Απεργία μου, αμαρτία μου…..

Γράφουν οι εφημερίδες οτι ….

« η πλειοψηφία των εκπροσώπων των ιδιοκτητών έχει συμφωνήσει με τις προτάσεις του υπουργείου αλλά διστάζει να πάρει την ευθύνη για λήξη της απεργίας γιατί φοβάται τις έντονες αντιδράσεις ορισμένων συνδικαλιστών…» “….. μαραθώνια συνάντηση  πέντε ωρών ανάμεσα στον υπουργό Υποδομών και τους εκπροσώπους των φορέων των ιδιοκτητών φορτηγών και βυτιοφόρων έγινε στα κτίρια της γενικής γραμματείας Δημοσίων Εργων, αφού εκτιμήθηκε ότι η «πολιορκία» του υπουργείου Μεταφορών από απεργούς δεν δημιουργούσε κλίμα κατάλληλο για συνεννόηση. Είχαν μάλιστα προηγηθεί κάποιες επιθέσεις θερμόαιμων οδηγών σε βάρος τηλεοπτικών συνεργείων….”

* Οι συνδικαλιστές ξεπερνούν κάθε όριο αδιαφορίας για τις επιπτώσεις τών ενεργειών τους στο κοινωνικό σύνολο, διότι δεν υπάρχουν θεσμικά δικαιώματα, που να κατοχυρώνουν τον τρόπο δραστηριοποίησης τους, αλλά ούτε και θεσμικές δεσμεύσεις τους απέναντι σε αυτούς που εκπροσωπούν.
* Επικαλούνται, με βεβαιότητα, την “Βάση”, τον Λαό, τής οποίας την θέληση ποτέ δεν ρωτούν και δεν μετρούν, με μοναδικό κίνητρο να αποδείξουν τον δυναμισμό τους στον κλάδο ώστε να επανεκλεγούν.
* Εαν οι σημαντικές αποφάσεις ελαμβάνοντο με τη συμμετοχή τού συνόλου τών εκπροσωπουμένων, δεν θα είχε αντικατασταθεί ο δημιουργικός διάλογος, απο διαδικασίες εκφοβισμού και αναγκαστικών μέτρων.
* Εαν οι πολιτικοί δεν είχαν κατοχυρώσει τα κλειστά επαγγέλματα για ψηφοθηρικούς λόγους, και δεν είχαν εκχωρήσει συντεχνιακά προνόμια, εις βάρος τού συνόλου, δεν θα υπήρχαν ενδοκοινωνιακές συγκρούσεις.
* εάν οι Υπουργοί  συζητούσαν, πριν αποφασίσουν, με τούς συλλογικούς φορείς τών ενδιαφερομένων, είναι βέβαιον οτι δεν θα βιώναμε αυτές τις τριτοκοσμικές καταστάσεις λειτουργίας τής Πολιτείας.

Εμείς πιστεύουμε οτι και οι Υπουργοί πρέπει να δεσμεύονται θεσμικά στο να κάνουν διάλογο με συγκεκριμένους φορείς τών ιδιοκτητών τών αυτοκινήτων, πριν να αποφασίζουν, και οι εκπρόσωποί τών ιδιοκτητών, που εξελέγησαν κάποια άλλη περίοδο, να  ρωτούν το σύνολο τών ιδιοκτητών, πριν καταφύγουν σε μέτρα, που θίγουν καίρια άλλες κοινωνικές ομάδες..

Γι αυτο, επιμένουμε οτι η έξοδος απο την κρίση βρίσκεται μόνο στον δρόμο αλλαγής τού Συντάγματος, με θεσμούς συμμετοχής τού πολίτη στην διαχείριση τής εξουσίας.