Η θεσμοθέτηση των Τάσεων

Τα Ελληνικά κόμματα υποτίθεται οτι υμνούν τη δημοκρατικότητα, ενθαρρύνουν την κατάθεση νέων ιδεών, επικροτούν τον ελέυθερο διάλογο, αλλά αυτοαναιρούνται στην πράξη, με την στείρα πίστη στον ενιαίο πολιτικό λόγο και την ενοχοποίηση τής κατάθεσης τής όποιας διαφορετικής άποψης. Ισχυρίζονται οτι επιδιώκουν να διευρύνουν το ιδεολογικό τους φάσμα, αλλά εμμένουν πεισματικά σε ξεπερασμένα στερεότυπα στεγανοποιημένης έκφρασης τών στελεχών τους. Η επιμονή στην απουσία εσωκομματικής δημοκρατίας εξαφάνισε κάθε ίχνος πολυφωνίας, με αποτέλεσμα η όποια εκφρασμένη δημοσίως διαφορετική γνώμη να καταγγέλεται ως φράξια ανατροπής τού αρχηγού. Κάθε ανήσυχη φωνή, για την κομματική πορεία, να εκλαμβάνεται ως αιρετική που καταστρέφει τη συνοχή.

Η μονολιθικότητα και η μονοφωνία, αντί να κατακρίνονται, ευφημούνται και η επιβολή τους συνιστά επίτευγμα τού αρχηγού, ο οποίος αισθάνεται ικανοποιημένος μόνο όταν φορέσει σε όλα τα στελέχη την ίδια μάσκα, που έχει φιλοτεχνήσειμόνος του. Κατάσταση που οδηγεί στον αυταρχισμό τής αρχηγοκρατίας, αναιρόντας και την ουσία και την επίφαση τής όποιας δημοκρατικότητας. Η ίδια η κοινωνία, όμως, δεν συγκροτείται πυραμιδικά, ή σε ομόκεντρους κύκλους, με κορυφή ή κέντρο ένα αρχηγό, αλλά συναρθρώνεται απο επί μέρους σύνολα κοινών ιδιωμάτων, τών οποίων, η θεσμοθέτηση στα πραγματικά δημοκρατικά πολιτεύματα, προωθεί τη συγκρότηση τής κοινωνίας τών πολιτών. Τα κόμματα, που αποτελούν τμήματά της, πρέπει να αποδεχθούν το δικαίωμα έκφρασης ομάδων μελών, με ταυτόσημες συγκεκριμένες ιδεολογικές αντιλήψεις και όχι, βεβαίως, ομάδες μπράβων επίδοξων ομαδαρχών. Η αναγνώριση συνόλων μελών, μη απειλούμενων, πλέον, απο τις ηγεσίες για τη διαφορετικότητα τών απόψεών τους, δεν προκαλεί κινδύνους διάσπασης. Αντιθέτως, συμβάλλει στο να αποφεύγονται οι εσωτερικές εντάσεις, οι οποίες είναι εκείνες που προσλαμβάνουν διαλυτικό χαρακτήρα. Λειτουργούν ως τάσεις συνοχής, ρεύματα σύνθεσης, παραγωγικοί πυρήνες, που απελευθερωμένοι απο την εσωτερική καταπίεση, επιδίδονται σε ποιοτικότερη πολιτική παραγωγή. Συμβάλλουν,έτσι, στη δημιουργία ενός ευέλικτου κομματικού μηχανισμού, που όσο και αν γιγαντωθεί δεν προκαλούνται προβλήματα δυσλειτουργίας του. Αυτή είναι η ενδεικνυόμενη κατεύθυνση οργανωτικής δομής, για τη σύσταση ενός νέου τύπου κομματικού φορέα, με λογική χαλαρής συνοχής, αλλά με δυνατότητα πραγματικού ανοίγματος στην κοινωνία , που με επιμονή, αλλά αναποτελεσματικά, επιδιώκουν τα υπάρχοντα κόμματα. Τα κόμματα, στον ελληνικό πολιτικό στίβο, για να ανταποκριθούν στις πολιτικές απαιτήσεις τού σημερινού εκλογικού σώματος, πρέπει να πάψουν να λειτουργούν σαν ηπειρωτικές μονοκρατορίες και να συνειδητοποιήσουν οι ηγεσίες τους ότι στη διοίκησή τους περιλαμβάνονται και συμπλέγματα νησιών, με τις δικές τους ιδιαιτερότητες το κάθε ένα. Ανεξαρτήτως, όμως, τών επιθυμιών τών πολιτικών ηγετών, εμεις έχουμε καθήκον να αγωνισθούμε για τη συνταγματική αποενοχοποίηση τού ελέυθερου εσωκομματικού διαλόγου και τη θεσμοθέτηση τής δυνατότητας σχηματοποίησης κομματικών τάσεων, σε ό,τι αφορά στην ερμηνεία τών ιδεολογικών αρχών τους και στην κατάθεση απόψεων για τη διαμόρφωση τής πολιτικής και τών προγραμμάτων τους.