Απαραίτητα προσόντα Υποψηφίων

Ήταν Κυριακή απόγευμα, όταν συγκεντρώθηκαν οι πιο γραμματισμένοι του Ηλιόφωτου, να συζητήσουν με θέμα το ποια προσόντα θα έπρεπε να έχει, απαραίτητα, ένα άτομο, που θα ήθελε να είναι υποψήφιος, για βουλευτής.

Για το αν πρέπει να μπουν τα προσόντα είχαν συζητήσει, την περασμένη εβδομάδα και είχαν συμφωνήσει, μα δεν είχαν ορίσει ποια πρέπει να είναι. Μίλησαν πολλοί και είπαν πολλά-πολλά διαφορετικά πράγματα, για το ποια θα ήταν τα καταλληλότερα.

Στην αρχή διαφωνούσαν ο ένας με το άλλο, αλλά σιγά-σιγά ξεκαθάρισαν τα πράγματα.

Αποφάσισαν ότι πρέπει να είναι χοντρά τα κόσκινα, που θα μπουν, ώστε να μπορούν να περνούν οι πολλοί, για να μην ακυρώνεται η ισότητα, μα και να μην περνούν εκείνοι που είναι καταφάνερο ότι δεν μπορούν να πάρουν επάνω τους ένα μέρος του κουμάντου της Πολιτείας. Αυτοί δεν ήταν δυνατόν να τους αντιπροσωπεύουν και να τους κάνουν άρχοντές τους.

Να αποκλείσουν, δηλαδή, αυτό που γινόταν μέχρι τότε και η Πολιτεία συνέχεια κούτσαινε

Στο πρώτο κόσκινο που συμφώνησαν όλοι, εκτός των πιο νέων, ήταν το ποια θα ήταν η πιο μικρή ηλικία των αρχόντων. Καλές, είπαν η διάθεση και η ορμή των πολύ νέων, αλλά δεν φτάνουν. Το αρχοντιλήκι χρειάζεται σοφία και όχι εξυπνάδες και βιασύνες. Όσα πολλά κι αν ξέρει κάποιος, αν δεν δοκιμαστεί και στην ζωή, δεν γίνεται σοφός. Το αρχοντιλήκι θέλει νειάτα, για να έχουν όρεξη για δουλειά, μα να έχουν μεγαλώσει αρκετά, για να έχει πήξει το μυαλό τους. Στα 25 όλοι, σχεδόν, είναι ακόμη στο σπίτι τους, που κάνουν κουμάντο οι γονείς τους. Στα 30 άλλοι σπουδάζουν ακόμη, ή μόλις ξεκινούν τον επαγγελματικό τους δρόμο. Οι άνθρωποι όταν φτάνουν στα 35, είναι μπασμένοι στη ζωή και έχουν αποκτήσει ωριμότητα και κρατούν ακόμη, την ορμή των νειάτων τους. Τουλάχιστον, λοιπόν 35 χρονών οι υποψήφιοι άρχοντες.

Το δεύτερο, που θεωρήθηκε απαραίτητο, ήταν ότι έπρεπε να έχουν ψηφιστεί πρώτα σε ένα μικρότερο πόστο, για να έχουν μια εμπειρία σχετική με τα δημόσια πράγματα. Δεν είναι σωστό, είπαν, να παραδίνουμε το κουμάντο της Πολιτείας σε ανθρώπους που δεν έχουν κουμαντάρει ένα μεγάλο σύλλογο, ή έστω το ίδιο το χωριό τους. Να έχει φανεί, στο κάτω-κάτω, πως δεν έχουν δουλέψει μόνο για τον εαυτό τους, αλλά έχουν προσφέρει και στην κοινωνία κάτι και ότι τους εμπιστεύεται ο γύρω τους κόσμος.

