον ίδιο τον κόσμο, αυτοί που είναι γνωστοί σε όλους, σαν οι πραγματικά άξιοι να πάνε τον τόπο μπροστά.
Έτσι, όσοι ψηφιστούν για άρχοντες, δεν χρωστούν τίποτα στον αρχηγό και κάνουν αυτό που είναι για το συμφέρον του Λαού και όχι του αρχηγού. Και το κάνουν με όλη την καρδιά τους και με όλη την δύναμή τους, διότι αυτό είναι και το δικό τους συμφέρον. Αυτός είναι ο τρόπος που άρχοντες δεν γίνονται τα φιλαράκια των αρχηγών, αλλά αυτοί που διαλέγουμε εμείς οι ίδιοι, ο καθένας στο κόμμα που προτιμά. Εμείς πρέπει να βάλουμε μυαλό και να πάρουμε επάνω μας την ευθύνη να ψηφίζουμε αυτούς που έχουν νέες ιδέες και το ζητά η ψυχή τους, να καλυτερέψουν την ζωή μας.»
Αλληλοκοιτάχτηκαν όλοι, στην παρέα, ικανοποιημένοι που θα μπορούσαν να εφαρμόζουν και οι ίδιοι αυτόν τόσο σίγουρο τρόπο επιλογής. Να διαλέγουν, δηλαδή, οι ίδιοι τους υποψήφιους άρχοντες, που θα νοιάζονται πρώτα για το καλό της Χώρας τους. Έτσι, πίστευαν ότι και τα δικά τους πορτοφόλια θα γέμιζαν λεφτά, αφού οι άρχοντες θα τους βοηθούσαν να αυγατίσουν οι δουλειές και θα φρόντιζαν να πουλιούνται τα προϊόντα τους σε καλές τιμές.
Η πολιτική συζήτηση, σταμάτησε όταν ένας παληός φίλος του Βασίλη, από μια άλλη παρέα, τους κέρασε δυο μπουκάλια μπύρες. Τις ήπιαν με χαρά, ξαλαφρωμένοι από την έγνοια, του πως θα γλυτώσουν από τους άχρηστους άρχοντες, τους υποταχτικούς στους αρχηγούς, και πως θα αποκτήσουν χρήσιμους στους ίδιους.
Κατά πόσο τα κατάφεραν, είναι μια άλλη ιστορία.