Όσο καλό κι αν είναι το ψέμα, δεν νικά την αλήθεια

Ήταν προχωρημένο το φθινοπωρινό απόγευμα της Κυριακής, όταν ο παληός Δάσκαλος και η παρέα του, κάθισαν στο καφενεδάκι της Πολυξένης για να τους τελειώσει την εξήγηση, που είχε ζητήσει ο Βαγγέλης. Δηλαδή πως από την καλύτερη δημοκρατία του κόσμου και τον πο σπουδαίο πολιτισμό, είχαν φτάσει στο σημερινό χάλι και η δημοκρατία και το κράτος τους.

Ο Δάσκαλος ένιωθε ότι τους είχε κουράσει με τους μονολόγους του και για να ξεσηκώσει λίγο την διάθεσή τους ξεκίνησε λίγο λογοτεχνικά :
«Άμα οι άνθρωποι πεινάνε και λαχταρούν να φάνε ψωμί κι εσύ τους τάζεις φιλέτα κι αστακούς, όπως ο νεαρός πρωθυπουργός, που είπαμε, οι πολλοί είναι πρόθυμοι να σε πιστέψουν. Όταν είναι χωρίς σπίτι κι εσύ τους τάζεις πύργους αψηλούς, τρέχουν και σε ακολουθούν.

Η ελπίδα του καλύτερου νικά την απελπισία, η προσμονή την σωφροσύνη και σε εμπιστεύονται, έστω κι αν είναι φανερό πως οδηγούνται στο γκρεμνό. Η λαχτάρα και η αγάπη, για την καλή ζωή, τους κάνει να κοιτάζουν ψηλά, εκεί που τους λένε ότι είναι ανοιχτός ο ουρανός και όχι χαμηλά, εκεί που βαδίζουν και πάνε κατά τον γκρεμνό.

Όπως το κακό και το καλό βαδίζουν πλάι – πλάι στη ζωή, έτσι γίνεται και με την απελπισία και την ελπίδα. Εκεί που βουλιάζει το βαπόρι στην φουρτουνιασμένη θάλασσα, μια στεριά που αχνοφαίνεται μακρυά, όσο άγρια κι αν είναι τα βράχια της, γεννά την ελπίδα στους ναυαγούς και κολυμπούν προσπαθώντας να την φτάσουν. Δεν φαντάζονται, ή δεν θέλουν να πιστέψουν, ότι θα τσακιστούν επάνω στα βράχια της.

Ο νεαρός Πρωθυπουργός, από την άλλη μεριά, είχε νομίσει ότι είχε αποκτήσει, με την εκλογή του, το μαγικό χαλί, που θα τον πετούσε πάνω από στερηές και θάλασσες. Πως ένα τζίνι θα υποχρέωνε, με το στρίψιμο του δαχτυλιδιού, όλους τους άλλους να κάνουν το θέλημά του. Ίσως και να θαρρούσε πως απέναντι του είχε δαίμονες που όταν θα τους ξορκίσει, θα χαθούνε

Γεμάτος αυτοπεποίθηση φώναζε, για να τρομάξουν οι δανειστές, μα αυτοί δεν χαμπάριασαν καθόλου. Σας δίνουμε και άλλα δανεικά του είπαν, μα για να πληρώνετε τα χρωστούμενα κι όχι για να καλοπερνάτε. Και όχι μόνο αυτό, θα σφίξετε τις ζώνες, για να μας ξεπληρώσετε και παραπάνω τόκους

Όμως, ούτε, το προεδρικό αεριωθούμενο ήταν το μαγικό χαλί, ούτε το τζίνι του, ο φιγουρατζής υπουργός του, είχε μαγικές ιδιότητες. Αντίθετα οι δυνατοί, που είχαν τα μαργαριτάρια και το μάλαμα, ήταν εκείνοι που του είπαν πως ήθελαν να τον βοηθήσουν, μα θα έπρεπε πρώτα να τους παρακαλέσει και μετά να κάνει ό,τι του πουν, σαν υπάκουο παιδί.

Ο Πρωθυπουργός, νομίζοντας πως ήταν ο ανίκητος αρχηγός της Φυλής, όπως στα παραμύθια, τους έκανε διάφορες τσιριμόνιες, τους έλεγε ψέματα και ο Λαός μας παρέμενε μέσα στην φτώχεια και την κακοπέραση.

Αργότερα, προσπάθησε να κάνει όσα είχε τάξει στο Λαό και να κάνει και όσα του έλεγαν οι ξένοι λεφτάδες, μα δεν τα κατάφερε. Είναι αδύνατον να τα έχεις καλά και με τον Θεό και με τον σατανά. Έτσι, η αναδουλειά συνεχιζόταν, η δυστυχία μεγάλωνε, και η απελπισία είχε κάνει μαύρη τη ζωή όλων των απλών ανθρώπων.

Οι ντόπιοι πλούσιοι συνέχιζαν να βρίσκουν τρόπο να ξεφεύγουν από τους φόρους και να περνούν καλά, μα οι φτωχοί δυστυχούσαν όλο και πιο πολύ.

Οι πατεράδες και οι παππούδες, μας, ήταν πιο απελπισμένοι, διότι πέρα από τα βάσανά τους, ανακάλυψαν ότι χωρίς να το ξέρουν και χωρίς να το θέλουν είχαν καταχρεώσει τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Τώρα βρισκόμαστε σ αυτήν την δύσκολη φάση, που Πολιτεία και πολίτες είναι άφραγκοι, οι δανειστές ζορίζουν όλο και πιο πολύ και έχουμε ένα πρωθυπουργό, χωρίς πολιτικές γνώσεις, χωρίς διεθνή εμπειρία, που προσπαθεί να ζυγιάσει τα πράγματα, μα δεν τα καταφέρνει.