Το τρίτο, που κουβεντιάστηκε πολύ πριν το αποφασίσουν, ήταν το αν πρέπει ο άρχοντας να ξέρει πολλά γράμματα. Δηλαδή αν πρέπει να έχει τελειώσει το Πανεπιστήμιο ή όχι. Αρκετοί είπαν ότι πολλοί άνθρωποι έχουν επιτύχει σπουδαία πράγματα, στην ζωή τους, με λίγα γράμματα. Άλλοι υποστήριζαν ότι με τις συμμαχίες που είχε κάνει η Χώρα τους με μεγάλα ξένα κράτη, δεν ήταν δυνατόν οι άρχοντες, που έκαναν συμφωνίες μαζί τους, να μην είναι πολύ διαβασμένοι. Εξ άλλου, το μεγάλο προχώρημα της επιστήμης στην καθημερινή λειτουργία της Πολιτείας, απαιτούσε να είναι οι ίδιοι επιστήμονες.

Τελικά συνεννοήθηκαν ότι όσοι ήταν άρχοντες να μπορούν να ξαναείναι, ότι γράμματα κι αν ξέρουν. Οι καινούργιοι, όμως, από εκεί και έπειτα, να έχουν τελειώσει και μια σχολή ακόμη, μετά τα 12 χρόνια που πάνε όλοι στο σχολείο.

Μετά μπήκε το θέμα του στρατού. Το ότι πρέπει να έχει υπηρετήσει στο στρατό, το δέχτηκαν όλοι, εκτός από μερικούς που είπαν ότι κάποιοι δεν τον θέλουν τον στρατό και άλλοι δεν τον αντέχουν. Τους αποπήραν, όμως, οι πολλοί, λέγοντας πως αφού εκείνοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν τον στρατό, που όλοι μας κάνουμε την θητεία μας, κι εμείς δεν τους θέλουμε για άρχοντες.
Πως να τους εμπιστευθούν να δουλέψουν για την Πατρίδα, αφού δεν θα μπορούν να την υπερασπιστούν όταν κινδυνέψει από εχθρούς.

Πρώτα, λοιπόν, στρατιωτική θητεία και μετά αρχοντιλήκι.

Αποφάσισαν, ακόμη, ότι για να δουλέψεις με επιτυχία για την Πολιτεία, πρέπει πρώτα να έχεις δουλέψει αποδοτικά για τον εαυτό σου. Πρέπει, επομένως, να έχεις κάνει φορολογικές δηλώσεις στην Εφορία. Άλλοι έλεγαν για 3-4 χρόνια, άλλοι για 6-7 και παραπάνω, μα για να μην αποκλείονται από το να γίνονται άρχοντες οι νέοι συμβιβάστηκαν στα 5 χρόνια επαγγελματικής δουλειάς.

Ένα πράγμα που οι μισοί έλεγαν το ένα και οι άλλοι μισοί το αντίθετο, ήταν αν πρέπει να σταματά την δουλειά του κάποιος, όσο καιρό είναι άρχοντας. Αυτοί που ήταν με το πρέπει, έλεγαν ότι ο άρχοντας πρέπει να δίνει κάθε σταλαγματιά της ζωής του, για να πάει μπροστά η Πολιτεία. Άμα απασχολείται και στην δική του δουλειά, τότε είναι σίγουρο ότι θα νοιάζεται πιο πολύ γι αυτήν, παρά για την Πολιτεία.

Οι αντίθετοι υποστήριζαν ότι αν δεν έχουν την δουλειά τους να βγάζουν λεφτά, τότε θα προσπαθούν να τα βγάζουν με κατεργαριές και αντί να ωφελούν την Πολιτεία θα την ζημιώνουν.

Μετά από πολλή κουβέντα συμφώνησαν ότι το καλύτερο θα ήταν να λένε οι άρχοντες, αν θα σταματούν την δουλειά τους, οπότε να τους κόβει ένα καλό μισθό η Πολιτεία, ή αν θα την συνεχίζουν, οπότε να μην πληρώνονται.

