Άμα μπάζει νερά το πλοίο, αλλάζεις το σκαρί, όχι τον καπετάνιο
Τρεις μέρες είχαν περάσει από την συζήτηση, που έκανε η παρέα του Ηλιόφωτου, για το ότι, με το να εκτονώνεται η πολιτική τους αντίδραση, σε κατηγορίες εναντίον των πολιτικών δεν βελτιωνόταν η άσχημη πολιτική κατάσταση.
Είχαν συνειδητοποιήσει όλοι, ότι ανεξάρτητα από τις ικανότητες των καπεταναίων, άμα το πλοίο μπάζει νερά, το πλοίο δεν φτάνει στον προορισμό του. Δεν βοηθούν σε τίποτα οι όποιες μικροεπισκευές. .
Στο πιο κοντινό τραπεζάκι, με την γαληνεμένη θάλασσα, μετά από φουρτούνα πολλών ημερών, του καφενείου της Πολυξένης είχε μαζευτεί η γνωστή παρέα που τους άρεσε να κουβεντιάζουν και όχι να τσακώνονται, πολιτικά.
Ο Γιάννης, ξεσκολισμένος στην πολιτική, αφού ήταν παληά υποψήφιος άρχοντας, θέλησε να προχωρήσει την κουβέντα, ένα βήμα παραπέρα, για το ποιος φταίει που τα πράγματα πάνε στραβά,. Είπε, λοιπόν, με την τετράγωνη λογική του :
«Ναι η Πολιτεία μας είναι μια χαλασμένη μηχανή, που την χρησιμοποιούμε ακόμη, και αυτό είναι ευθύνη και λάθος των πολιτικών, μα και δικό μας που το ανεχόμαστε. Η κατάσταση που υπάρχει, σπρώχνει τους απλούς ανθρώπους να δεχτούν, εξαναγκαστικά, ότι ο μόνος δρόμος για να δουν άσπρη μέρα, είναι το να σκύβουν το κεφάλι στους άρχοντες. Θα ήταν πολύ χρήσιμο, όμως, να παραδεχτούμε όλοι, ότι αυτή είναι η πιο βαθειά πληγή της πολιτικής μας ζωής και πρέπει να φροντίσουμε να την γιάνουμε.
Πρώτο μας βήμα είναι να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε ότι αυτή η τακτική να κυνηγάμε, από πίσω, τους άρχοντες είναι συμπεριφορά υποτακτικών, και όχι ελεύθερων ανθρώπων. Να μην ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε, ούτε να τρομάζουμε να το λέμε, ότι δεχόμαστε οι ίδιοι, εμείς οι πολλοί, να κυνηγάμε, από πίσω και να παρακαλάμε κάποιους λίγους, που μόνοι μας τους δώσαμε δύναμη και αξία. Άμα παραδεχθείς το λάθος σου έχεις κάνει την μισή διόρθωση.
Είναι, ώρα να νοιώσουμε, πια, το πόσο σημαντικοί είμαστε εμείς οι ίδιοι και δεν έχει νόημα να παρακαλούμε και να καλοπιάνουμε αυτούς που εμάς αντιπροσωπεύουν. Να ξεβολευτούμε και να θεωρήσουμε ψίχουλα όσα μας εξασφαλίζουν, για να ξεφύγουμε από την εξάρτηση και την υποτέλεια. Να πιστέψουμε βαθειά, πως μόνο από μας μπορεί να έρθει η μεγάλη αλλαγή. Να συνειδητοποιήσουμε την μεγάλη αλήθεια της δύναμης της προσωπικής μας πολιτικής υπόστασης
Η πολιτική στην δημοκρατία, δεν είναι ένα σύστημα, στο οποίο είμαστε υποταγμένοι, αλλά μια κατάσταση που την ορίζουμε εμείς. Και εμείς είμαστε εκείνοι, που πρέπει να πάρουμε επάνω μας την ευθύνη της όποιας αλλαγής. Οι άρχοντες, που έχουν προκαλέσει τα χάλια της, τα έχουν συνηθίσει και κερδίζουν από αυτά. Μην περιμένουμε τίποτα καλό από την μεριά τους.
Όπως οι μηχανές δεν διορθώνονται μονάχες τους, έτσι γίνεται και με την Πολιτική. Εμείς, που είμαστε οι κουμανταδόροι της, μα και οι μεγάλοι ζημιωμένοι, από την σκαρταδούρα της, πρέπει να νοιαστούμε να την αντικαταστήσουμε, με μια καινούρια. Μια, που αντί να καταστρέφει, θα αξιοποιεί την πρώτη ύλη. Να εκλέγουμε για άρχοντες άξιους ανθρώπους και να τους μετατρέπει σε ικανούς πολιτικούς.»
