ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Σύνταγμα, για προκοπή ή για κακοριζικιά;
Εκεί που οι άνθρωποι ζουν ελεύθεροι, το πετυχαίνουν με το να έχουν κάνει συμφωνία ότι κανένας δεν θα κάνει, ό,τι δεν θέλει να του κάνει ο άλλος. Έχουν συμφωνήσει, ακόμη, το τι πρέπει να κάνουν οι άρχοντες και το τι πρέπει να κάνει ο κάθε απλός άνθρωπος, για να βοηθιούνται όλοι. Αυτά και άλλα πολλά τα έχουν γραμμένα σε μια συμφωνία που την λένε Σύνταγμα.
Το Σύνταγμα είναι που ορίζει τους κανόνες, που χαράζει τα όρια, που καθορίζει το τι και το πώς μπορεί να γίνεται και το τι δεν επιτρέπεται να γίνεται, από άρχοντες και απλούς ανθρώπους, μέσα στην Πολιτεία. Το Σύνταγμα είναι μπροστά μας, για ότι έχουμε να πούμε ή να κάνουμε, ανεξάρτητα αν δεν το καταλαβαίνουμε.
Αν το Σύνταγμα ταιριάζει στο πώς είναι φτιαγμένος ο λαός, τότε είναι σίγουρη η προκοπή του. Αν, όμως, το Σύνταγμα το έχουν φτιάξει οι άρχοντες μόνοι τους, τότε είναι γραμμένο στα μέτρα τους και η δυστυχία του λαού είναι βέβαιο πως θα έρθει, αργά ή γρήγορα. Αυτό, όμως, δεν το έχουν καταλάβει όλοι οι λαοί και υποφέρουν, χωρίς να ξέρουν το γιατί.
Στην Χώρα του Ήλιου και της Θάλασσας, ενώ οι άνθρωποι ήταν μυαλωμένοι και καλοί δουλευτές και είχαν πολλά χωράφια για να δουλεύουν, ποτέ δεν έφταναν αυτά που έβγαζαν για να χορτάσουν. Οι άρχοντές τους αντί να τους κάνουν κουμάντο για το πώς να δουλεύουν πιο οργανωμένα, ώστε να παράγουν περισσότερα, έπαιρναν κάθε χρονιά, όλο και πιο πολλά δανεικά, για να περνούν καλά οι ίδιοι, να μην γκρινιάζει ο κοσμάκης και να πληρώνουν τα παληά χρέη.
Έτσι, όμως όλο και μεγάλωναν τα χρωστούμενα σε ξένες χώρες.
Όταν οι δανειστές θέλησαν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, έπεσε μεγάλη πείνα και οι απλοί άνθρωποι τα έβαζαν, απογοητευμένοι, με τους άρχοντες, για την κακοριζικιά τους.
Δεν ήθελαν να καταλάβουν πως το φταίξιμο ήταν δικό τους, αφού είχαν υπογράψει ένα Σύνταγμα που δεν ταίριαζε στον πραγματικό χαρακτήρα τους.
Δεν ήταν μόνο έξυπνοι, παλικάρια και δουλευτές, μα μέσα τους ήταν σαν τον αετό, που θέλει να πετά ψηλά και να είναι ο βασιληάς των ουρανών. Αιώνες πολλούς, όμως, υποδουλωμένοι σε ξένους αφέντες, είχαν μάθει να είναι υποταχτικοί, με σκυμμένο κεφάλι, έστω κι αν μέσα τους έβραζαν. Υπόγραψαν, λοιπόν, άμα ελευθερώθηκαν, το συμφωνητικό που τους έδωσαν οι γραμματισμένοι, το Σύνταγμα, και δεν τους πείραξε καθόλου, τότε, το ότι έγραφε πως κουμάντο δεν θα έκαναν οι ίδιοι, αλλά οι άρχοντες που θα διάλεγαν. Νόμιζαν ότι τους βόλευε, κιόλας, η ιδέα να έχουν τα καλά τους, χωρίς πολλές έγνοιες, όπως παληά με τους κατακτητές.
