ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Τωρινά βάσανα και θύμησες παληών λαθών

Ήταν ένα από εκείνα τα φθινοπωρινά δειλινά, που στον ουρανό παιχνιδίζουν τα σύννεφα με το φως του Ήλιου, την ώρα που βασιλεύει, και η ψυχή του ανθρώπου γεμίζει με ωμορφιά, μα και μελαγχολία. Ωμορφιά, με τα παράξενα σχήματα και γλυκά χρώματα στον ουρανό και θλίψη, με τα φύλλα των δέντρων που πέφτουν μαραμένα στη γη, θυμίζοντας τον κρύο χειμώνα που έρχεται. Καθισμένος σ’ ένα παγκάκι, ο κυρ Θάνος, με τις παλάμες του ακουμπισμένες στην κορυφή της πλαγιασμένης μαγκούρας του και το πηγούνι του στηριγμένο επάνω τους, συλλογιζόταν τα μυαλά που είχε στα φοιτητικά του χρόνια,

Δίπλα του ήρθε και κάθισε ο Κωσταντής, φίλος του τώρα, μα παληά τσακωνόντουσαν για τα κόμματα. Έπιασε την κουβέντα ο κυρ Θάνος και του θύμισε την εποχή, που κλεισμένοι μέσα στα Πανεπιστήμια, κινδύνευαν φωνάζοντας «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία», για να γλυτώσουν από το κακό της σκλαβιάς την χώρα τους. Την χώρα του Ήλιου και της Θάλασσας. Το κακό, το είχε φέρει ένας φαντασμένος αξιωματικός του ίδιου του στρατού της, που νόμιζε ότι τα ήξερε όλα, και θα πήγαινε το κράτος μπροστά, βάζοντας όλους να κάνουν, με το ζόρι, ό,τι ήθελε εκείνος. Ήταν ανόητες οι ιδέες του και ευτυχώς τσακώθηκαν, μεταξύ τους, στην παρέα τους και με τους αγώνες της νεολαίας, ανάσανε η χώρα με το φευγιό τους.

Θυμήσου, είπε στον Κωσταντή, «πόσο πανηγυρίσαμε τότε όλοι μαζί και πόσο απολαμβάναμε την λευτεριά μας. Πόσο χαρήκαμε από το λιώσιμο του πάγου της πολιτικής μιζέριας, που μας είχαν επιβάλει με τα όπλα. Χαρήκαμε, ακόμη, πως από εκεί και πέρα, θα ευχαριστιόμαστε την θέρμη της συμμετοχής στα πράγματα του τόπου μας. Περιμέναμε να γίνουν καινούργια κόμματα, δημοκρατικά μας τα είπαν, στα οποία τον πάνω λόγο θα τον είχαμε εμείς οι απλοί άνθρωποι και η χώρα θα κυβερνιόταν με την δική μας θέληση.»

Κούνησαν το κεφάλι τους, οι δυο συνταξιούχοι, και σιγοψιθύρισαν πως, κατόπιν, τα πράγματα έγιναν αλλιώς.

Ένας παληός ξακουστός άρχοντας, που γύρισε από την εξορία και έγινε Πρωθυπουργός, τους είπε να μην βιάζονται να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, γιατί γλύτωσαν από το γυψάρισμα του στρατού, αλλά χρειάζεται και το απογυψάρισμα, για να γλυτώσουν από νέους κινδύνους, πράγμα που θέλει χρόνο και καιρό, για να γίνει.

Τον πίστεψαν και δέχτηκαν μια καινούργια συμφωνία μαζί του, ένα νέο Σύνταγμα, που μίλαγε για το δικό τους κουμάντο στο κράτος, μα στην ουσία του έδινε το δικαίωμα να κάνει ότι ήθελε αυτός, σαν πρωθυπουργός. Ενθουσιασμένοι, που θα απαλλάσσονταν από τον φόβο των όπλων του στρατού, αντί να εμπιστευθούν στον εαυτό τους το κουμάντο της χώρας, το παρέδωσαν θεληματικά στον άρχοντα, που λογάριασαν για σωτήρα τους.

Και οι δυο φίλοι συμφώνησαν πως αυτό ήταν μεγάλο μεγάλο τους λάθος και εξ αιτίας του, τώρα υποφέρουν από φτώχεια και δυστυχία.

Η αλήθεια είναι ότι ο άρχοντας εκείνος, έκανε πραγματικά σπουδαία πράγματα για να περνά καλύτερα ο κοσμάκης. Έδωσε σε όλους το δικαίωμα να λένε την γνώμη τους ελεύθερα, έκανε δυνατές φιλίες με άλλες πλούσιες χώρες, μα δεν άκουγε κανέναν. Έκανε πάντα του κεφαλιού του. Δεν υπάρχει, όμως, άνθρωπος στον κόσμο, που ενώ κρατά στα χέρια του μεγάλη δύναμη, χωρίς ελέγχους και περιορισμούς, να μην γεμίσει η ψυχή του από ξιπασιά και αδικία. Επειδή είναι αφεντικό, φαντάζεται τον εαυτό του, πλάσμα ανώτερο. Μα μόνο αν είναι ο άρχοντας Θεός, μοιράζει δίκαια και είναι όλοι ευχαριστημένοι. Αν είναι άνθρωπος, ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε δικούς του και σε άλλους, και κάνει άδικη την μοιρασιά, δίνοντας παραπάνω στους δικούς του.

«Έτσι, έγινε και με εκείνον τον δικό σας άρχοντα,» πήρε τον λόγο ο Κωσταντής, που δεν τον είχε ψηφίσει, διότι τον θεωρούσε αυταρχικό. «Θυμήσου την ατέλειωτη γκρίνια, που άρχισε ανάμεσα στον κόσμο, που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος. Όλο και πιο πολλά αποζητά. Περισσότερο γκρινιάζαμε, εμείς οι άλλοι, που δεν τον υποστηρίζαμε. Είχε παρουσιαστεί, τότε, ο δικός μας αρχηγός, γλυκομίλητος και λαϊκός, που νοιώθοντας πως οι δυσαρεστημένοι όλο και πληθαίναμε, άρχισε να μας τάζει λαγούς με πετραχήλια. Μας οργάνωσε δυνατά σε ένα κόμμα, που νομίζαμε ότι οι ίδιοι κάνουμε κουμάντο, και τρέχαμε σαν τρελοί, για να πείσουμε κι άλλους, με πανό, αφίσες και διαδηλώσεις , να έρθουν μαζί μας. Χωριστήκαμε, τότε, οι απλοί άνθρωποι στα δυο και σχεδόν δεν μιλούσαμε συναμεταξύ μας, με τον καιρό, όμως, καταφέραμε και τον κάναμε Πρωθυπουργό. Κι αυτός, τότε πάλι, μας έπεισε να αλλάξουμε το Σύνταγμα, για να μπορεί το κόμμα να κάνει πιο ελεύθερα το κουμάντο της Πολιτείας. «Το κόμμα στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία», μας είπε και τον πιστέψαμε. Αλήθεια είπε, μα είχε στο μυαλό του, ότι το κόμμα θα αποφάσιζε ό,τι ήθελε ο ίδιος.
Αυτό ήταν το δεύτερο μεγάλο λάθος, που είμαστε τώρα όλοι στριμωγμένοι στην γωνιά της κρίσης και κλαίμε την μοίρα μας.»

Ο Ήλιος είχε βασιλέψει πια, και ένα ψυχρό αεράκι τους φυσούσε, μα εξακολουθούσαν την συζήτηση, ξαναμμένοι, πια, από τις θύμισες που βροντοχτυπούσαν το μυαλό τους. Έλεγε πότε ο ένας, πότε ο άλλος και θυμόντουσαν ότι και οι άλλοι Πρωθυπουργοί κράτησαν την ίδια στραβή συμφωνία λαού και αρχόντων. Το ίδιο ακατάλληλο Σύνταγμα. Άρεσε σε όλους το αφεντιλίκι κι ας παρίσταναν, άλλοι χωρίς γραβάτα τον λαϊκό και άλλοι με γραβάτα τον σοβαρό. Για να τους ψηφίζει ο κόσμος, δανείζονταν χρήματα από ξένες χώρες, ώστε να μπορούν να τάζουν και να μοιράζουν ό,τι ήθελε ο καθένας.. Στο τέλος συμφώνησαν και οι δυο ότι :

«Μας άρεσε, τότε, αυτό, μα ήταν ψεύτικη χαρά, από ένα επικίνδυνο ψέμα. Μάθαμε να περνούμε όλοι ζωή χαρισάμενη, χωρίς να νοιαζόμαστε, αν αυτά που χαλούσαμε ήταν δικά μας και καλά το κάναμε, ή δανεικά που θα έπρεπε να τα γυρίσουμε πίσω. Κι αυτό είναι μια ασυγχώρητη πολύ κακιά συνήθεια.»

Όσο προχωρούσε η συζήτηση, οι δυο παλιοί αντίπαλοι, που τώρα πια η οικονομική κρίση τους είχε κάνει φίλους, συμφωνούσαν ότι η αιτία και για τα δυο λάθη ήταν η ίδια. Από την μια εμπιστεύονταν τον ένα αρχηγό πιο πολύ από τα εκατομμύρια εαυτούς τους και από την άλλη δεν τους άρεσαν οι ευθύνες και βολεύονταν να έχουν κάποιους άλλους να νοιάζονται για την ζωή τους.
Έτσι, συνέχισαν να επιτρέπουν, σε κάποιους, που τους νόμιζαν άξιους καπεταναίους, να τους κουβαλούν με ένα σάπιο καράβι, κουμαντάροντας την ζωή τους και να τους οδηγήσουν σ’ αυτό το χάλι και την δυστυχία που ζούσαν.

Το πάρκο είχε αδειάσει σιγά-σιγά και οι ίδιοι είχαν αρχίσει να κρυώνουν. Σηκώθηκαν και συνέχισαν για λίγο ακόμη την συζήτηση, περπατώντας προς τα σπίτια τους και συμπέραναν :

«Δεν μας ξεγέλασαν εκείνοι, ξεγελαστήκαμε μόνοι μας. Έλεγαν οι διάφοροι γραμματισμένοι, ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται και να αφήσουμε τους άρχοντες να μας κουμαντάρουν και τους ακούσαμε. Υπογράφαμε συμφωνίες, τα Συντάγματα, και κάναμε παντοδύναμους τους πρωθυπουργούς, νομίζοντας ότι θα μας προστατεύουν, μα στην πράξη, τους δίναμε το δικαίωμα να μας κάνουν υποταχτικούς τους. Αντί να σεβόμαστε, απλώς, την γνώμη τους, καταλήξαμε να τους αναγνωρίσουμε σαν αλάθευτα αφεντικά μας. Αντί να συζητάμε δημοκρατικά μαζί τους, για την κάθε απόφαση, υποταχτήκαμε, μοναχοί μας, στις επιθυμίες και στις διαταγές τους. Αντί να συνεργαζόμαστε φιλικά μεταξύ μας, τσακωνόμαστε ποιος αρχηγός είναι καλύτερος. Η πολιτική τέχνη, όμως, δόθηκε σε όλους τους ανθρώπους, για να ζουν μονοιασμένοι στις Πολιτείες και όχι σε μερικούς για να κάνουν κουμάντο στους υπόλοιπους.»

Αγανακτισμένοι και οι δυο από την κατάσταση και μετανοιωμένοι για την ανοχή τους, που επέτρεπαν, τόσα χρόνια, στους πρωθυπουργούς να τους κυβερνούν χωρίς να τους ρωτούν, είπαν καληνύχτα και πήρε ο καθένας τον δρόμο για το σπίτι του. Σκεφτόντουσαν, όμως, ότι οι μύθοι λένε πως, όταν οι θεοί βαρέθηκαν τους καυγάδες των ανθρώπων και τους παράτησαν στο έλεος της τύχης τους, τότε οι άνθρωποι, αν και νόμιζαν ότι ήταν αδύναμοι και ανήμποροι, διότι όλα τους τα έδιναν, μέχρι τότε, οι θεοί, ήρθαν στην ανάγκη να κοιτάξουν από μόνοι τους τον εαυτό τους και τα κατάφεραν μια χαρά. Στην εποχή μας, που όλοι πια είναι μυαλωμένοι και μαθημένοι στην δουλειά, είναι πολύ πιο εύκολο να αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη να πάει το κράτος μπροστά και να περνάνε όλοι καλύτερα.

Αυτό πρέπει να καταλάβουν και να κάνουν, οι κάτοικοι της Χώρας του Ήλιου και της Θάλασσας, όσο πιο γρήγορα είναι δυνατόν.

Το πώς και αν έγινε έτσι, είναι μια άλλη ιστορία.