Το κακό Σύνταγμα γεννά ανάπηρη Δημοκρατία

Τον Μιχάλη τον αγαπούσαν όλοι, στο Ηλιόφωτο, διότι αν και νέος ικανός δικηγόρος έμεινε στο χωριό του και βοηθούσε όλους και όλα. Με χαρά, λοιπόν, περίμεναν να ακούσουν την δική του ομιλία για το Σύνταγμα. Ο ίδιος είχε σκοπό να τους πει, με απλά παραστατικά λόγια, τι ήταν αυτό, από το Σύνταγμα, το οποίο έκανε καλό και τι έκανε ζημιά στη Χώρα τους.

Είπε λοιπόν «Πολλοί καμώνονται ότι το Σύνταγμά μας είναι σπουδαίο και λένε ότι πρέπει να διορθώσουμε τον κακό μας εαυτό, φορτώνοντας την πολιτική μας κακοριζικιά στο χαρακτήρα του Έλληνα. Μα το μόνο καλό που έχει, είναι το ότι προστατεύει όλες τις ατομικές μας ελευθερίες. Δηλαδή μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε στην δική μας ζωή, αρκεί να μην ζημιώνουμε τους άλλους. Όμως, εμείς έχουμε από γεννησιμιού μας την πολιτική ελευθερία μέσα στο πετσί μας. Μα και αν δεν την είχαμε, οι ατομικές ελευθερίες είναι, τώρα πια, κοινωνικά κατακτημένες, από όλους, σχεδόν, τους λαούς και κατοχυρωμένες με διεθνείς συμφωνίες.
Δεν είναι, λοιπόν, αυτό αρκετό, για να πάμε μπροστά. Τα κάθε τι, για να περπατάει καλά, πρέπει να έχει τουλάχιστο δυο πόδια. Δυο, λοιπόν, χρειάζεται και η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, που μας λένε ότι έχουμε. Θέλει τους πολιτικούς και τους πολίτες. Το δικό μας Σύνταγμα, όμως, την έκανε κουτσή, χωρίς πολίτες. Προσπαθεί να βαδίσει με το ένα πόδι, τους πολιτικούς, αφού τους απλούς ανθρώπους τους έκανε υποταχτικούς τους. Υπηκόους, όπως γράφουν στα χαρτιά. Και όχι μόνο κουτσή, αλλά και κουφή, διότι ό,τι και να λέμε δεν μας ακούνε. Και μουγκή, διότι οι πολιτικοί συνεννοούνται με νοηματική γλώσσα, που εμείς οι απλοί άνθρωποι δεν την καταλαβαίνουμε. Τυφλή, διότι δεν βλέπει τις αδικίες και σε τι απελπισία μας έχει οδηγήσει. Κουλή, διότι έχει μόνο ένα χέρι, αυτό που παίρνει. Δεν έχει άλλο για να δίνει. Έχουμε, λοιπόν, μια δημοκρατία με πολλές αναπηρίες. Έτσι, έχουμε οδηγηθεί σε παλαβές καταστάσεις, όπως:
— Αντί να σεβόμαστε τους άρχοντες, τους περιφρονούμε.
— Αντί να αγαπάμε την Πολιτεία μας, την εχθρευόμαστε.
— Παραδίνουμε το κουμάντο, ουσιαστικά σε έναν άρχοντα, στον 
πρωθυπουργό, που κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να μας λογαριάζει.
— Ψηφίζονται νόμοι στη Βουλή, για να μας προστατεύουν, λένε, μα από
στηρίγματα της ελευθερίας μας, γίνονται αλυσίδες στις πρωτοβουλίες μας.
— Είναι τόσο μεγάλο το μπάχαλο των νόμων, που όποιος τους εφαρμόζει
συνετά, κατάντησε να τον θεωρούν, οι άλλοι, αδιόρθωτο βλάκα.
— Έχει φυτευτεί τόσο πολύ υποκρισία, στην πολιτική ζωή, που όποιος λέει με
θάρρος την αλήθεια, τον κατηγορούν για συκοφάντη
— Μέσα στα κόμματα, αυτοί που κάνουν θαρρετή κριτική σε λαθεμένες
κομματικές επιλογές και πρακτικές, αντί να τους λένε μπράβο, τους βάζουν
στην μπάντα. Αντίθετα δίνουν βραβεία στην τυφλή κομματική υποταγή, σαν
να είναι μεγάλο πολιτικό προτέρημα.
— Οι άρχοντες μέσα στη Βουλή, δεν ντρέπονται να ψηφίζουν ότι τους λέει ο
αρχηγός τους αντί να ψηφίζουν αυτό που τους λέει η συνείδησή τους.