Ήταν φανερό, ότι η όλη συζήτηση, που είχε ξεκινήσει με τον θυμό του Κωσταντή εναντίον του βουλευτή, είχε πάρει ένα πολύ σοβαρό δρόμο. Οδηγούσε στην πηγή της αλήθειας, με την οποία όλα φωτίζονται, χωρίς σκιές και γκρίζα σύννεφα. Ο Βασίλης, μαθημένος στην ξενιτειά να τα έχουν λυμένα, όλα αυτά, οι άλλοι λαοί, απορούσε με την πολιτική ακαταστασία και το οικονομικό κακονοικοκυριό, της Πατρίδας του. Στενοχωριόταν με αυτές τις κουβέντες και στριφογύριζε στην καρέκλα του, μα τελικά ήπιε μια ρουφηξιά, από το ποτήρι του, και τους είπε :
«Ακούω πολλούς να λένε στην τηλεόραση, ότι χρειάζονται βαθειές μεταρρυθμίσεις στη Παιδεία, στη Γεωργία, στο Εμπόριο, στη Οικονομία και σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής, μα προπαντός στη Δημόσια Διοίκηση. Είναι φανερό ότι έχουν πολύ δίκηο, μα είναι το ίδιο φανερό πως δεν καταλαβαίνουν ότι αν δεν μεταρρυθμιστεί η Δημοκρατία μας, όλα θα είναι μπαλώματα σε ένα καμένο, από τον χρόνο, πανί και κουρελιασμένο από τους αέρηδες, που με τον πρώτο δυνατό βοριά σκίζεται πάλι.
Πρέπει να καταλάβετε ότι όσο θα συνεχίζουμε να παραδίνουμε το κουμάντο της Πατρίδας μας, στους άρχοντες, σαν μονοπώλιό τους, η πολιτική θα εξακολουθήσει να είναι αυτή η χαλασμένη μηχανή, που μας βασανίζει. Όλες οι προσπάθειες για μεταρρυθμίσεις θα μείνουν στα χαρτιά. Όλες θα πνιγούν μέσα στη ριζωμένη άρνηση, στη ψυχή του απλού ανθρώπου, να δεχτεί με καλό μάτι, το όποιο κυβερνητικό μέτρο. Πρέπει να γεννηθεί μια εμπιστοσύνη μέσα του, για να στερεωθούν οι μεταρρυθμίσεις, μα αυτό θα γίνει μόνο όταν στις αποφάσεις θα έχει λόγο και ο Λαός. Μόνο τότε θα γίνονται σεβαστές και θα εφαρμόζονται από όλους.»
Ο Πέτρος, που ήταν Πρόεδρος του χωριού και τον κατηγορούσαν ότι κι αυτός φταίει, επειδή και καλά δεν είχε πιέσει πιο πολύ τους άρχοντες, για να κάνει περισσότερα έργα, ένοιωσε μέσα του μια ανάσα. Ήξερε πως δεν είχε αμελήσει, αλλά κι εκείνος θεωρούσε ότι τα πρόσωπα ήταν αυτά που έφταιγαν. Δεν είχε σκεφτεί ότι όλες αυτές οι καθυστερήσεις και οι γκρίνιες που προκαλούσαν, θα μπορούσε να μην υπάρχουν, έστω κι αν τα ίδια πρόσωπα ήταν άρχοντες. Αρκούσε το να δουλεύει με άλλο τρόπο η Πολιτεία. Είπε, λοιπόν :
«Πάντα οι κουβέντες που κάνουμε έχουν ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον. Μα απόψε άνοιξαν τα μάτια μας σε ένα πολύ σημαντικό τομέα. Να μην τα έχουμε μόνο με τα πρόσωπα, αλλά να βάζουμε καινούργια ερωτήματα και να ψάχνουμε τον εαυτό μας για καινούργιες απαντήσεις. Να ανοίξουμε νέους δρόμους πολιτικής σκέψης και δράσης. Να μην περιμένουμε να μας δώσουν, αλλά να αποκτήσουμε, διεκδικώντας με επιμονή, νέα δικαιώματα και νέες αρμοδιότητες. Να τα κατοχυρώσουμε στο Σύνταγμα και όχι να είναι απλοί Νόμοι, που η κάθε πλειοψηφία της Βουλής, θα μπορεί να τους αλλάζει. ,
Το Σύνταγμα, που ισχύει σήμερα, είναι αυτό που συναρμολόγησε την χαλασμένη πολιτική μηχανή και έχτισε την ετοιμόρροπη Πολιτεία μας, που τώρα είναι για τα μπάζα. Δεν αντέχει πια το βάρος της εξέλιξης του Λαού μας. Χρειαζόμαστε μια καινούργια μηχανή, ένα νέο Σύνταγμα, που θα στεριώσει ένα καινούργιο δημοκρατικό πολίτευμα στην Χώρα μας.»
Μετά τα λόγια του Προέδρου, αντάλλαξαν μερικές κουβέντες αναμεταξύ τους και καληνυχτίζοντας έφυγαν για τα σπίτια τους, Είχε μπει, όμως, καλά στο μυαλό όλων τους, πως τίποτα δεν κερδίζουν με το να βρίζουν, τα πρόσωπα, των αρχόντων. Άμα μπάζει θάλασσα το σαπισμένο πλοίο, δεν φταίει ο καπετάνιος και δεν κερδίζεις τίποτα με το να τον αλλάζεις. Καινούριο γερό σκαρί πρέπει να ναυπηγηθεί, για να είναι τα ταξείδια σίγουρα.
Όμως, για να φανεί πως χτίζεται το γερό σκαρί, μιας Πολιτείας, θα χρειαστούν πολλά ιστοριάκια ακόμη.