Πολιτικό καθήκον της πνευματικής ηγεσίας

Πολλή συζήτηση γινόταν, στην Χώρα του Ήλιου και της Θάλασσας, για το Σύνταγμα, μια και οι άρχοντες είχαν αρχίσει να μιλούν, πάλι, για αναθεώρησή του. Στο Ηλιόφωτο, συνεχιζόταν η συζήτηση, που είχε οργανωθεί στην αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου, για την ευθύνη των πνευματικών ανθρώπων της Χώρας τους, στο να φτιαχτεί ένα Σύνταγμα, που τα «Θέλω» των απλών ανθρώπων θα είναι πιο δυνατά από αυτά των αρχόντων.

Ο Γιάννης είχε τεκμηριώσει την άποψη ότι δεν είχαν τίποτα να περιμένουν από τους άρχοντες προς αυτήν την κατεύθυνση.

Ο Μιχάλης μίλησε για την αδράνεια των πνευματικών ανθρώπων της Χώρας, που αν και βλέπουν τα χάλια της Δημοκρατίας τους, δεν προσπαθούν να την αλλάξουν υπέρ του Λαού, αλλά σιωπούν, βολεμένοι στις θέσεις και τα αξιώματα, που έχουν εξασφαλίσει.

Ο Μενέλαος, απέκλεισε , με την σειρά του, το ενδεχόμενο να αλλάξουν, προς το καλύτερο για τον Λαό, οι άρχοντες το Σύνταγμα και θεώρησε ότι μόνο οι πνευματικοί άνθρωποι έχουν τις κατάλληλες γνώσεις και την πνευματική δύναμη, αλλά και την υποχρέωση να αγωνιστούν για ένα δημοκρατικότερο πολίτευμα.

Ήταν φανερό, από όσα είχαν ειπωθεί, ότι την ευθύνη και την καταλληλότητα για να δείξουν τον δρόμο, για την μεγάλη αλλαγή, την είχαν οι πιο μορφωμένοι της Χώρας. Το Πώς θα γινόταν αυτό, ανάλαβε να το πει ο Δάσκαλος. Είπε, λοιπόν :
«Θα ξεκινήσω, από μια απλή παρατήρηση. Η πνευματική, καλλιτεχνική, επιστημονική και επιχειρηματική ηγεσία της κοινωνίας μας, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της πολιτιστικής εξέλιξης που έχει συντελεστεί στην Χώρα μας, από την ίδρυση της. Όλα αυτά τα επιφανή στελέχη έχουν επισημάνει, πολύ περισσότερο από τους απλούς πολίτες, τις βελτιωτικές βαθειές αλλαγές που έχουν γίνει τόσο στα άτομα, όσο και στην κοινωνική μας ζωή, μα και την δυσάρεστη πτώση της ποιότητας των αρχόντων μας.

Όταν, όμως, το κουμάντο μιας πολιτείας όλο και ξεπέφτει, όταν χάνονται τα ιδανικά, οι αξίες και οι ελπίδες και μοιραία η Χώρα πάει για καταστροφή, έχουν υποχρέωση οι πνευματικοί ηγέτες να κάνουν τα πάντα για να την σώσουν.

Θα αισθανόμασταν υπερήφανοι, οι απλοί άνθρωποι , για τους επιφανείς της Πατρίδας μας, αν διαπιστώναμε ότι εκπληρώνουν αυτό το καθήκον απέναντι στο Έθνος και την Πολιτεία. Αν βλέπαμε στα Μ.Μ.Ε. μια πλημμύρα από δηλώσεις, άρθρα, συνδιασκέψεις, ημερίδες, που να διεκδικούν μια νέα ποιότητα για τη Δημοκρατία μας. Αν διαβάζαμε ενυπόγραφες διαμαρτυρίες, που να καταδικάζουν την πολιτική φτώχεια, της ψήφου μόνο κάθε 4 χρόνια, το απαράδεκτο της επιλογής από τους αρχηγούς των κομμάτων, των υποψήφιων βουλευτών και τα τόσα άλλα απαράδεκτα της ξεφτισμένης δημοκρατίας μας. Είναι αυτοί, μόνο, που μπορούν να ορθώσουν το πνευματικό τους ανάστημα και να καταπολεμήσουν την κακή συνήθεια της υποταγής στο θέλημα των κομματικών αρχηγών.

