Ο Βουλευτής δέρνει και ο Δήμαρχος …τις τρώει!

Μια αναφορά στο νόμο Καλλικράτη και το πολίτευμα μας.

Η πιο πρόσφατη και πιο αποκαλυπτική απόδειξη τής μοναρχικής υφής τού πρωθυπουργοκεντρικού πολιτεύματός μας είναι η όλη διαδικασία ψήφισης τού Νόμου «Καλλικράτης». Πριν δυό χρόνια, ο νύν Πρωθυπουργός επέλεξε ως Εκπρόσωπο Τύπου τού ΠΑΣΟΚ, σαν να ήταν φέουδό του, έναν από τούς 1000 Δημάρχους τής Χώρας.

Τολμηρή επιλογή , σε μια δύσκολη προεκλογική περίοδο, πιτυχέστατη*, αν και αυταρχικότατη. Με το ίδιο δικαίωμα τού Φεουδάρχη, τον έβαλε πρώτο στην λίστα βουλευτών Επικρατείας, στην οποία υπετίθετο οτι θα έμπαιναν προσωπικότητες υψηλού κύρους και οχι, οι ευνοούμενοι τών αρχηγών, όπως έχει καταλήξει προ πολλού …. Απο εκεί και πέρα, όμως, πως είναι δυνατόν, ένας Υπουργός, που δεν είναι καν εκλεγμένος απο τον Λαό, να εσηγείται και να ψηφίζεται, απο μια προσωρινή πλειοψηφία τής Βουλής, ένας Νόμος που επιχειρώντας μια βαθειά διοικητική αποκέντρωση, καταργεί, ουσιαστικά, τον προαιώνιο ελληνικό, αλλά και παγκόσμιο, θεσμό τής Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ακόμη και αυτό το αναχρονιστικό Σύνταγμα που έχουμε, επιτάσσει την μη παρεμπόδιση τών πρωτοβουλιών τών τοπικών αρχών, από τις Κυβερνήσεις..

Τώρα, με τον Καλλικράτη, όχι μόνο παρεμποδίζεται, αλλά και αίρεται η δυνατότητα κάθε τοπικής πρωτοβουλίας και «φορτώνεται» η Τ.Α, και μάλιστα χωρίς ανάλογους πόρους, όλο το βάρος τών περιφερειακών υποχρεώσεων τής Κυβέρνησης, οι οποίες και παρουσιάστηκαν ως «προσφερόμενες» αρμοδιότητες. Η συγκέντρωση δύναμης, που επιτρέπει το Σύνταγμα στα χέρια τού Πρωθυπουργού και η από αυτήν αίσθηση αλαζονικής υπεροχής τών κεντρικών αρχών, έναντι τών τοπικών, αναδεικνύεται από την εξης παράδοξο νομική πραγματικότητα.

Ενας βουλευτής που εκλέγεται από 40.000 ψηφοφόρους χαίρει πλήρους ασυλίας. Ενας Δήμαρχος που εκλέγεται π.χ. απο 800.000 ψηφοφόρους, και έχει πολλαπλάσια δημοκρατική νομιμοποίηση, ελέγχεται νομικά, και για την πιο αμελητέα απόφασή του και τίθεται σε αργία και παύεται, απο μια διορισμένη Επιτροπή τού Κ.Δ.Κ., όπως προβλέπει και το εξ ίσου δεσποτικό άρθρο 237 τού Καλλικράτη.

Αυτό και μόνο είναι απόδειξη πλήρους περιφρόνησης τής Λαϊκής Κυριαρχίας, και κατάργησης τής Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αφού ουσιαστικά ακυρώνεται, από διορισμένα άτομα, η ψήφος τών δημοτών. Ας ληφθεί υπ όψιν οτι μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά. Στην γειτονική μας Ιταλία, π.χ., η άρση αιρετού αξιώματος γίνεται με αίτημα τών ψηφοφόρων, στο Συνταγματικό Δικαστήριο, και οχι από κάποιους διορισμένες Επιτροπές.

Η αλλαγή τών ορίων ενός Δήμου γίνεται με συναπόφαση τών κατοίκων και όχι απο τον Υπουργό τής όποιας Κυβέρνησης. * Το κείμενο έχει σχέση με το πολιτευματικό σύστημα, που αναδεικνύει τούς Υπουργούς στη Χώρα μας, και οχι με τον συγκεκριμένο Υπουργό, που διακρίνεται για την εργατικότητα, τις ικανότητες και την σεμνότητά του, και δημοσιεύεται με αφορμή την έξής είδηση : «Με απόφαση τού Υφυπουργού Εσωτερικών συγκροτήθηκε το Πειθαρχικό Συμβούλιο τού άρθρου 147 τού Κ.Δ.Κ. προκειμένου να αποφασίσει την παύση, για λόγους δημοσίου συμφέροντος, τών Προέδρων τής Κοινότητας Καφηρέως και Αντιπάρου.»