Όλα αυτά και πολλά άλλα καλαμπαλίκια, είναι τα απόνερα από το ταξείδι του καραβιού της Χώρας μας, που το Σύνταγμα ορίζει τους πολιτικούς να το κουμαντάρουν και εμείς να τους υπακούμε Μας θυμάται μόνο στο τελευταίο του άρθρο, για να μας αναθέσει την φύλαξή του. Είναι φανερό πως έχει φτιαχτεί για υπηκόους παντοδύναμων αρχόντων και όχι για ανθρώπους με κέφι, να πάνε την Χώρα τους μπροστά.

Για το πολιτικό μας πρόβλημα, λοιπόν, φταίει, κυρίως, το ίδιο το Σύνταγμά μας και όχι μόνο τα πρόσωπα των πολιτικών. Όποιους καινούργιους και να ψηφίσουμε, όσο καλοί κι αν είναι, δεν θα φτιαχτεί η κατάσταση, με αυτό το Σύνταγμα. Έχει φυτέψει μια στραβή δημοκρατία στη Χώρα μας, και την έχει βαθειά ριζώσει μέσα στο μυαλό των απλών ανθρώπων. Δεν πρόκειται ποτέ να προοδεύσουμε, αν δεν αλλαχτεί αυτό το παληωμένο Σύνταγμα

Τα λόγια του Μιχάλη, για ανάπηρη Δημοκρατία, έπιασαν τόπο μέσα στο μυαλό των απλών ανθρώπων, που ήταν εκεί. Καπάκι μίλησε ο Μενέλαος, ο παληός Βουλευτής, που κοντά στον κόσμο πια, είχε ξανασκεφτεί πολλά πράγματα, όχι πια σαν άρχοντας, μα από την μεριά των απλών ανθρώπων.

Είπε, λοιπόν, ξαφνιάζοντας, σχεδόν, όλους:
Ναι, πραγματικά, το Σύνταγμα που έχουμε, έχει καλλιεργήσει το μυαλό των απλών ανθρώπων έτσι, που να φυτρώσουν και να μεγαλώσουν συμφεροντολογικές συμπεριφορές και εγωιστικές πρακτικές

Μα και οι ίδιοι οι άρχοντες γράφουν συνέχεια στα παπούτσια τους ό,τι ορίζει το Σύνταγμα, ενώ θα έπρεπε να το εφαρμόζουν, παραδειγματικά. Ακόμη και νόμους ψηφίζουν, που είναι ενάντιοι με τους κανόνες του. Με διάφορα κόλπα, ψηφίζουν ό,τι τους βολεύει και όταν το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφασίσει πως είναι κόντρα στο Σύνταγμα, κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν. Και βέβαια δεν τα κάνουν αυτά κατά λάθος, ή για να εξυπηρετήσουν το συμφέρον των απλών ανθρώπων, αλλά για το χατίρι κάποιων δικών τους, ή για το καλό των ίδιων.

Αντί να έχουν οι άρχοντες το Σύνταγμα σαν ευαγγέλιο, το χρησιμοποιούν σαν κουρελού, χιλιομπαλωμένη. Το έφτιαξαν όπως τους συνέφερε και το αλλάζουν όπως θέλουν, αγνοώντας τον Λαό. Ο Λαός, όμως, είναι αυτός και μόνον, που έπρεπε να έχει το δικαίωμα να το αλλάζει. Δεν θέλουν και δεν αφήνουν να μπουν στο Σύνταγμα κανόνες που θα τους δεσμεύουν, λέγοντας πως η Βουλή είναι κυρίαρχο όργανο της Δημοκρατίας και δεν πρέπει να έχει περιορισμούς.

Μόνο που έτσι έχουμε μια δημοκρατία κομμάτων και βουλευτών και όχι των απλών ανθρώπων που αποτελούν το Δήμο. ΒΟΥΛΕΥΤΟκρατία και ΚΟΜΜΑΤΟκρατία είναι, μα όχι ΔΗΜΟκρατία.
Λένε, οι άρχοντες, πως υπηρετούν τον Θεό της πολιτικής, που είναι ο Λαός, μα προσκυνούν τον Σατανά της εκμετάλλευσης. Σ αυτόν, που είναι η φωλιά του φιδιού, μέσα στην οποία ακυρώνονται όλες οι δημιουργικές ικανότητες των απλών ανθρώπων, τους έχει οδηγήσει, έμμεσα αλλά ξεκάθαρα το Σύνταγμα.».

