Κράτος, Πολιτεία και Πολιτικοί

Κράτος και Πολιτεία είναι δύο διαφορετικές έννοιες , που οι πολιτικοί συγχέουν για να ασκούν συγεντρωτικά την εξουσία, αλλά να καθιστούν και το Λαό συνυπεύθυνο.

Το Σύνταγμά μας αναφέρεται, στα Κεφάλαιά του, στην οργάνωση, στίς λειτουργίες, στη σύνταξη τής Πολιτείας και στη σχέση Πολιτείας- Εκκλησίας. Στα επι μέρους άρθρα, σε 45 διαφορετικά σημεία, αντί τη λέξη Πολιτεία αναφέρει τη λέξη Κράτος.

Οι έννοιες, Αποστολή, Υποχρέωση, Εποπτεία, Επιχορήγηση, Φροντίδα, Μέριμνα, Ελεγχος, Εγγύηση, Ενίσχυση, Δαπάνη, και άλλες, οι οποίες αποτελούν ευθύνη τής Πολιτείας, αποδίδονται απο τις συνταγματικές επιταγές στο Κράτος,.

Το Κράτος ειναι μια πολύ ευρύτερη οντότητα απο την Πολιτεία. Περιλαμβάνει την Επικράτεια ( ως γεωγραφικό χώρο με τα βουνά, τις θάλασσες, τις πόλεις, τα κτήρια, τις επιχειρήσεις και ό,τι είναι εγκατεστημένο σ αυτόν), το Λαό, την Οργάνωση ως νομικό πρόσωπο και τήν ίδια την Εξουσία.

Το Σύνταγμα γράφει για οργάνωση, λειτουργίες και σύνταξη τής Πολιτείας. Ο Λαός, ως ο ιδρυτής τού Κράτους, δεν συμπεριλαμβάνεται στην έννοια τής Πολιτείας. Η Πολιτεία είναι το πολιτικό όργανο, στο οποίο ο Λαός σχηματοποιεί, μέσω τών αντιπροσώπων του, τη δομή και τη λειτουργία τής εξουσίας που πηγάζει απο αυτόν.

Στα κόμματα και στούς πολιτικούς ανατίθεται, ως Αντιπροσώπους τής γενικής θέλησής, η άσκηση τής Εξουσίας, που πηγάζει απο τη Λαϊκή Κυριαρχία, με πιστή εφαρμογή τών επιταγών τού Συντάγματος, το οποίο ό ίδιος ο Λαός έχει θεσπίσει.

Την ευθύνη τής κακής οργάνωσης τής Πολιτείας, ή τής κακής διακυβέρνησής της, την φέρουν μόνο οι πολιτικοί, που τη συγκροτούν και την στελεχώνουν, αφού το Σύνταγμά μας δεν προβλέπει συμμετοχή τού πολίτη στην άσκηση τής εξουσίας.

Η μόνη συμμετοχή τού Λαού ειναι το να τούς εκλέγει και να τούς αναθέτει, εξ ολοκλήρου, την άσκηση τής εξουσίας, και μάλιστα με όρους που οι ίδιοι καθορίζουν.

Δεν είναι, ασφαλώς, χώρος για κατάθεση επιστημονικών ορισμών. Εγινε, κατ εξαίρεση, για να αποκαλυφθεί η σκοπιμότητα τής συνεχούς αναφοράς τών πολιτικών στην έννοια τού Κράτους και όχι τής Πολιτείας. Αναφερόμενοι στο Κράτος, για κάθε δυσμενή εξέλιξη, στοχεύουν, συνειδητά, σε μια συνειρμική άμβλυνση τών ευθυνών τους απέναντι στο Λαό, καθιστώντας τον συνυπεύθυνο.