Κυρίως, όμως, να τους καμαρώναμε σε ένα ρόλο εκπαιδευτή, για μια νέα δημοκρατική πολιτική ατμόσφαιρα. Να καλλιεργήσουν το πνεύμα της συμμετοχής και της ατομικής ευθύνης στη συλλογική προσπάθεια, τις μόνες που μπορούν να αλλάξουν ριζικά το πολιτικό μας σκηνικό.. Αυτοί μπορούν και έχουν υποχρέωση να τις προτείνουν, να οδηγούν στην διεκδίκησή τους και να διδάσκουν τον τρόπο λειτουργίας τους.

Έχοντας πλούσιες γνώσεις , είναι οι καταλληλότεροι για να υποδείξουν την κατεύθυνση και να διευκολύνουν τη μετάβαση, σε ένα φωτεινότερο πολιτικό αύριο για τις τωρινές και τις μελλοντικές γενεές των Ηλιοθαλασσινών. Οι πανεπιστημιακοί, αντί να εκθειάζουν την αντιπροσωπευτικότητα, να αρχίσουν να διδάσκουν την ανάγκη και την αξία της υπεύθυνης ατομικής συμμετοχής στις πολιτικές αποφάσεις, στις καινούργιες γενεές φοιτητών.

Ας γράψουν και ας μιλήσουν οι διανοούμενοι τι είδους δημοκρατικοί θεσμοί επικρατούν στις άλλες χώρες. Σ’ αυτές που η Δημοκρατία έχει οδηγήσει τους Λαούς τους σε πρόοδο και ευημερία.

Ας αποτολμήσουν οι επιχειρηματίες, δημοκρατικά συστήματα διαχείρισης των εταιριών τους. Η οικονομική επιστήμη τα θεωρεί, ήδη, αποδοτικότερα

Όλοι αυτοί ανήκουν, με τις ικανότητες και το κύρος τους, στην τάξη των ισχυρών διαμορφωτών της κοινής γνώμης και μπορούν να προβάλουν την εθνική αυτή προσπάθεια και να γίνουν μπροστάρηδες στους αγώνες για την επιτυχία της .
Αν οι κορυφαίοι της κοινωνίας μας έχουν, πραγματικά, δημοκρατικό πνεύμα οφείλουν να το επιδείξουν, αναγνωρίζοντας την φρόνηση του Λαού μας και την πολιτική του επάρκεια, για μια συμμετοχική Δημοκρατία.».

Με την ομιλία του Δασκάλου είχε τελειώσει ο κύκλος των ομιλητών, που είχαν δώσει σε όλους να καταλάβουν ότι άμα οι πολιτικοί άρχοντες αποτυχαίνουν, συνέχεια, στο κουμάντο της Χώρας, τότε πρέπει να αλλάξει ρότα και σκαρί η Πολιτεία και το προς τα πού θα πάει, είναι αρμόδιοι και υπεύθυνοι να το δείξουν οι πνευματικοί άρχοντες.

Ήταν έτοιμοι να φύγουν, μα τους σταμάτησε ο Παπάς, που ήταν πάντα παρών σε τέτοιες συγκεντρώσεις και θέλησε να κάνει μερικές προτροπές. Σηκώθηκε όρθιος στην θέση του και χωρίς μικρόφωνο είπε:
«Αυτά που ακούσαμε είναι πολύ σοβαρά πράγματα. Πήρα το θάρρος να σας πω δυο λόγια κι εγώ, επειδή όλα αυτά δεν έχουν καμμιά δουλειά με κόμματα. Στην ουσία χαράζουν μια καινούρια πορεία για την ίδια την Πατρίδα μας.
Πραγματικά, δεν μπορούμε, πια, ούτε να ζητάμε, ούτε να περιμένουμε, από τους άρχοντες, πράγματα που δεν μπορούν και να θέλουν, να μας τα κάνουν.