Με την ομιλία του Μενέλαου, μετά από αυτήν του Μιχάλη, είχε γίνει φανερό σε όλους, πόσο μάταιο ήταν, το να αλλάζουν συνέχεια τα πρόσωπα των αρχόντων, αντί να φροντίσουν να αλλάξει, μέσα από το Σύνταγμα, μια και καλή, ο τρόπος που κουμαντάριζαν οι άρχοντες την Χώρα τους

Στη συνέχεια πήρε τον λόγο ο Πέτρος, που σαν Πρόεδρος του Ηλιόφωτου, είχε γευτεί με τα όλα του, τις κακές καταστάσεις που προκαλούσε το Σύνταγμα. Είχε σκοπό, λοιπόν, στην ομιλία του και να καταγγείλει τα στραβά, μα και να πει λίγα για το πως έπρεπε να διορθωθούν. Ξεκίνησε, λοιπόν, λέγοντας :
«Όλα αυτά τα χρόνια που εμπιστευόμαστε αυτό το Σύνταγμα, κάποιοι μας κορόιδευαν κατεργάρικα, στερώντας μας το δικαίωμα και να ελέγχουμε και να συμμετέχουμε στο γκουβέρνο. Κι όταν ξεσπάγαμε από αγανάκτηση, ενάντια σ εκείνους που εκμεταλλεύονταν την ψήφο μας για λογαριασμό τους, αμέσως κάποιοι άλλοι μας έταζαν λίγα περισσότερα ψίχουλα και ψηφίζαμε αυτούς. Μα μόνη έγνοια και των καινούριων ήταν πάλι, να μείνουν, όσο πιο πολύ γινόταν, στις τιμές και στη μάσα, αδιαφορώντας να ασχοληθούν με το πώς θα δουλέψουμε όλοι μαζί, ώστε να πάει η Χώρα μας μπροστά.
Μα θα ρωτήσει κάποιος, αφού είναι τόσο φανερό πως το Σύνταγμα είναι κακό, γιατί τόσα χρόνια δεν το έχουμε διορθώσει ; Έ, να που δεν το κάναμε.
Από το 1843 που ορίστηκε το πρώτο Σύνταγμα, δεν έχουν σταματήσει οι κουβέντες για την καλυτέρευσή του. Κουβέντες που άλλοτε ήταν ήρεμες και άλλοτε προκάλεσαν τσακωμούς που άφησαν πίσω τους χαλάσματα.
Όσα κι αν άλλαξαν, ό,τι κι αν άλλαξαν, όμως, ποτέ δεν περιορίστηκε το δικαίωμα των αρχόντων να κάνουν του κεφαλιού τους. Καθαρή αρχοντοκρατία ήθελαν και θέλουν. Ποτέ τους δεν θέλησαν να μας αφήσουν το δικαίωμα να τους ελέγχουμε, ή να κουμαντάρουμε μόνοι μας ένα κομμάτι του γκουβέρνου. Όλοι οι άρχοντες, που πήραν το κουμάντο στα χέρια τους, είχαν κύρια έγνοια, το πώς θα μας έχουν υποταχτικούς στο θέλημά τους.
Το Σύνταγμά μας έχει ξεπεραστεί από την πρόοδο και τη γνώση των απλών ανθρώπων και όπως είναι, κατάντησε να είναι εμπόδιο στην προκοπή τους. Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, να λένε, ακόμη, ότι είναι σύγχρονο και επιτυχημένο, Είναι αποτυχημένο, αφού με αυτό έχτισαν την σκουριασμένη Πολιτεία μας και έβαλαν ενέχυρο σε ξένα κέντρα συμφερόντων, την ελευθερία, την περιουσία, μα ακόμη κι αυτές τις ίδιες τις ελπίδες μας.
Με το τωρινό Σύνταγμα, που βάζει τους απλούς ανθρώπους στη γωνιά, δεν θα μπορέσει ο όποιος Αρχηγός, το όποιο κόμμα, η όποια Κυβέρνηση, να γιατρέψει τις πληγές που έχουν ανοιχτεί στις ψυχές και στις τσέπες μας.
Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι αυτό το Σύνταγμα, που κρατά εμάς υποτακτικούς και κάνει τους άρχοντες αδιάφορους για την γνώμη μας, πρέπει να αλλάξει. Μόνο με τη συμμετοχή εμάς των ίδιων, στις μεγάλες δημόσιες αποφάσεις, μπορεί σιγά – σιγά να σταματήσει η πολιτική και οικονομική νηστεία που περνάμε και να έρθει η καλοπέραση της Λαμπρής, μιας γνήσιας Δημοκρατίας

Με όσο το δυνατόν πιο απλά λόγια είχαν μιλήσει όλοι, μα το θέμα ήταν άγνωστο και δύσκολο, για τους απλούς ανθρώπους, που τους άκουγαν. Αποφάσισαν, λοιπόν, να μην πουν άλλα εκείνη την ημέρα, για να μην τους κουράσουν περισσότερο. Ένοιωθαν, όμως, ότι οι πιο πολλοί είχαν καταλάβει, πως κάποια άλλα πράγματα έπρεπε να αλλάξουν, πέρα από τα πρόσωπα των αρχόντων. Ποια και πως ; Έ, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που θα την διαβάσετε την Κυριακή, που μας έρχεται.

(Visited 78 times, 1 visits today)

Προσθήκη νέου σχολίου

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *