Η περισσή Προστασία, στις Δημοκρατίες…

προσφέρεται εκ τού πονηρού… για να χαλκεύει την εξάρτηση και τα δεσμά τών πολιτών απο τούς πολιτικούς. Στη Δημοκρατία, που εγκαθιδρύθηκε στην Αρχαία Αθήνα, η ελευθερία προσδιοριζόταν ως συμμετοχή τού πολίτη στις διαδικασίες άσκησης τής Εξουσίας και οχι ως προστασία απο αυτήν. Η σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία εξανλεί το ρόλο μας ως πολίτες στο να εκλέγουμε τούς “προστάτες” μας, απο ανύπαρκτους, συνήθως, κινδύνους.

Μάς μιλούν οι πολιτικοί για «θώρακες», «άμυνες», «εγγυήσεις», «προστατευτικές ομπρέλες», αλλά εμείς δεν βλέπουμε κινδύνους να μάς απειλούν στην εποχή μας ως πολίτες ή ως άτομα. Δεν υπάρχουν επιβουλείς τών πολιτικών και ατομικών μας ελευθεριών. Η ένταξή μας στην Ε.Ε. αποτρέπει επίδοξους κατακτητές, δικτάτορες, ηγεμόνες, ή αυταρχικούς ολοκληρωτισμούς, που θα μάς τις στερούσαν. Η “προστασία” , λοιπόν, στην Ελληνική κοινωνία τού 2007 είναι κενός ρηματικός τύπος. Οι ατομικές και πολιτικές ελευθερίες μας είναι και κοινωνικά κατακτημένες και κατοχυρωμένες απο διεθνείς συμβάσεις.

Το προδημοκρατικής φάσης Πολίτευμα που βιώνουμε, δεν μάς παρέχει πολιτικά δικαιώματα, που να επιτρέπουν τη συμβολή μας στή διαμόρφωση τής πολιτικής τού κοινού καλού, ή να δομούν συνεχή ενεργητική σχέση μας με την εξουσία, για να μάς τα περιορίσουν. Η συνεχής αναφορά, λοιπόν, τών πολιτικών περί δήθεν προστασίας τους, μας ενοχλεί, διότι μας χαρακτηρίζει ως άτομα αδύναμα να υπερασπισθούμε και να προστατεύσουμε τον εαυτό μας στις εκφάνσεις τής ζωής μας.

Εχουν καθιερώσει ένα ιεραρχικό διαχωρισμό, που διακρίνει τούς κυβερνώντες ως προστάτες και τούς κυβερνώμενους ως προστατευόμενους. Ετσι προτρέπεται, θεσμικά, η χειραγώγησή μας και βαθαίνει η εξάρτησή μας ως πολίτες. Οι πολιτικοί κατασκεύασαν, ετσιθελικά, τη νέα τάξη τών προστατών, ταυτίστηκαν μαζί της για να κυριαρχούν και αντι να μάς οδηγούν σε ανοιχτούς ορίζοντες δράσης, μάς εγκλείουν σε οριοθετημένα πεδία αδράνειας.

Κάθε επιβαλλόμενη τάξη, όμως, είναι μια νέα υπακοή, μια νέα υποταγή τού Λαού, που δεν χωρά σε μια πραγματική Δημοκρατία Λαϊκής Κυριαρχίας. Χρησιμοποιούν την προστασία ως ένα σύγχρονο Δούρειο Ιππο, ο οποίος, όπως είναι γνωστό, δεν περιέχει την ευλογία τής σωτηρίας, αλλά την κατάρα τής άλωσης . Οι μόνοι υπαρκτοί κινδυνοι που μάς απειλούν εκπορεύονται απο τούς ίδιους. Οι δικτατορίες, που υποστήκαμε, γέννημα τής αναξιότητάς τους ήταν. Η απαξίωση τής πολιτικής μας ζωής στη δική τους συμπεριφορά οφείλεται. Η δική τους εξουσιαστική βουλιμία επέτρεψε να αναπτυχθούν τα ισχυρα εξωθεσμικά κέντρα και οι δικές τους σχέσεις διαπλοκής επιτρέπουν τη μεθοδική εκμετάλλευσή μας.

Η περισσή προστασία τους παράγει μεγαλύτερη εξάρτησή μας, και δεν μπορεί να ερμηνεύεται ως προσφορά προς τον πολίτη, όπως είναι οι ευκαιρίες έκφρασης τής Λαϊκής Κυριαρχίας. Το Ελληνικό Σύνταγμα, δεν ήταν διεκδίκηση, απο κάποια κατεστημένη εξουσία, αλλά προϊόν κατάκτησης τής ίδιας τής εξουσίας. Είμαστε, λοιπόν, Κυρίαρχος Λαός και δεν χρειαζόμαστε προστάτες. Οι επιταγές τού Συντάγματος ήταν όροι καλής συμβίωσης, μεταξύ τών μελών μιάς ελεύθερης κοινωνίας και δεν δεχόμαστε να εκλαμβάνονται τώρα, ως υποχρεώσεις μας, απέναντι σε μια τάξη προστατών.

Αρνούμεθα, πλέον, τη Δημοκρατία τής αέναης δήθεν προστασίας. Δεν ταιριάζει στην Ελληνική ψυχή «τού υπερεγώ, τής έντονης ατομικότητας, τού πάθους για ελευθερία, τού μίσους για την υποταγή, τής τάσης για ανυπακοή». Το ζητούμενο για μάς είναι θεσμοί απαλλαγής απο την αυθαιρεσία τών προστατών μας, και νέα πολιτικά δικαιωμάτα, που θα μάς επιτρέπουν να βελτιώνουμε την πολιτική μας ζωή ως εταίροι και όχι ως προστατευόμενοι τής Εξουσίας.

Οι Ελληνες μπορόυμε να μεγαλουργήσουμε, οχι όμως, με προστασίες. Απο τούς ηγέτες μας περιμένουμε έμπνευση για υψηλούς στόχους, θεσμική προτροπή για συμμετοχή και ελευθερία πρωτοβουλιών. Και αυτό θα υπενθυμίζει, συνεχώς και προς όλους, το ΠΟΛΙΤΙΖΩ.