Όμως, όπου το μεγαλείο των αρχόντων ξεθωριάζει, χάνονται οι ελπίδες και τα όνειρα και ο καθένας κοιτάζει να περάσει όπως- όπως και τίποτα δεν πάει μπροστά. Το κουμάντο μετατρέπεται σε χαμαλοδουλειά, που δεν βοηθά, καθόλου, τους ανθρώπους να βρουν την περπατησιά της προόδου.

Χωρίς καλό κουμάντο, όμως, ο κόσμος δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του. Αγανακτεί και φωνάζει, χωρίς αποτέλεσμα. Για να κερδηθεί ένας αγώνας, πάνω από όλα είναι η πίστη στην καινούρια ιδέα και η εμπιστοσύνη σ αυτούς που την παρουσιάζουν, στους μπροστάρηδες.
Είναι καταφάνερο, ότι μόνο εκείνοι που τους αναγνωρίζει ο κόσμος ότι κατέχουν πολλές γνώσεις και τους εμπιστεύεται, είναι οι κατάλληλοι να αναλάβουν αυτήν την μεγάλη ευθύνη και να τα βγάλουν καλά πέρα.
Είναι πολύ σωστό αυτό που είπαν, όσοι μίλησαν, ότι μόνο όταν οι γραμματισμένοι ανοίξουν τα μάτια του κόσμου και τον ξεσηκώσουν, ειρηνικά με τον τρόπο τους, θα αλλάξουν τα πράγματα.

Η προετοιμασία και η παρακίνηση για ένα πιο φωτεινό μέλλον, θα είναι πιο αποτελεσματική από αυτούς, διότι ξέρουν να ξεχωρίζουν τα ιδανικά και να αγωνίζονται σωστά και δυνατά ,άμα τα βάλλουν σαν σκοπό τους. Και τι πιο ιδανικό, από το να περάσουν στο μυαλό των απλών ανθρώπων, καινούριες δημοκρατικές ιδέες και να τους βοηθήσουν να τις κάνουν πράξη.

Ο Λαός μας επινόησε την γνήσια Δημοκρατία, η θρησκεία μας την έκανε πράξη στο εσωτερικό της, την προσφέραμε σαν βάση στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, ήρθε η ώρα, λοιπόν, να λαμπρυνθούμε με μια πολιτική πρωτοπορία, που θα στηρίζεται στη μεγάλη συμμετοχή του κόσμου σε κάθε τι που πρέπει να αποφασιστεί. Έτσι, όπως το κάνουμε στην Εκκλησιά του χωριού, άμα πρόκειται να αλλάξουμε κάτι σημαντικό.

Οι ξεχωριστοί της κοινωνίας μας, έχουν υποχρέωση, στο κάτω-κάτω να προσφέρουν στην πολιτική ζωή της Χώρας μας, το ευεργέτημα των ταλέντων, που τους χάρισε ο Θεός και τις γνώσεις που απέκτησαν, οι ίδιοι, με τον κόπο τους. Χρωστάνε στον κόσμο, μέσα στον οποίο ανατράφηκαν και μορφώθηκαν, να του δώσουν την ευκαιρία να ωφεληθεί από τις δυνατότητες και το κύρος τους. Ο Λαός διψά. Αν σηκώσουν τα λάβαρα εκείνοι, είναι βέβαιον, ότι είναι έτοιμοι οι συμπατριώτες μας, να σηκώσουν τα μανίκια και να τους ακολουθήσουν, για μια δημοκρατική Πολιτεία, συνεργασίας και αλληλεγγύης.».

Όλοι απόρησαν, που ο Παππάς μίλησε για τέτοιο πράγμα, μα κατάλαβαν, ακόμη, πιο πολύ, επειδή ήξεραν πόσο μακρυά ήταν ο Παπάς από την πολιτική, πόση σημασία, έχει να ανακατευθούν οι πολύ γραμματισμένοι της Χώρας τους στα πολιτικά πράγματα.