Το κακό, όμως, που τους ήρθε αργότερα, σαν άγριο αρπαχτικό και τους πήρε όλα τα υπάρχοντά τους, και το είπαν κρίση, δεν είχε φωλιά ούτε μέσα στο Λαό, ούτε μέσα στους άρχοντες. Ήταν μέσα στο ίδιο το Σύνταγμα. Οι γραμματισμένοι, που το πρωτοέγραψαν, το είπαν δημοκρατικό και ίσως να ήταν εκείνη την παληά εποχή, μα δεν ήταν αργότερα. Δεν ήθελαν η γνώμη του λαού να είναι πάνω από την γνώμη των αρχόντων που ψήφιζε, όπως γίνεται στις δημοκρατίες. Πίστευαν ότι δεν είχε αρκετό μυαλό για να σκέφτεται και να αποφασίζει σωστά. Έτσι, έγραψαν ότι όλα θα τα αποφάσιζαν οι άρχοντες και ο λαός θα έκανε αυτά που του έλεγαν. Μόνο μετά από 4 χρόνια θα μπορούσε να τους αλλάξει, αν δεν του άρεσαν. Έκαναν, δηλαδή, την δημοκρατία των αρχόντων, με τον Λαό μουγκό. Μια δημοκρατία μόνο με άρχοντες είναι σαν να έχει ένα πόδι. Τίποτα κουτσό, όμως, δεν μπορεί να περπατήσει καλά.
Οι άρχοντες έλεγαν και ξαναέλεγαν, πως το Σύνταγμα είναι πολύ καλό, διότι έτσι τους συνέφερε, μα οι άνθρωποι δυστυχούσαν όλο και περισσότερο. Πως μπορεί, όμως, να είναι καλή μια συμφωνία, που φέρνει στους ανθρώπους την καταστροφή, αντί την σωτηρία; Η φτώχεια, όλο και περισσότερη, έκανε τον Λαό να καταλάβει πως του έλεγαν ψέματα. Έτσι, εχθρευόταν όλο και πιο πολύ την Πολιτεία και έκανε πως την αγαπά, μόνο όταν του μοίραζε πιο πολλά λεφτά.
Οι άνθρωποι δούλευαν μόνο για πάρτη τους και πάσχιζαν να κρύβουν ό,τι κέρδιζαν, για να μην πληρώνουν φόρους. Η μόνη έγνοια τους ήταν να έχουν φαγητό, ανέσεις και σπίτι για την οικογένειά τους και αδιαφορούσαν για ό,τι είχε σχέση με τους άλλους και την Πολιτεία. Ήταν καλοί νοικοκυραίοι, μα το Σύνταγμα τους έκανε μοναχοφαγάδες, χωρίς οι ίδιοι να το επιδιώκουν.
Δεν ήταν ανεπρόκοποι οι ίδιοι οι άνθρωποι για να δανείζονται, μα το Σύνταγμα επέτρεπε στους άρχοντες να πηγαίνουν στους ξένους να ζητούν με απλωμένο χέρι, σαν ζητιάνοι, δανεικά, ντροπιάζοντας την χώρα τους, μόνο και μόνο για να τους ψηφίζει ο κοσμάκης. Δεν ήταν οι απλοί άνθρωποι που ήταν ζήτουλες, για να παρακαλούν για δοσίματα, μα οι άρχοντες, που το Σύνταγμα τους έδινε πολλή δύναμη και τους έκανε φαταούληδες.
Η πρόοδος ενός λαού δεν έρχεται με τους άρχοντες να διατάζουν και τον λαό να υπακούει. Αυτό είναι σαν το στεκάμενο νερό του βάλτου που πέφτει μια πέτρα και κάνει κυματάκια, μα το νερό συνεχίζει να σαπίζει. Έρχεται με τα πολλά ρυάκια που τρέχουν και χύνονται στον ποταμό που όλο και μεγαλώνει και ποτίζει και τρέφει τον κάμπο για να καρπίσει. Το καλό Σύνταγμα είναι εκείνο που δένει όλους μαζί, άρχοντες και απλούς ανθρώπους. Που τους σπρώχνει σε προσπάθειες, που τις αποφασίζουν και τις κάνουν όλοι μαζί, με ψηλά τα μανίκια και πολλή δουλειά, για να πάνε μπροστά.
Οι πολλοί νομίζουν ότι το Σύνταγμα, είναι κάποια άχρηστα χαρτιά, που αφορούν μόνο στους καλά γραμματισμένους. Όποιος κάτσει, όμως, και σκεφτεί λίγο, θα δει ότι το κάθε βήμα, της καθημερινότητάς του, το ορίζει το Σύνταγμα. Και επειδή καταστάσεις και κοινωνίες αλλάζουν, με τον χρόνο, πρέπει έγκαιρα οι λαοί να τα προσαρμόζουν στις νέες συνθήκες. Οι πολίτες, όμως, όχι οι άρχοντες, που τα κάνουν κατά που βολεύει εκείνους, όπως γίνεται στην Χώρα του Ήλιου και της Θάλασσας, ακόμη.
Κάποιοι μπροστάρηδες, όμως, άρχισαν να λένε κουβέντες για την ανάγκη αλλαγής του. Προς τα πού;
Έ, αυτό θέλει πολλή συζήτηση και θα το πούμε σιγά-σιγά.