Θεσμική ενίσχυση της Αντιπολίτευσης

Όλοι ξέρουν, πια, ότι στις δημοκρατίες κάνουν κουμάντο οι πολλοί. Αυτοί σχηματίζουν την κυβέρνηση και οι υπόλοιποι είναι η αντιπολίτευση. Είναι η Αρχή της Πλειοψηφίας. Η κυβέρνηση κάνει κουμάντο σε όλα και η αντιπολίτευση έχει τα μάτια της ανοιχτά, για να μην την αφήνει να κάνει ζημιά στο Λαό, ή μπαγαμποντιές. Γι’ αυτό, στην Δημοκρατία υπάρχει και η Αρχή της Μειοψηφίας, που λέει ότι, για να πάει ένας τόπος μπροστά, χρειάζεται οι νικητές να λογαριάζουν τη γνώμη αυτών που έχασαν στις εκλογές. Είναι κι αυτοί ένα μικρό, ή μεγάλο, κομμάτι των απλών ανθρώπων, με τους οποίους πρέπει να συνεργαστούν, για να προκόψει το σύνολο.

Αυτοί που έχουν το κουμάντο μιας χώρας, λοιπόν, δεν πρέπει να ξεχνούν ότι η δημοκρατία δεν είναι απλά ο νόμος της πλειοψηφίας. Αυτός είναι ο νόμος της ζούγκλας, ο νόμος του πιο δυνατού. Δημοκρατία υπάρχει, όταν η πλειοψηφία συνεννοείται με την μειοψηφία και λογαριάζει την γνώμη της, για να παίρνει τις αποφάσεις της

Στο κουμάντο της Χώρας του Ήλιου και της Θάλασσας, είχαν αφήσει πολύ λίγα δικαιώματα στην Αντιπολίτευση. Ίσα, ίσα για να υπάρχει και να δείχνουν, με τις ατέλειωτες, ανούσιες συζητήσεις, μαζί της, ότι τάχα λειτουργούσε η Δημοκρατία. Στην πραγματικότητα, στο μυαλό όλων των αρχόντων, ήταν η λαχτάρα τους να κάνουν κουμάντο σαν τους παληούς βασιληάδες. Να είναι συγκεντρωμένο όλα, στα χέρια εκείνου που είχε το πάνω χέρι. Στον Πρωθυπουργό. Το πάθος τους αυτό ζήμιωνε τους απλούς ανθρώπους, μα τα κατάφερναν καλά, στο να τους το κρύβουν..

Όταν η φτώχεια παραζόρισε τον κοσμάκη, άρχισαν πολλοί να αναρωτιούνται τι κάνει η Αντιπολίτευση και δεν μπαίνει στη μέση να διορθωθεί η κατάσταση.

Φυσικό ήταν να γίνονται τέτοιες κουβέντες και στο Ηλιόφωτο.

Μετά από μια εκδήλωση που έκανε ο πολιτιστικός σύλλογος, κάποιοι παραπονέθηκαν για την κατάσταση και πιάστηκε μια κουβέντα, πάνω σ αυτό το ζήτημα. Ο πρώτος που μίλησε με ουσία, αφήνοντας πίσω του τις γκρίνιες, ήταν ο Μιχάλης, ο Πρόεδρος του Συλλόγου:
«Αφού απογοητευθήκαμε, με αυτά που κάνει η κυβέρνηση, τα βάλαμε, τώρα, με την Αντιπολίτευση, πως δεν κάνει τίποτα. Στην πραγματικότητα, όμως, να ξέρετε ότι είναι καλά-καλά αχαμνή, αφού οι κουμανταδόροι τα κρατούν όλα δικά τους. Να φωνάζει, μόνο μπορεί, μα και τις φωνές για τα μάτια του κόσμου τις βάζει. Περιμένουν να έρθει η δική τους σειρά στο γκουβέρνο. Λίγοι νοιάζονται να διορθωθούν τα στραβά και να προοδεύσουμε, σαν κράτος. Το δυνατό κουμάντο τους τραβά όλους σαν μαγνήτης. Έννοια, των αρχόντων της Αντιπολίτευσης, είναι να διώξουν αυτούς που κάθονται στις μεγάλες καρέκλες και να καθίσουν οι ίδιοι. Έτσι, αντί να προετοιμάζονται, για το πώς θα κάνουν καλύτερα το κουμάντο, όταν θα το έχουν, μηχανεύονται τρόπους για το πώς θα το πάρουν γρηγορότερα. Το ξέρετε όλοι, πως όσο πιο μεγάλη είναι η δύναμη αυτού που κατέχει το κουμάντο, τόσο πιο μεγάλη είναι η δίψα, αυτού που θέλει να το πάρει. Ο Βεζύρης στη θέση του Βεζύρη, μα πάντα Βεζύρης. Αυτό, βέβαια, είναι σε βάρος του κοσμάκη και δεν είναι δημοκρατία, μα αυτοί έτσι ονομάζουν το αρχοντιλήκι τους.

