Η Λαϊκή Κυριαρχία στην θεωρία
Η Χώρα του Ήλιου και της Θάλασσας είχε κάνει συμμαχία, από πολύ καιρό, με πιο πλούσιες χώρες, για να υπάρχει ειρήνη στην περιοχή τους. Ήθελαν, ακόμη, να προσπαθήσουν, όλες μαζί, να φτιάξουν, η κάθε μια, έναν καλύτερο καινούριο εαυτό. Να έχουν καλύτερη δημοκρατία, έτσι που οι απλοί άνθρωποι να μπορούν να έχουν τον τελευταίο λόγο, σε ό,τι αποφασίζεται, για την χώρα τους. Να γίνεται, δηλαδή, το ανάποδο, από ό,τι γινόταν μέχρι τότε, που το πάνω χέρι το είχαν οι άρχοντες. Για πρώτο βήμα, είχαν βάλει στο μυαλό τους, ένα καινούργιο Σύνταγμα, που θα ήταν το ίδιο για όλες τις χώρες. Από τα πρώτα που νοιάζονταν να αλλάξουν, ήταν να περιοριστεί η δύναμη των αρχόντων. Να είναι μικρότερη από αυτήν της πλειοψηφίας των απλών ανθρώπων. Να είναι δηλαδή, τα Δημοψηφίσματα πάνω από τους ψηφισμένους στη Βουλή Νόμους. Ακόμη, να λιγοστέψει η δύναμη των κομμάτων, δίνοντας θεσμοθετημένη πολιτική δύναμη σε κοινωνικούς συλλόγους. Όπως λένε οι γραμματισμένοι, να υποχωρήσει η Αντιπροσωπευτικότητα, απέναντι σε διαδικασίες Άμεσης Δημοκρατίας και τα κόμματα να χάσουν το μονοπώλιο της πολιτικής.
Στο Ηλιόφωτο, που ήταν συχνές οι πολιτικές κουβέντες, δεν άργησε να στηθεί στο καφενείο της Πολυξένης μια σχετική συζήτηση, με αφορμή την επίσκεψη του τοπικού τους άρχοντα στο χωριό. Ήρθε και τους είπε ότι αυτά που θα γίνονταν στο χωριό, δεν θα τα αποφάσιζαν, πια, οι κοινοτικοί σύμβουλοι, μα οι δημοτικοί, που ήταν και από άλλα χωριά και συνεδρίαζαν σε μια πόλη, που ήταν 30 χλμ. μακρυά. Ο Κωσταντής, που το είδε αυτό σαν τελείως παλαβό, τα έβαλε μαζί του, λέγοντάς του ότι δεν είχαν καμμιά δουλειά οι ξένοι άνθρωποι να αποφασίζουν κάτι διαφορετικό, από το ό,τι θέλουμε εμείς που κατοικούμε στο χωριό.
Ο Μιχάλης καταλάβαινε την δίκαιη απορία του, μα από την άλλη ήξερε ότι έτσι όριζε ο καινούριος Νόμος, που ψήφισε η Κυβέρνηση, για να ενώσει τις κοινότητες σε δήμους. Βρήκε, λοιπόν, την ευκαιρία να πει την γνώμη του στην παρέα τους, για το ζήτημα αυτό και να μερέψει τον Κωσταντή, που είχε πάρει φωτιά και ξεφυσούσε φουρκισμένος. Αφού έφυγε βιαστικός ο βουλευτής, για να πάει σε άλλο χωριό, να πει τα νέα του, ο Μιχάλης είπε :
«Στην Πατρίδα, μας, εδώ και τριάντα χρόνια, ακουγόταν το σύνθημα «το κόμμα στην κυβέρνηση ο λαός στην εξουσία». Το κόμμα, όμως, είχε αρχή και τέλος, με γραφεία αρχηγό και τσιράκια, που τα κανόνιζαν όλα όπως ήθελαν. Αντίθετα, ο Λαός ήταν σκορπισμένος και μόνο έβλεπε και άκουγε πως εκείνα που έκανε το κόμμα, ήταν αυτά που ήθελε ο Αρχηγός. Δεν συμφωνούσε, μα δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, αφού δεν είχε ούτε ένα μικρό κομματάκι του κουμάντου της χώρας, για να μπορεί να πει κατ ευθείαν την γνώμη του. Δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο, έλεγαν οι άρχοντες, διότι αυτοί ήταν τα αστέρια, που τα ήξεραν όλα, ενώ οι απλοί άνθρωποι τα ντουβάρια, που δεν ήξεραν τίποτα.