Ενώ υπήρχαν κι άλλα διάφορα, που είχαν μπει στην κουβέντα, μα δεν είχαν ακόμη συμφωνήσει ποιο είναι τα σωστά, ο αριστερός ψάλτης, που όλη την ώρα της συζήτησης δεν μιλούσε καθόλου, μα έβλεπε να αποφασίζουν οι άλλοι για πράγματα που δεν του άρεσαν, σηκώθηκε νευριασμένος από την θέση του και είπε :
«Όλα αυτά τα κόσκινα που θέλετε να βάλετε, για να μπορούμε να γινόμαστε άρχοντες, είναι σαν να γυρίζουμε στην παληά εποχή, που δεν ήταν ίσοι οι άνθρωποι και έκαναν κουμάντο κάποιοι λίγοι. Οι επιστήμονες τα λένε αντιδημοκρατικά και είναι, αφού δεν έχουν όλοι το δικαίωμα να γίνουν άρχοντες. Σταματήστε, λοιπόν, και αφήστε τα πράγματα, όπως είναι.»

Τον λόγο πήρε, αμέσως μετά, ο Μιχάλης, ο Πρόεδρος του συλλόγου του χωριού, που σαν δικηγόρος έπαιζε στα δάχτυλά του ό,τι έλεγε η επιστήμη γι αυτά. Ξέροντας ότι η αποτυχία των αρχόντων να κάνουν καλύτερη την ζωή των ανθρώπων, οφειλόταν στο ότι ήταν οι ίδιοι ακατάλληλοι να κάνουν το σωστό κουμάντο, του είπε με φανερή σιγουριά :
«Δεν καταλαβαίνω γιατί αν η αξιοσύνη καλυτερεύει την Δημοκρατία, πρέπει να επιμένουμε σε μια ψεύτικη ισότητα που τη ζημιώνει. Είναι παλαβό να κοσκινίζουνε αυτούς που μπαίνουν στις δημόσιες υπηρεσίες, που οι άνθρωποι κάνουν απλές δουλειές και να λέμε ότι δεν πρέπει να περνούμε από κάποια κόσκινα εκείνους που τους εμπιστευόμαστε το πολύ ζόρικο κουμάντο της ίδιας της Πολιτείας.

Είναι αστείο που λένε, πως αν βάλουμε κάποια χοντρά κόσκινα, για το αρχοντιλήκι, θα είμαστε αντιδημοκράτες, ενώ τους φαίνεται μια χαρά το να απαγορεύεται σε κάποιους υπαλλήλους να ψηφιστούν για άρχοντες. Στο κάτω-κάτω αυτός κάτι θα καταφέρνει, ενώ ένας που δεν δούλεψε ποτέ του μπορεί να είναι τελείως ανίκανος. Είναι πολύ περισσότερο χρήσιμα, για την κοινωνία, να υπάρχουν «κωλύματα Αξίας» αντί τα «κωλύματα υπηρεσίας».

Εξ άλλου και τώρα υπάρχουν τυπικές απαγορεύσεις, για να γίνει κάποιος άρχοντας, όπως αν έχει καταδικαστεί για παρανομίες. Την Δημοκρατία, όμως, δεν την φτάνουν οι τυπικότητες. Χρειάζεται ουσιαστική ποιότητα. Σ’ αυτό διαφέρει από τον νόμο της ζούγκλας, που το δυνατό ζώο τρώει το μικρό κι από αυτόν της θάλασσας, που το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.

Μπορεί με το κοσκίνισμα να μην γίνονται άρχοντες οι καλύτεροι, αλλά θα αποφεύγουμε, τουλάχιστον, τους χειρότερους.

Με το να μην δεχόμαστε, μέχρι σήμερα, κάποιο κοσκίνισμα καταργήσαμε, ουσιαστικά, την αξιοκρατία, που είναι το θεμέλιο της Δημοκρατίας και επιτρέψαμε να εγκατασταθεί στον τόπο μας η Μετριοκρατία.

Αυτοί που μιλούν, αλλά δεν κατανοούν την Δημοκρατία βλέπουν, σε κάθε μέτρο προστασίας της, την κατάργησή της. Αυτοί οι ίδιοι είναι οι εχθροί της, διότι την αφήνουν να σαπίσει και κάποιοι να παρουσιαστούν, μετά, και να γίνονται αφεντικά μας, παριστάνοντας τους σωτήρες της».

