Ενδιάμεσα Σώματα, δημοκρατική κατάκτηση των λαών
Οι κάτοικοι της Χώρας του Ήλιου και της Θάλασσας, ήταν γεννημένοι να πολιτικολογούν και το έκαναν με μεγάλη ευχαρίστηση. Μάλιστα, η παρέα, που σύχναζε στο καφενείο της Πολυξένης, στο Ηλιόφωτο, είχε καταφέρει να ξεφεύγει από τις συνηθισμένες κουβέντες και να συζητά πιο βαθιά τα θέματα. Στην τελευταία συζήτηση είχαν μιλήσει για την περίπτωση να υπάρχουν λαϊκές ενώσεις, που το Σύνταγμα θα τους επέτρεπε να μπορούν να δραστηριοποιούνται πολιτικά, πέρα και έξω από τα κόμματα. Τους το είχε παρουσιάσει ο Μιχάλης και τον είχαν ακούσει με πολύ ενδιαφέρον. Είχαν τόσο πολύ απελπιστεί από τα κόμματα, που η δυνατότητα αυτή, τους φάνταξε σαν πολύτιμη ευκαιρία.
Ο πολυταξειδεμένος, κυρ Βασίλης ανάλαβε να λύσει την απορία του Βαγγέλη, που ρώτησε να μάθει πως ιδρύονται και πως λειτουργούν αυτά τα Ενδιάμεσα Σώματα, που μοιάζουν με συλλόγους, μα οι άλλοι λαοί τους έχουν δώσει συνταγματική δύναμη.
«Θα σας περιγράψω, εγώ, πως περίπου ιδρύονται τα Ενδιάμεσα Σώματα.
Ξεκινούν από μια παρέα που βάζει στο μυαλό της πχ να προστατέψει την ωμορφιά ενός γραφικού ποταμού, ή να αναδείξει το έργο μιας προσωπικότητας, ή ό,τι άλλο σκοπό βάζει ο νους σας. Άμα μαζευτούν καμιά 20σαριά, ανάλογα πόσα ορίζει ο νόμος, πάνε στον Πρόεδρο της Βουλής με το συμφωνητικό τους, το Καταστατικό. Αυτό πρέπει να γράφει μέσα τον συγκεκριμένο σκοπό, τον κατάλογο των μελών, ότι κάθε άλλος, που ενδιαφέρεται, είναι ελεύθερος να γραφτεί, ότι οι εκλογές τους θα γίνονται επίσημα με δικαστικό αντιπρόσωπο και ότι θα είναι οικονομικά αυτοσυντήρητα. Απαγορεύεται να παίρνουν λεφτά από το κράτος και υποχρεωτικά θα μαθαίνει όλος ο κόσμος τον απολογισμό τους, κάθε χρόνο, για να ξέρουν όλοι, ποιοί δίνουν τα λεφτά και πόσα, και που πάνε.
Όταν όλα αυτά γίνουν καλά, αποκτούν το δικαίωμα να μπαίνουν στην Βουλή, να παίρνουν μέρος στις Επιτροπές που ασχολούνται με πράγματα που έχουν σχέση με το σκοπό τους, να συνεργάζονται με τις δημόσιες υπηρεσίες και να παίρνουν και να δίνουν πληροφορίες
Με τα δικαιώματα αυτά, δεν πάει να πει ότι αυτές αποφασίζουν για το τι θα γίνει, αλλά ότι τους εξασφαλίζουν νόμιμες γέφυρες, για να σπρώξουν τα πράγματα προς τα εκεί που θέλουν.
Όλες αυτές οι Ενώσεις, είναι σαν σπυριά άμμου, που και τη δουλειά του κάνει το καθένα, μα άμα σηκωθούν, από ένα δυνατό αέρα, όλα μαζί, μπορούν να γίνουν «φονικά», για το κουμάντο που τους αντιστέκεται. Δεν είναι ντουντούκες, που τους λένε άλλοι τι να πουν. Είναι αληθινές δυνατές κοινωνικές φωνές, που κάνουν θαύματα».
Όσο λεγόντουσαν όλα αυτά τα καινούρια πράγματα, όλο και καταλάβαιναν όλοι, περισσότερο, ότι πραγματικά ήταν πολύ χρήσιμα. Γιατί, λοιπόν, να μην υπάρχουν, από χρόνια, και στη Χώρα τους ; Μήπως οι άρχοντες τα ήξεραν, αλλά δεν τα έλεγαν επίτηδες;
Ο πιο αρμόδιος να δώσει μια σωστή απάντηση σ’ αυτό, ήταν ο κυρ Μενέλαος, που είχε κάνει άρχοντας και είχε ζήσει από μέσα το κουμάντο. Ρώτησαν, λοιπόν, τη γνώμη του κι εκείνος, ακούμπησε το κομπολόι του στο τραπεζάκι τους και τους είπε:
«Στη Χώρα μας, τα κόμματα και οι άρχοντες, αντί να δώσουν δύναμη σε συλλόγους, έβαλαν τα δυνατά τους να κάνουν οι ίδιοι κουμάντο σε όλους. Από τον αθλητισμό, την τέχνη, το πανεπιστήμιο, ως τα επιμελητήρια, τον συνδικαλισμό, τον στρατό, ως και την Εκκλησία, τα καπέλωσαν όλα. Τους υποχρέωσαν να δουλεύουν για κομματικούς σκοπούς, αντί να τους βοηθούν να πετυχαίνουν στον κοινωνικό ρόλο, που είχαν ξεκινήσει να παίξουν.