Είναι μια απαράδεκτη εκμετάλλευση, τής μη σαφούς διάκρισής, απο τούς συντάκτες του, τών εννοιών αυτών στο Σύνταγμά μας, με στόχο την αποποίηση και τη διάχυση στο Λαό, τών δικών τους ευθυνών, για την κακή οργάνωση και λειτουργία τής Πολιτείας. Συγκεντρώνουν άπληστα την εξουσία επικαλούμενοι το Κράτος, αλλά διαχέουν συγγνωστά τις ευθύνες, ώστε να μην έχουν να λογοδοτήσουν για τίποτα και σε κανένα.

Αρνούναι, εντελώς, να παραδεχθούν οτι η δυσλειτουργία τής πολιτικής μας ζωής οφείλεται στούς ίδιους, ως λειτουργούς τής Πολιτείας, και διευρύνουν τον κύκλο τής συνευθύνης, αναφερόμενοι σε προβλήματα τού Κράτους και τής κοινωνίας, προκαλώντας, έτσι, αισθήματα συνενοχής στο Λαό.

Οι Ελληνες, όμως, υπήρξαμε, διαχρονικά, ένα σύνολο κοινοτήτων συνειδητών πολιτών, που πέτυχαν την καλή συμβίωση, με τη συμμετοχή στα κοινά, τη συμπόνοια στο διπλανό, το σεβασμό στις αξίες, την ανάπτυξη μιάς όλο και ποιοτικότερης ζωής.

Και τώρα, είμαστε μια εν δυνάμει κοινωνία πολιτών, καλά οργανωμένη, η οποία, όμως, ασφυκτιά στα στενά πλαίσια μιάς Δημοκρατίας, που λειτουργεί ερήμην τών πολιτών. Μια κοινωνία που διψά να αναλάβει δράση και ευθύνες, αλλά βαρύνεται απο αυτές που τής φορτώνουν οι πολιτικοί για τις δικές τους αποτυχίες.

Χαρακτηρίζουν οι πολιτικοί το διογκούμενο κύμα αδιαφορίας για την πολιτική ως κοινωνικό πρόβλημα, ενώ υπαίτιοι είναι οι ίδιοι με τα σφάλματα που έχουν κάνει.

Ο κάθε Λαός, όταν δεν εκφράζεται, επι τής ουσίας, στο πολιτικό του σύστημα, το οποίο μάλιστα ρέπει στη διαφθορά, απογοητεύεται, αποστασιοποείται και αδρανοποιείται. Η κατάσταση αυτή, όμως, δεν προκύπτει απο αδιαφορία τών πολιτών για την πολιτική, αλλά ως αποτέλεσμα απόρριψης τού πολιτικού τους συστήματος. Οι πολίτες, κατω απο το βάρος τών ευθυνών που τούς καταλογίζονται, άδικα και το ξέρουν, μετατρέπονται σε ιδιώτες και ασχολούνται με τα προσωπικά τους, και μόνον, συμφέροντα.

Οι πολιτικοί έχουν όλη την ευθύνη για την ποιότητα τής πολιτική μας ζωής και πρέπει να πάψουν να ενοχοποιούν την κοινωνία για να αποενοχοποιούνται οι ίδιοι.

Να πάψουν να ταυτίζονται με το Κράτος, υπερβαίνοντας κάθε πολιτειακό όριο.

Μην περιμένουμε, βέβαια, να περιορίσουν το ρόλο τους αφ εαυτών. Μια τάξη που τής επετράπη να εξουσιάζει, επι δεκαετίες, μέσα στη σύγχυση τού ανιδιοτελούς με το ιδιοτελές και τού γνήσιου με το κίβδηλο, δεν αλλάζει καταστάσεις που την ευνοούν. Μόνον όταν διευκρινισθούν και διαχωρισθούν σαφώς οι όροι Κράτος και Πολιτεία, τόσο στα άρθρα τού Συντάγματος όσο και στα κείμενα τών Νόμων, θα αρθεί αυτή η αντιδημοκρατική σύγχυση και θα αναλάβει η κάθε πλευρά το μέρος τών πολιτικών ευθυνών που πραγματικά τής αναλογεί..