Από την άλλην μεριά, ο απλός κόσμος είναι πια νοικοκυρεμένος, μορφωμένος και βλέπει ακούει και μαθαίνει πολλά από την τηλεόραση και τα ραδιόφωνα. Αλήθειες και ψέματα, του έχουν ανοίξει το μυαλό για τα καλά και μπορεί να ξεχωρίσει, εύκολα, το σωστό από το λάθος. Δεν είναι, πλέον, οι έξυπνοι πολιτικοί και οι αγράμματοι πολίτες. Μπορούμε να αποφασίζομε μόνοι μας ποιο είναι το συμφέρον για τον τόπο κι εμάς, χωρίς να μας βαστούν με χαλινάρι τα κόμματα. Όλοι έχουμε την ίδια γνώση στα πολιτικά πράγματα. Δεν πρέπει, λοιπόν, να αφήνουμε τους άρχοντες-βουλευτές να κάνουν ό,τι θέλουν, αφού ξέρουμε ότι δεν τα κατάφεραν καθόλου καλά. Γιατί να αποφασίζουν αυτοί μόνοι τους για μας και όχι όλοι μαζί αφού έχουμε κι εμείς πολιτικό μυαλό. Το να αποφασίζουν οι άρχοντες μόνοι τους, που ήταν παληά καλό, έχει γίνει πια κακό. Πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να αποφασίζουμε όλοι μαζί. Πρέπει να γίνει μια νέα συμφωνία ανάμεσα στους πολίτες και στους πολιτικούς.

Ένα καινούργιο Σύνταγμα, που ο Λαός να αποφασίζει μόνος του για τα κοντινά του πράγματα, που τα ξέρει καλά, και για τα πολύ μεγάλα, από τα οποία εξαρτάται η τύχη όλου του Έθνους. Να μπορεί, όμως, και να ελέγχει τους άρχοντες για όλα τα άλλα που θα κάνουν μόνοι τους.

Να αρχίσουμε να το λέει ό ένας στους άλλους και να ξυπνά ο ένας τον άλλο, από το υπνωτικό που μας έχουν βάλει οι πολιτικοί.

Όταν η ανάγκη αυτή απλωθεί μέσα στην κοινωνία, κανένας δεν θα μπορέσει να μας εμποδίσει να κάνουμε μια καινούρια συμφωνία, με ένα νέο Σύνταγμα. Κανένας, πια, δεν θα μπορεί να λέει πως κάνει κάτι για τον Λαό, αν πραγματικά δεν είναι για το Λαό. Ο Λαός θα έχει τον τρόπο, με το δικαίωμα που θα του δίνει το νέο Σύνταγμα, να ξε-αποφασίζει νόμους των πολιτικών, ή να αποφασίζει δικούς του.

Να έχει τον λόγο για κάθε τι, κάθε ώρα και όχι μόνο να περιμένει τις εκλογές, για να καταψηφιστούν αυτοί που κυβερνούν, αφού θα έχουν κάνει την ζημιά.

Μετά από αυτήν την συμφωνία, για τον καινούργιο τρόπο λειτουργίας του κράτους τους, οι παληοί θα ανακουφιστούν, διότι θα ξέρουν ότι μπορεί να έχουν αφήσει χρέη στις καινούργιες γενεές, μα θα τους παραδώσουν και μια καινούργια Πολιτεία που θα μπορεί να τα πληρώνει.

Οι νέοι θα βλέπουν, με συμπάθεια την νέα Πολιτεία, που θα στηρίζει την δουλειά και την προσπάθεια τους και θα είναι υπερήφανοι διότι θα μπορούν να την κάνουν σπουδαία, σε όλη την οικουμένη, με την εξυπνάδα, την προκοπή, την παλληκαριά και τον ενθουσιασμό τους.

Έτσι, δεν θα υπήρχαν πια παληά μυαλά με ένα σκουριασμένο σύστημα, μα φρέσκα μυαλά, με ένα ολοκαίνουργιο σπουδαίο εργαλείο. Ένα καινούργιο Σύνταγμα, που θα κάνει πιο υπεύθυνους και πιο αποτελεσματικούς και τους πολίτες και τους πολιτικούς.

Και έτσι μπορεί οι παληοί να περάσαμε μαύρες μέρες, αφού κάναμε το λάθος να εμπιστευθούμε μόνους τους πολιτικούς να αποφασίζουν για μας, μα οι νέοι θα περάσουν πλούσια και ευτυχισμένα, βρίσκοντας το κουράγιο να εμπιστευθούν το παρόν και το μέλλον τους, στον ίδιο τους τον εαυτό

Ο χρόνος θα δείξει τι θα γίνει, μα πρέπει εμείς να συνεχίσουμε να κουβεντιάζουμε το Πώς και να προσπαθούμε να μεταφέρουμε και σε πολλούς άλλους αυτές τις ιδέες.»

Η ώρα είχε περάσει και με τα τελευταία λόγια του δασκάλου έφυγαν για τα σπίτια τους με την βεβαιότητα ότι, ναι, είναι μπορετό να φτιάξουν τα πράγματα. Το Πώς, θα το διαβάσουμε σε πολλά-πολλά επόμενα ιστοριάκια, που το καθένα θα το εξηγεί σε ένα συγκεκριμένο τομέα.