Και όχι μόνο αυτό. Μα με μια ασταμάτητη όρεξη, κατασκεύαζαν δικούς τους συλλόγους, αυτούς που τις λένε στη γλώσσα τους «παράλληλες οργανώσεις» και νόθευσαν, απελπιστικά, την ίδια την κοινωνική διαδικτύωση.
Τα δικό μας γκουβέρνο, όπως λειτουργεί τώρα, κουβεντιάζει, όταν και όποτε θέλει, μόνο με όσους συλλόγους φοβάται ότι έχουν δύναμη και μπορούν να του κάνουν ζημιά στις εκλογές. Κόμματα και άρχοντες, δεν βρήκαν το θάρρος να αναγνωρίσουν κάποιους, έτσι για σημάδι, για να μπορούν να λένε πως ακολουθούν την πρόοδο των ξένων χωρών. Κι όμως, έχουμε δεκάδες χιλιάδες συλλόγους εθελοντών που οι σκοποί τους δεν έχουν σχέση με συμφέροντα, αλλά με το καλό της κοινωνίας.
Ακόμη και οι ονομασίες που δίνουν οι άλλες χώρες στα Ενδιάμεσο Σώματα, όπως «ομάδα πίεσης» , «ομάδα λαϊκού συμφέροντος», «κοινωνικός εταίρος», είναι πρακτικά άγνωστες στην πολιτική γλώσσα και των αρχόντων και των απλών ανθρώπων, της Χώρας του Ήλιου και της Θάλασσας.
Η ιδέα της «Κοινωνίας των Πολιτών», που στη δική μας, τόσο πλούσια εθνική γλώσσα θα έπρεπε να τη λέμε «Κοινωνία των Ενώσεων», όχι μόνο δεν καλλιεργήθηκε, αλλά υπονομεύθηκε συστηματικά : Αρνητικά με το να μην βάλουν στο Σύνταγμα τα Ενδιάμεσα Σώματα, που από δεκαετίες υπάρχουν σε άλλες χώρες. Θετικά με τη συνεχή προσπάθεια να βάλουν στο χέρι κάθε συλλογικό φορέα, αρνούμενοι να δεχτούν και την ιδέα, ακόμη, ότι μπορεί να υπάρχει κάτι που δεν του κάνουν κουμάντο τα κόμματα.
Κι όμως, απέναντι σ’ αυτό το κομματικό μονοπώλιο, που μας κατάστρεψε, μόνο τα Ενδιάμεσα Σώματα είναι ικανά να προσφέρουν πραγματικές ευκαιρίες, για αληθινές και αγνές κοινωνικές εθελοντικές προσπάθειες και γι αυτό είναι απαραίτητο να υπάρξουν και στην Χώρα μας.
Πρέπει, βέβαια, να καταλάβουμε όλοι, ότι στα Ενδιάμεσα Σώματα, δεν χωράνε σύλλογοι που νοιάζονται για το πώς θα κάνουν καλό στα μέλη τους (πχ επιμελητήρια, συνδικαλιστικά σωματεία, συνεταιρισμοί κλπ). Μπαίνουν μόνο όσοι έχουν σκοπό να κάνουν κάτι καλό, για όλο τον κόσμο..
Αν τα θεσμοθετήσουμε, θα γίνει χαμός ανταγωνισμού, στο ξεχώρισμα, το ποιοί σύλλογοι θα μπορούν να μιλούν με επίσημη ιδιότητα με την Πολιτεία και ποιοι όχι, ανάμεσα στους 50.000 περίπου, συλλόγους που έχει η Χώρα μας. Αυτό θα βοηθήσει όλους, και όσους γίνουν Ενδιάμεσα Σώματα και όσους μείνουν απ’ έξω, να ανεβάσουν την ποιότητά τους και να προσπαθούν να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους.