Έκανε, λοιπόν, εκείνο το κόμμα, αλλά και τα άλλα στη συνέχεια, ό,τι ήθελαν. Έλα, όμως, που τελικά, από την μια όλα, στον τόπο μας, πήγαν κατά διαόλου και από την άλλη, στην συμμαχία των κρατών που είμαστε, βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα. Από τη αρχή του περασμένου αιώνα, το δικαίωμα των αρχόντων να κάνουν ό,τι θέλουν, λέγοντας ότι αυτό θέλει ο Λαός, το είχαν βάλει, πολλοί, σε μαύρο πίνακα. Υποστήριξαν ότι το κουμάντο πρέπει να γυρίσει πίσω στους απλούς ανθρώπους, διότι είναι δικό τους. Αυτό επιβάλλει η έννοια της Λαϊκής Κυριαρχίας. Όπως είπαν, οι γραμματισμένοι, κυριάρχησε ένα ρεύμα υιοθέτησης στοιχείων άμεσης Δημοκρατίας.
Οι δικοί μας άρχοντες κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και δεν δέχονται ότι αφεντικά είμαστε εμείς, που τους ψηφίζουμε. Μα να, που και σε μας, αρκετοί απλοί άνθρωποι δεν ανέχονται, πια, το καπέλωμα των αρχόντων και γυρεύουν να αποφασίζονται, κατ ευθείαν τα πράγματα, όπως θέλουν οι απλοί άνθρωποι. Νιώθουν να μην είναι παρακάτω από τους ξένους, ούτε σε μυαλό, ούτε στην πολιτική, ούτε σε πολιτισμό, ούτε ακόμη και σε περιουσία. Δεν ανέχονται λοιπόν, να τους βλέπουν, οι ξένοι σαν δεύτερης ποιότητας ανθρώπους, επειδή έχουν σκυμμένο το κεφάλι στους άρχοντες. Και έχουν δίκηο. Δεν μας πρέπει να είμαστε παρακατιανοί. Οι πρόγονοί μας είναι εκείνοι που έμαθαν, σε όλη την υφήλιο, ότι το μεγάλο αφεντικό στις δημοκρατίες είναι οι απλοί άνθρωποι και όχι οι άρχοντές τους και πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε και τώρα δημοκράτες.»
Το ξεκίνημα της κουβέντας από τον Μιχάλη, παρακίνησε και τον παληό Δάσκαλο να μπει στην κουβέντα. Η ιδέα, πως υπήρχαν τρόποι να αποφασίζουν πράγματα για τον τόπο τους, έξω από τα κόμματα και τους άρχοντες, δικαιωματικά, άναβε το ενδιαφέρον όσων ήταν πραγματικοί δημοκράτες. Και ο παληός Δάσκαλος ήταν. Είπε, λοιπόν:
«Είναι ντροπή να μας βλέπουν, ακόμη, οι ξένοι, σαν υποταχτικούς των αρχόντων μας. Δυστυχώς, όμως Μιχάλη μου, οι άρχοντές μας, δεν θέλουν το βάθεμα της δημοκρατίας μας, με την πλατειά συμμετοχή των απλών ανθρώπων στο κουμάντο της. Την Λαϊκή Κυριαρχία την υμνούν στα λόγια, μα την αποκλείουν στην πράξη. Το δικό τους δυνάμωμα αποζητούν, βάζοντας ακόμη πιο άκρη τον Λαό. Δεν τους συμφέρει, λοιπόν, να δεχτούν ότι μόνο η πλατειά και βαθειά συμμετοχή του Λαού στο κουμάντο, είναι το μυστικό της οικονομικής ανάπτυξης. Η πραγματική Λαϊκή Κυριαρχία είναι αυτή που μπορεί να εμποδίσει τα μεγάλα συμφέροντα, να καταργούν τη Δημοκρατία, να παραλύουν την Πολιτεία και να βοηθούν κάποιους ψευτοσωτήρες, που πάνε κατά διαόλου την οικονομία και μετατρέπουν τους απλούς ανθρώπους σε υποτακτικούς.