Είναι φανερό, ότι αν λιγοστέψουν την παντοδυναμία που έχει η Κυβέρνηση και δυναμώσουν λίγο την Αντιπολίτευση, τότε θα λιγοστέψει μια στάλα η δίψα και η βιασύνη της, για το κουμάντο, και θα νοιάζονται περισσότερο για το καλό των απλών ανθρώπων. Θα ελέγχουν και θα διορθώνουν,, με καλή διάθεση συνεννόησης, την κυβέρνηση. Μα και η ίδια η πλειοψηφία, θα νοιώθει ότι πρέπει να λογαριάζει την μειοψηφία.

Για να κάνει σωστά τη δουλειά της, είναι υποχρεωμένη να νοιάζεται για το καλό όλων των ανθρώπων και όχι μόνο για τους δικούς της.
Όμως, στην πολιτική μας ζωή είναι διαπιστωμένο πως «στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα.» Ούτε για τα μάτια του κόσμου, δεν θέλουν να μπορεί η Αντιπολίτευση να έχει κάποιο λόγο στο κουμάντο του τόπου.

Οι παληότερες συζητήσεις, για αλλαγές στο Σύνταγμα, φανέρωσαν, καθαρά, ότι τους άρχοντές μας, δεν τους νοιάζει καθόλου για το ότι η Αντιπολίτευση δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα και μόνο γκρινιάζει. Μάλιστα, στο βάθος τους είναι και ευχαριστημένοι. Όποιος είναι αρχηγός, θέλουν να κατακυριεύει τα πάντα, όπως στη ζούγκλα, που τον αρχηγό του κοπαδιού δεν τον αμφισβητεί κανένας, πριν χάσει τη δύναμή του. Αυτό δεν είναι, βέβαια, δημοκρατία, μα έτσι το θέλει το Σύνταγμά μας».

Ο Μενέλαος, που όλα αυτά τα είχε ζήσει σαν παληός άρχοντας, άκουγε σκεφτικός τον Μιχάλη και σκεπτόταν πόσο δίκηο είχε ο φίλος του, αν και νεαρός. Ο ίδιος, τότε που ήταν άρχοντας, δεν τα παραδεχόταν αυτά, μα τώρα πια είχε καταλάβει πως κι εκείνος βάδιζε σε λάθος δρόμο. Θέλησε, λοιπόν, να σιγοντάρει το σκεπτικό του Μιχάλη για να μαθευτεί η αλήθεια και είπε:
«Πριν από μερικά χρόνια, που οι άρχοντες κάναμε αρκετές αλλαγές στο Σύνταγμα, ένας είπε από μόνος του : «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η δημοκρατία, σε έναν τόπο, μετριέται βασικά από τις δυνατότητες που έχει η Αντιπολίτευση. Εάν λείπουν, στην ουσία λείπει η Δημοκρατία. Και εάν λιγοστεύουν, λιγοστεύει, αντίστοιχα, και η Δημοκρατία.»

Ήταν μια πολύ καλή τοποθέτηση, την οποία ο κάθε δημοκράτης θα την υπόγραφε, αφού από την Αντιπολίτευση περιμένει να τον προφυλάξει από τις κακοτοπιές, που μπορεί να προκαλέσει η κυβέρνηση. Μόνο, που είναι σίγουρο ότι την έκανε, διότι ήταν της μειοψηφίας και ήξερε πως δεν θα γινόταν δεκτή. Ότι δεν θα λιγόστευε η δυνατότητα να κουμαντάρουν, κατά πως ορέγονται, οι άρχοντες του 40%, και το υπόλοιπο 60% του κοσμάκη.

Κατά τα άλλα, δεν φάνηκε να νοιάζονται οι άρχοντες, μέσα στα πολλά που κουβέντιασαν, για το πώς θα δυναμώσουν την Αντιπολίτευση. Θα μου πείτε τι να κάνουν ; Υπάρχουν τρόποι να την διευκολύνουν, όπως πχ να φέρνει καινούριους νόμους, ή να ελέγχει, πιο εύκολα, τις προτάσεις της κυβέρνησης. ¨όχι, μόνο δεν της έδωσαν τίποτα, μα και καμάρωναν, ότι ήταν κουβαρντάδες και γενναίοι, που δέχθηκαν το να απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία, για να παραδίνονται σε ξένα κράτη κυριαρχικά δικαιώματα του δικού μας. Αυτό τους έλλειπε, να μπορεί ο καθένας που γίνεται αρχηγός του κράτους μας, να μπορεί να ξεπουλάει, ό,τι κρατικό θέλει. Το ό,τι σε άλλα κράτη τέτοιες συμφωνίες αποφασίζονται από τους ίδιους τους απλούς ανθρώπους, ούτε καν που το σκέφτηκαν. Δεν έχουν όρεξη να κάνουν την Αντιπολίτευση τέτοια, ώστε οι απλοί άνθρωποι να προστατεύονται από επικίνδυνα κυβερνητικά καμώματα.

Ούτε καν η ανάγκη συνεννόησης δεν θέλουν να υπάρχει. Αποφεύγουν την όποια έντιμη και δημοκρατική συνεννόηση, που θα προστάτευε το συμφέρον των απλών ανθρώπων, όπως «ο διάβολος το λιβάνι.» Μόνο, όταν πρόκειται να συμφωνήσουν για πράγματα, που συμφέρουν τους ίδιους, τα βρίσκουν μια χαρά. Γι αυτά είναι όλοι πολύ πρόθυμοι και συγκαταβατικοί .

Δεν δείχνουν, όμως, καμμιά όρεξη να προχωρήσουν σε αποφάσεις μαζί, για να λυθούν, καλύτερα, τα προβλήματα του κοσμάκη. Αυτό χρειάζεται περισσή γενναιότητα, που δεν υπήρχε ποτέ. Ούτε κάποια Κυβέρνηση για να την προσφέρει, ούτε καμμιά Αντιπολίτευση για να την απαιτήσει.

Τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων, όμως, δεν βοηθιούνται με καυγάδες και τσακωμούς στη Βουλή, αλλά με ειλικρινείς συνεννοήσεις. Τώρα, τελευταία, μάλιστα, γίνεται πολύς λόγος για την ανάγκη συναίνεσης της Αντιπολίτευσης με την Κυβέρνηση. Μα τι σόι συναίνεση θέλουν ; Να συμφωνεί η Αντιπολίτευση σε ό,τι λέει η Κυβέρνηση, που πάει να πει σκύψιμο του κεφαλιού της σε βάρος του κοσμάκη; Ή η Κυβέρνηση να συμφωνεί σε μερικά από αυτά που θέλει η Αντιπολίτευση, πράγμα δημοκρατικό και ωφέλιμο για όλους, μα πολύ απρόσμενο,;

Μα να σας πω ότι και αυτό το καλό αν γίνει, έχουμε τέτοια χάλια, που πάλι κάποιοι θα κατηγορήσουν την Κυβέρνηση ότι οπισθοχώρησε, ότι συμβιβάστηκε. Είναι πολλοί από μας που δεν θέλουν να παραδεχθούν τον διάλογο σαν απόπειρα συνεννόησης και τον συμβιβασμό σαν ένα δίκαιο αποτέλεσμα, με αμοιβαία υποχώρηση και της μια πλευράς και της άλλης, για το καλό των απλών ανθρώπων.
Αυτές τις πονηρές σκέψεις πρέπει να μην τις ακούμε, αλλά να νοιώσουμε ότι όσο πιο δυνατός γίνει ο ρόλος της Αντιπολίτευσης, τόσο πιο συχνά θα υπάρχουν συνεννοήσεις για το καλό μας.»

Και ο Μιχάλης κα ο Μενέλαος είχαν υποστηρίξει, ξεκάθαρα, ότι για να πάει μπροστά το κράτος, δεν αρκεί να έχει καλή κυβέρνηση, αλλά να έχει και αντιπολίτευση με δικαιώματα αποτελεσματικού ελέγχου της.

Ο πάντα αντιδραστικός Κωσταντής, όσο άκουγε ότι θα ήταν καλύτερα να μπορεί η αντιπολίτευση να παρεμβαίνει αποτελεσματικά στο έργο της κυβέρνησης, τόσο πιο πολύ ευχαριστιόταν και ήθελε να πάρει τον λόγο να πει τα δικά του, μα οι άλλοι του είπαν, ότι ήταν ώρα να ξεκουραστεί το μυαλό της, δοκιμάζοντας την γλυκόπιοτη μελόρακη της Πολυξένης.
Μετά τις ρακές ο Κωσταντής επέμενε και μίλησε, μα το τι είπε θα το διαβάσουμε στο ιστοριάκι της Τετάρτης