Το να λέει το Σύνταγμα, ότι μπορεί να υπάρχουν Ενδιάμεσα Σώματα, είναι ο μόνος δρόμος για λιγότερο Κράτος, με περιορισμό του μονοπώλιου του κουμάντου από τα κόμματα και περισσότερη Δημοκρατία. Είναι ο μόνος τρόπος για να μπορούν οι απλοί άνθρωποι να κάνουν πράγματα στην κοινωνία, χωρίς να είναι καπελωμένοι και να αποκτήσουν την αυτοπεποίθηση, που τους πρέπει, για να αντισταθούν σε παλαβές διαταγές, ή την αδιαφορία και την αδράνεια των αρχόντων.»
Όλοι άκουσαν με προσοχή τον άνθρωπο που είχε βοηθήσει πολύ το χωριό, όταν ήταν άρχοντας, μα είχε συχαθεί την πολιτική και είχε γυρίσει κοντά τους να ζήσει ήρεμος. Εξ άλλου τους είπε αυτό που υποψιάζονταν ότι συμβαίνει, πράγμα που τους απογοήτεψε. Ο Γιάννης, που είχε ανακατευθεί στην πολιτική και ήξερε αρκετά, μα άκουσε για πρώτη φορά όλα αυτά, είπε εντυπωσιασμένος:
«Είναι, πραγματικά περίεργο ότι αφού αυτά τα Ενδιάμεσα Σώματα, τόσο ταιριάζουν στο δημοκρατικό μας χαρακτήρα, δεν τα έχουμε πάρει χαμπάρι και δεν τα γυρεύουμε. Και οι άρχοντες, από την μεριά τους, δεν ενδιαφέρονται για το πως θα μας ανοίξουν τα μάτια, αλλά για το πως θα μας τα κρατούν κλειστά, για να μας έχουν υποτακτικούς.
Σ’ αυτό. μάλιστα, φαίνεται πως συμφώνησαν όλα τα κόμματα, χωρίς, βέβαια, να το λένε. Είναι, όμως, φανερό ότι όταν θα υπάρχουν τα Ενδιάμεσα Σώματα, μπορεί το γενικό κουμάντο, να μην καλυτερέψει πολύ, μερικά κομμάτια της ζωής στον τόπο μας, όμως, θα γίνουν πολύ καλύτερα. Μπορεί να μην περνά στα χέρια μας όλο, μα περνούν πολλά μικρά κομμάτια του, που με τον καιρό θα γίνουν πάρα πολλά, όσο περισσότεροι από μας θελήσουν να δουλέψουν, παραπάνω, για τον τόπο μας. Πρέπει, λοιπόν, να τα απαιτήσουμε, αρέσει δεν αρέσει, στους άρχοντες,
Είναι και κάτι άλλο, πολύ σοβαρό για το Αύριο του τόπου μας. Όπως έχει καταντήσει η κοινωνία μας, δεν έχει πολίτες που να νοιάζονται για τον τόπο, παρά μόνο άτομα, που νοιάζονται για τον εαυτό τους. Για να πάμε μπροστά πρέπει να αποκτήσουμε πολίτες. Για να μεταμορφωθούν τα άτομα σε πολίτες, ο μόνος σίγουρος δρόμος είναι να τους δώσεις δύναμη. Και αυτό μόνο η συμμετοχή στο κουμάντο το εξασφαλίζει. Τα Ενδιάμεσα Σώματα είναι ένας τέτοιος απλός τρόπος, που μπορεί να ξεκινήσει αμέσως.
Είμαστε πραγματικά ικανοί άνθρωποι και είναι πολλοί που θέλουν να πάρουν, στην πλάτη τους, τέτοιες ευθύνες. Ξέχωρα από τους άρχοντες που θα ψηφίζουμε, να μπορούμε και μόνοι μας να παίρνουμε πρωτοβουλίες και να προσφέρουμε για το καλό του τόπου μας.»
Κόντευε να βραδυάσει και τα τραπεζάκια της Πολυξένης στο κομμάτι της πλατείας, μπροστά στο καφενείο της, άρχισαν να αδειάζουν, λόγω της ψύχρας. Μετά τις κουβέντες, λοιπόν, του Γιάννη άρχισαν να χαιρετιούνται, δίνοντας ελπίδες, ο ένας στον άλλον, αφού υπήρχαν κι άλλοι δρόμοι για να καλυτερέψουν την ζωή τους. Ενώ, όμως, είχε περάσει μέσα στο μυαλό τους το ότι μόνο οι ίδιοι μπορούσαν να τους ανοίξουν, εξακολουθούσαν, βαθειά μέσα τους, να περιμένουν κάποιον Μεσσία να έρθει να τους οδηγήσει.
Είναι δύσκολο, όταν έχεις μάθει να είσαι υποταχτικός αρχηγών, να σηκώσεις κεφάλι και να γίνεις αφεντικό του εαυτού σου. Το καλό σου, όμως, απαιτεί να το κάνεις. Το σήκωσαν; Έ, αυτό είναι ένα άλλο ιστοριάκι