Είναι, λοιπόν, πραγματική ανάγκη να βρεθεί ένας άλλος τρόπος κουμάντου, της Χώρας μας, που θα ταιριάζει στην πολιτική μας γνώση και πείρα. Ένα κουμάντο που θα το μοιραζόμαστε με τους άρχοντες, μα θα μπορούμε να κάνουμε και μόνοι μας πράγματα. Ένα κουμάντο που δεν θα το νοιώθουμε ξένο, όπως τώρα, που νοιαζόμαστε μόνο για το πως θα ωφεληθούμε οι ίδιοι. Θα το νοιώθουμε δικό μας και θα κοιτάζουμε και πως θα πάει όλη η Πολιτεία μπροστά. Ακόμη, πως θα είμαστε πιο πολύ μέσα στο κουμάντο και πως θα το κάνουμε καλύτερο. Αυτό είναι η Λαϊκή Κυριαρχία.
Κάποιοι άρχοντες προσπαθούν να μας πείσουν, ότι όλα τα προβλήματα θα λυθούν με το να προσθέσουν νέες υπηρεσίες και να βάλουν ειδικούς να αποφασίζουν, που ξέρουν πολλά. Λειψή συνταγή. Καλά είναι αυτά, μα το κουμάντο δεν είναι μόνο μυαλό. Θέλει και ψυχή. Και αυτήν μπορεί να τη δώσει μόνο η συμμετοχή και η ελεύθερη δράση των απλών ανθρώπων. Όπως έλεγαν και οι πρόγονοί μας, το μέτρο της ουσιαστικής δικής μας συμμετοχής, προσδιορίζει και το βαθμό που γίνεται πράξη η Λαϊκή Κυριαρχία και δείχνει την ποιότητα της κάθε Δημοκρατίας.
Αυτό δεν σημαίνει, με κανένα τρόπο, υποτίμηση του ρόλου των αρχόντων. Απεναντίας, θα υπάρχει καλυτέρεμα της ποιότητας της δουλειάς τους και συνολικά της κρατικής εξουσίας. Πρέπει όλοι να βάλουμε καλά στο μυαλό μας, ότι σκοπός δεν είναι να ξεφουσκώσει το κουμάντο, αλλά να ξεσκουφωθεί από το καπέλωμα των αρχόντων και να πάει στα χέρια των απλών ανθρώπων, για να γίνει πιο αποτελεσματικό.»
Ο Βαγγέλης, που ήταν ο πιο ήσυχος στην παρέα, μα όλο είχε απορίες, όταν άκουσε να λένε ότι μπορούσαν οι απλοί άνθρωποι να αποφασίζουν από μόνοι τους πράγματα, χωρίς να ανακατεύονται οι άρχοντες, του φάνηκε καλά-καλά περίεργο και ρώτησε πως θα γινόταν κάτι τέτοιο.
Ο κυρ Βασίλης, που είχε ζήσει σε άλλες χώρες, προθυμοποιήθηκε να του απαντήσει, μα το τι του είπε θα το διαβάσουμε την Τετάρτη που μας έρχεται.