Όλοι πια είχαν βάλει καλά στο μυαλό τους ότι ήταν πάσα ανάγκη, να μπουν αυτά τα κόσκινα, που θα τους γλυτώσουν από τον κίνδυνο να έχουν τελείως άχρηστους άρχοντες. Μάλιστα, ο πολυταξειδεμένος κυρ Βασίλης, τους είπε ότι και στις άλλες χώρες έχουν νόμους, που απαγορεύουν σε όποιον δεν έχει κάποια προσόντα να γίνει άρχοντας.
«Επειδή είδα ότι στραβομουτσουνιάσανε οι νεολαίοι μας για το θέμα της ηλικίας, τους λέω ότι στη γειτονική μας χώρα, για να αναλάβεις κάποια αρχοντιλίκια, πρέπει να είσαι πάνω από 40 χρονών και σε ψηφίζουνε μόνο όσοι είναι πάνω από 25 χρονών Όχι δηλαδή δεν σας αφήνουν να γίνετε άρχοντες, αλλά ούτε να ψηφίσετε γι αυτούς.
Όσο για τον ψάλτη, τον ρωτάω γιατί είναι δημοκρατικό να μπορεί ο κάθε επιτήδειος να μας ξεγελά με διάφορα κόλπα και να γίνεται ένας ανάξιος άρχοντας και δεν είναι δημοκρατικό να τον εμποδίζουμε με αξιοκρατικά κοσκινίσματα.
Πόσο είναι δημοκρατικό να ορίζουν οι αρχηγοί των κομμάτων, ποιοι θα είναι υποψήφιοι και δεν είναι δημοκρατικό να έχουμε ορίσει εμείς, προηγουμένως, κάποια ελάχιστα προσόντα τους..
Γιατί είναι δημοκρατικό το να αποφασίζουν οι άρχοντες για το κάθε τι, και είναι αντιδημοκρατικό το να θέλουμε εμείς, που μας αντιπροσωπεύουν, να έχουν κάποια ελάχιστα προσόντα, για να είναι ικανοί να παίρνουν σωστές αποφάσεις.»

Η ώρα πια είχε περάσει και είχε αρχίσει να αδειάζει η αίθουσα, που συζητούσαν, όταν ο Μιχάλης, σαν Πρόεδρος του Συλλόγου, έδωσε τέλος στην κουβέντα, ευχαριστώντας όσους είχαν μείνει, που είχαν ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Συλλόγου.

Στο δρόμο για το σπίτι του σκεφτόταν αυτό που λένε, πως ο καλός πολιτικός πρέπει να είναι ενάρετος. Μα εκείνο το βράδυ είχε αποδειχθεί ότι πρέπει να έχεις και μεγάλη αντοχή. Ο κόσμος είναι δύσκολος και περίεργος. Ο καθένας βλέπει τα πράγματα όπως θέλει και σύμφωνα με το συμφέρον και τις επιθυμίες του. Προορισμένος για την πολιτική είναι αυτός που δεν θα απογοητευθεί όταν διαπιστώσει ότι ο πολύς κόσμος δεν αξίζει, κατά την γνώμη του, να νοιάζεσαι γι αυτόν, και όμως θα συνεχίσει να προσπαθεί να προσφέρει. Αυτός που τα βλέπει «όλα αυτά» και μπορεί να λέει «παρ όλα αυτά, συνεχίζω». Αυτός που ζει για την πολιτική και όχι αυτός που ζει από την πολιτική. Αυτός που θέλει να υπηρετήσει και όχι να εκμεταλλευθεί μια θέση ή ένα αξίωμα.

Το δυστύχημα είναι ότι πολύ λίγοι έχουν αυτήν την καταλληλότητα. Πρέπει, λοιπόν, να αγωνιστούν για να μπορούν να αποκόβουν τους τελείως ανίκανους

Τα κατάφεραν ; Έ, αυτό είναι μια άλλη ιστορία